Μία από τις μεγαλύτερες αρλούμπες που έχουν ποτέ ειπωθεί σε αυτή την χώρα είναι αυτό το περί «συμμαχίας του Νότου» της Ευρώπης. Η μόνη ισχυρή συμμαχία στην Ευρώπη είναι εκείνη που ορίζεται από συμβόλαια δισεκατομμυρίων δολαρίων. Να η μεγάλη ζημιά της χρεοκοπίας! Την ώρα που η Τουρκία άνοιγε τις αγορές της, εμείς ψάχναμε το καλύτερο σουβλάκι στην Αθήνα. Τώρα η Τουρκία υπόσχεται νέες αγορές, ενώ εμείς παρακαλούμε για το έλεος των Μαλτέζων.
Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Στην Σύνοδο Κορυφής υποστήκαμε μία πολιτική ήττα. Η Ευρώπη μας γύρισε την πλάτη. Στην πραγματικότητα στις 11 Δεκεμβρίου τελείωσε οριστικά η εποχή των ψευδαισθήσεων, κάτι που ενδεχομένως μας αφήσει να περάσουμε, επιτέλους, στην εποχή του ρεαλισμού. Κανόνας πρώτος: Ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας! Κανόνας δεύτερος: Ό,τι κάνεις να σκέφτεσαι πριν τον κανόνα ένα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς αυτή την πραγματικότητα και γι’ αυτό έχει επενδύσει στις νέες συμμαχίες της χώρας μας. Καλώς ή κακώς οι ΗΠΑ είναι καλύτερος συνομιλητής για την Ελλάδα από το Βερολίνο. Οι δικές μας επιλογές, λοιπόν, περνούν αναγκαστικά μέσα από τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ. Πολύ απλά, δεν έχουμε άλλη πλάτη για να ακουμπήσουμε, στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε χρόνο. Κι ακόμη, οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο αξιόπιστοι απέναντί μας. Επειδή τα συμφέροντά μας ταυτίζονται; Ναι! Αλλά σε κάθε περίπτωση ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε…
Οι Γερμανοί δεν ήταν μόνοι τους! Είχαν μαζί τους την Ισπανία, την Ιταλία και την Μάλτα. Αυτό μας εξοργίζει. Φυσικά δεν θα κάνουμε εμπάργκο σε ισπανικά, ιταλικά προϊόντα, ούτε θα «μπλοκάρουμε» τις στοιχηματικές εταιρείες με έδρα την Μάλτα. Αλλά το γεγονός ότι χώρες με παραδοσιακά καλές σχέσεις με την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έκλεισαν για πολλά -έστω- αργύρια τα μάτια τους στην προκλητικότητα της Τουρκίας, μας δείχνει ότι κάτι κάνουμε λάθος. Και προφανώς κάτι κάνει καλά η Τουρκία!
Όταν αναφερόμαστε στα δίκαια των λαών θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τους Ινδιάνους. Είχαν όλα τα δίκια με το μέρος τους, αλλά η Ιστορία το αγνόησε αυτό επιδεικτικά. Εκείνο που έχει σημασία είναι η ισχύς και η δύναμη. Είναι οι εμπορικές σχέσεις. Η εξυπηρέτηση των δικαίων μας είναι κάτι σαν την εξυπηρέτηση του χρέους μας. Απαιτεί πόρους.
Αλήθεια, πόσα χρήματα ξοδεύει η Αθήνα σε δημόσιες σχέσεις σε Ευρώπη και Αμερική και πόσα η Τουρκία; Χρειαζόμαστε χρήματα για lobbying στην Ευρώπη; Κατά τα φαινόμενα ναι! Για να μην το κουράζουμε, μπορούμε να ξοδεύουμε με μεγάλη ευκολία εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για το απολύτως τίποτα, αλλά να κάνουμε θέμα αν πρέπει να δαπανήσουμε 10 ή 20 εκατομμύρια τον χρόνο για να προσλάβουμε μία καλή εταιρεία στο εξωτερικό για τις δημόσιες σχέσεις μας.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι θα «πουλάει» αυτή η εταιρεία στο εξωτερικό, αν υποθέσουμε ότι ξεπερνάμε όλα τα γνωστά εμπόδια και κάνουμε κάποια στιγμή το αυτονόητο. Η Τουρκία πουλάει στους μελλοντικούς της φίλους εμπορικά συμβόλαια, νέες προοπτικές ανάπτυξης. Εμείς; Τι θα «δώσουμε» στους φίλους μας για να γίνουν περισσότερο φίλοι μας; Τι μπορούμε να τους υποσχεθούμε; Πολύ σωστά θα πείτε ότι εδώ δεν ξέρουμε καλά - καλά τι θέλουμε να κάνουμε σήμερα και θα ξέρουμε που θα είναι και πως η χώρα σε δέκα χρόνια για να είμαστε σε θέση να διαπραγματευτούμε τόσο ευαίσθητα θέματα;
Καλές οι συμφωνίες με τους Ισραηλινούς, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και όποιον άλλον. Και πως θα υλοποιηθούν αυτές οι συμφωνίες, πως θα πάρουν σάρκα και οστά; Εδώ κάτι ναυπηγεία πήγαν οι δικοί μας να ιδιωτικοποιήσουν και οδήγησαν δύο σκληρούς ανταγωνιστές να πνίγουν μαζί τον πόνο τους, διαμαρτυρόμενοι για τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Ποιες κοινές συμφωνίες με Αμερικανούς και Ισραηλινούς θα υλοποιήσουμε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες;
Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλα αυτά δεν περνούν απαρατήρητα από την σημερινή κυβέρνηση. Αλλά δεν φτάνει! Χρειάζεται περισσότερη δράση. Και βέβαια όχι πισωγυρίσματα. Για παράδειγμα, λέμε να κάνουμε μόνοι μας τις δουλειές μας και κάποιοι σπεύδουν να δώσουν μεγαλύτερη εξουσία στους συνταξιούχους Γάλλους που είναι διορισμένοι στο ΤΑΙΠΕΔ και να περνούν όλα τα μεγάλα έργα του πακέτου ανάπτυξης από εκεί! Που είναι λοιπόν η στρατηγική; ‘Όλα μαζί μπερδεμένα σε ένα κουβάρι; Ασφαλώς! Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Πάντα όλα θα είναι μπερδεμένα. Εκείνο που λείπει είναι μία κεντρική κατευθυντήρια γραμμή. Κάτι που φυσικά θα πρέπει να γίνει σε συνεννόηση και με την αντιπολίτευση. Μπορεί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας να μην το έκανε όταν ήταν κυβέρνηση και να χρησιμοποίησε τα εθνικά θέματα για να «κοντύνει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά αυτά, τελικά, δεν οδηγούν παρά σε ήττες. Σαν κι αυτές της 11ης Δεκεμβρίου. Εκτός κι αν θεωρούμε νίκη να παρακαλούμε για το έλεος των… Μαλτέζων.
Θανάσης Μαυρίδης
