Του Δημήτρη Λούμπα*
Στο πρόσφατο παρελθόν έτυχε να γίνω μάρτυρας μιας έντονης συζήτησης μεταξύ των φοιτητών μου, οι οποίοι φανερά ανήσυχοι προσπαθούσαν να βρουν μία λύση σε σοβαρό θέμα που προέκυψε στην Σχολή τους και τους επηρέαζε άμεσα. Το πρόβλημα ήταν ότι την ίδια μέρα τους ανακοινώθηκε ότι κλείνει η φοιτητική λέσχη στην οποία σιτίζονταν οι έχοντες ανάγκη και με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα φοιτητές.
Παρακολουθώντας την συζήτηση σε ένα διάλειμμα, τους ρώτησα τι πιστεύουν ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι να κάνουν για αυτό το πρόβλημα και εάν υπάρχει κάποιος εκπρόσωπος τους που θα αναλάμβανε να τους βοηθήσει. Εν ήδη σφυγμομέτρησης, τους ρώτησα εάν ανήκουν σε κάποια φοιτητική παράταξη και εάν οι εκπρόσωποι που εκλέγονται από τους ίδιους, ασχολούνται και διαμεσολαβούν για τα προβλήματά τους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι δεν θέλω καν να μου αναφέρουν σε ποια παράταξη ανήκουν και για ποιον λόγω την επέλεξαν.
Η απαντήσεις που πήρα ήταν αποκαρδιωτικές. Οι 9 στους 10 μου απάντησαν πως δεν ασχολούνται και δεν θέλουν να ασχοληθούν ποτέ, λόγω αυτών που έχουν δει και βιώσει.
- Μία φοιτήτρια μου απάντησε το εξής: «Μια φορά πήγα σε συνέλευση και δεν πρόκειται να ξαναπατήσω ποτέ. Μόνο φωνάζουνε και ανταλλάσσουν ύβρεις μεταξύ τους οι 2-3 γνωστές παρατάξεις και δεν τους ενδιαφέρει να συζητήσουμε για τα προβλήματά μας.»
- Άλλος φοιτητής μου είπε πως θεωρεί ότι όσοι ασχολούνται και θέτουν υποψηφιότητα απορροφώνται μετά απευθείας από τα μεγάλα κόμματα ως στελέχη και αυτό του προκαλεί αρνητικά συναισθήματα διότι γίνεται εσκεμμένα και με πρόθεση να «βολευτούν» σε κάποια θέση.
Η αλήθεια είναι πως στα μάτια του απλού κόσμου αλλά και της Ακαδημαϊκής κοινότητας, στο πρώτο άκουσμα των λέξεων «φοιτητικές εκλογές» και «φοιτητικές οργανώσεις» αρνητικά ως επί το πλείστον συναισθήματα κατακλύζουν το μυαλό μας.
Υπερήλικες και αιώνιοι φοιτητές που αναλάμβαναν τον ρόλο του «φοιτητο-πατέρα», βανδαλισμοί, αφισοκολλήσεις σε εμφανή σημεία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και σε βαθμό που να αλλοιώνουν την προς τα έξω εικόνα τους.
Πρόταση μου είναι να μετασχηματιστούν οι φοιτητικές παρατάξεις στα πρότυπα που λειτουργούν στο εξωτερικό, έτσι ώστε να ακολουθήσουν και να ικανοποιήσουν τις ακαδημαϊκές ανάγκες των φοιτητών της νέα εποχής. Της εποχής της Έρευνας και της Καινοτομίας όπου είναι επιτακτική ανάγκη η παροχή καλύτερης ποιότητας εκπαίδευσης. Εκπαίδευσης που θα ακολουθεί τα διεθνή πρότυπα και τις τελευταίες ανάγκες της αγοράς για εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό, εφοδιασμένο με πρακτικές περισσότερο από θεωρητικές δεξιότητες.
Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό των Η.Π.Α αλλά και του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου ο πρόεδρος που θα εκλέγεται από τον Σύλλογο των φοιτητών του κάθε Πανεπιστημίου ή κολεγίου, τον εκπροσωπεί σε εθνικό επίπεδο.
Θα μπορούσε να προσαρμοστεί στην Ελλάδα έτσι ώστε δικαίωμα συμμετοχής να έχουν και μεμονωμένοι φοιτητές που δεν θα ανήκουν σε κάποιο από τα κόμματα και θα μπορούν να εκλεγούν στην θέση του προέδρου ή συμβούλου ή ακόμα και φοιτητές προσκείμενοι σε ευρύτερους κομματικούς συσχετισμούς .Ακόμα και παραδοσιακές φοιτητικές οργανώσεις θα μπορούν να συμμετάσχουν μέσα από ένα Ενιαίο Ψηφοδέλτιο και αφού φυσικά «αναγεννηθούν», ξανά κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης και της ακαδημαϊκής κοινότητας, που πολλές φορές λανθασμένα βάζει όλες τις φοιτητικές νεολαίες στο ίδιο τσουβάλι και τις αντιμετωπίζει με απαξία, λόγω των δικαιωμάτων που έχουν δώσει στο παρελθόν.
Ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσα από το Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών, ένα συμβούλιο που θα είναι πάνω από κόμματα και θα υπάρχει προσωποπαγής εκπροσώπηση των φοιτητών.
Οι προτάσεις που θα διατυπώνουν θα πρέπει να είναι σε ζητήματα εκπαίδευσης, όπως πχ πως θα επενδυθούν τα διαθέσιμα κεφάλαια που προήρθαν από την έρευνα, την κρατική χρηματοδότηση, και άλλες πηγές ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο εκπαίδευσης των ιδίων και των συμφοιτητών τους, κτιριακές υποδομές και γενικότερες βελτιώσεις.
Θα δρουν δηλαδή ως σύνδεσμος μεταξύ των φοιτητών και των αρμόδιων αντιπρυτάνεων ή πρυτάνεων του εκάστοτε ιδρύματος στα πρότυπα του εξωτερικού. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει οι εκπρόσωποι των φοιτητών να ασκούν διοίκηση στα Πανεπιστήμια, δεν είναι αυτή η δουλειά τους, μπορούν όμως να διαδραματίσουν σπουδαίο βοηθητικό και συμβουλευτικό ρόλο.
Θα μπορούν να μεταφέρουν επίσης τις προτάσεις και τα παράπονα των φοιτητών προς το προσωπικό (διοικητικό και διδακτικό), φροντίζοντας να μην εξασκείται, όπου μπορεί να γίνεται αυτό, η εξουσία των ακαδημαϊκών απέναντι στους φοιτητές για άδικο λόγο. Θα είναι δηλαδή ο σύμμαχος και το στήριγμα των αδυνάτων φοιτητών ή όποιον αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε είδους πρόβλημα στον χώρο του πανεπιστημίου, δρώντας για το κοινό συμφέρον.
Σε εθνικό επίπεδο, θα μπορούν να διοργανώνουν ημερίδες και συνέδρια σε ετήσια βάση, συζητώντας για το παρόν και το μέλλον της εκπαίδευσης, με προτάσεις προς τις πρυτανικές αρχές και το Υπουργείο Παιδείας, ακόμα και ετήσιων εθνικών διαγωνισμών καινοτομίας. Ακόμα και να φέρνουν σε επαφή, σε συνεργασία με τα γραφεία διασύνδεσης, με παλαιότερους αποφοίτους οι οποίοι έχουν δημιουργήσει δικές τους Start Ups και μπορούν να συμβουλευόσουν πάνω σε θέματα αιχμής της τεχνολογίας και ενδεχόμενες εξειδικευσεις.
Κλείνοντας, τονίζω πως αυτό που θέλουμε είναι πολιτικοποιημένους και σκεπτόμενους φοιτητές αλλά όχι κομματικοποίηση στις φοιτητικές παρατάξεις με την έννοια που κυριαρχούσε μέχρι σήμερα. Η εποχή των καταλήψεων και της «αφισοκόλλησης» έχει περάσει ανεπιστρεπτί και πρέπει και το φοιτητικό κίνημα να συμβάλει ενεργά στον εκσυγχρονισμό του Ελληνικού Δημόσιου πανεπιστημίου , μέσα από ενεργή συμμετοχή, δράσεις και προτάσεις ,που σε συνδυασμό με την άρση του ασύλου στους ακαδημαϊκούς χώρους και την άρση της απαγόρευσης λειτουργίας Ιδιωτικών πανεπιστημίων να περάσει την εκπαίδευση σε μια νέα εποχή.
Την εποχή που η Ελλάδα θα γίνει και μπορεί να γίνει το Κέντρο Καινοτομίας για τα Βαλκάνια και την Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη.
*Ο Κος. Λούμπας Δημήτριος είναι Καθηγητής Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών, διδάσκει ως Επιστημονικός και Εργαστηριακός Συνεργάτης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στην Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΑΣΠΑΙΤΕ) , στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και μέλος του Τομέα Παιδείας.
