Είναι μεν στερεότυπη η έκφραση πως «μέσα από την δοκιμασία θα βγούμε σοφότεροι», αλλά όλο υπάρχει μέσα μας η αμυδρή ελπίδα, πως όντως μπορούμε να βγούμε σοφότεροι. Βέβαια, τις περισσότερες φορές αυτή η ελπίδα δεν δικαιώνεται.
Ουδείς αμφιβάλλει πως η πανδημία αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί ένα σοκ για την κοινωνία. Είχαμε στην πατρίδα μας μέχρι στιγμής 12.800 νεκρούς, ενώ παγκοσμίως ο αριθμός ξεπέρασε τα 4.000.000. Σχεδόν όλοι είχαμε και ένα περιστατικό ασθένειας από τον Covid στο περιβάλλον μας, ενώ διαβάζαμε για τις οριακές καταστάσεις που βίωσαν όσοι βγήκαν από τις εντατικές. Πρέπει να είσαι εντελώς αναίσθητος για να μην συγκλονιστείς.
Επειδή η υγειονομική κρίση ήρθε σχεδόν αμέσως μετά την οικονομική, που και αυτή έφερε ανατροπές στην κοινωνία, προσωπικά περίμενα αυτός ο δυσάρεστος συνδυασμός, να μας οδηγήσει στην αναθεώρηση κάποιων αντιλήψεων και κυρίως στην επανεξέταση κάποιων συμπεριφορών. Τελικά αποδείχθηκε πως ό,τι θετικό έγινε, προέκυψε μετά από καταναγκασμό και όταν αυτός εξέλιπε επιστρέψαμε στην προτεραία κατάσταση. Κάτι διόλου κολακευτικό για όλους μας.
Εννοείται, πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, πιθανόν και το πλειοψηφικό, πειθάρχησε συνειδητά στις αποφάσεις των ειδικών, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Όταν υπάρχει μια συγκροτημένη μειοψηφία που αντιστέκεται, που δεν θέλει να αλλάξει ή που αδυνατεί να συλλάβει την κρισιμότητα των καταστάσεων ή, κακομαθημένη, έχει αποβάλει κάθε έννοια ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, τότε και η κοινωνία μένει στάσιμη, μένει καθηλωμένη και υφίσταται συνολικά τις συνέπειες αυτών των συμπεριφορών.
Δείτε τι έγινε στην Μύκονο. Οι κάτοικοι έπραξαν το καθήκον τους, καθώς εμβολιάστηκαν σε ποσοστό άνω του 80%. Όμως όταν γέμισε το νησί από τουρίστες, οι αρχές και οι επαγγελματίες του κλάδου δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να προφυλάξουν το προϊόν που παρείχαν. Την διασκέδαση. Επικράτησαν χαοτικές καταστάσεις, καθώς είχαν όλοι λησμονήσει, αρχές, επιχειρηματίες και τουρίστες πως η υγειονομική κρίση, όχι απλώς δεν πέρασε, αλλά επανήλθε με παραλλαγή, πιο επιθετική. Όλοι στην Μύκονο πίστεψαν πως το 2021 έγινε ξαφνικά 2019. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να κλείσουν τις πληγές της απερισκεψίας τους, της αμέλειας τους και της αδιαφορίας τους.
Και διαμαρτύρονται και από πάνω!
Επειδή παρόμοια φαινόμενα συμβαίνουν και σε άλλες τουριστικές περιοχές της Ελλάδας, ένα είναι το συμπέρασμα: ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, παρά τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο εδώ και ενάμιση χρόνο, δεν κατάλαβε τίποτα. Όταν συνάνθρωποι μας δεν ευαισθητοποιούνται με 13.000 θανάτους, όταν δεν συγκινούνται με τις ιστορίες των διασωληνωμένων που σώθηκαν, είναι πολύ δύσκολο η κοινωνία μας να φύγει μπροστά. Και μπορεί το μέγεθος τους να είναι πολιτικά ασήμαντο, την ζημία όμως στην κοινωνία την κάνουν, γιατί καθυστερούν την έξοδο μας από το τούνελ.
