Του Θανάση Χειμωνά
Ένας ακόμα μπανάλ ποδοσφαιρικός τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας πέρασε στην ιστορία. Ναι, μπανάλ. Γιατί, πείτε μου, τι από αυτά που είδαμε να συμβαίνουν στο Βόλο δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν; Επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα είχαμε, έχουμε και θα έχουμε. Στο κάτω κάτω ποιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν χαρακτηρίζεται από τη βία ώστε να υπάρχει απαίτηση από τα χουλιγκάνια να κάτσουν στ' αυγά τους; Εντάξει, δεν είχαμε ξαναδεί άνθρωπο να μοιράζει φάπες γυμνός από τη μέση και κάτω αλλά ο κόσμος εξελίσσεται.
Έγινε επίσης ντόρος για τον κάλπικο τρόπο που κέρδισε ο ΠΑΟΚ την κούπα μια και το νικητήριο γκολ του Ενρίκε σημειώθηκε από εμφανέστατη θέση οφσάιντ. Ούτε εδώ όμως υπάρχει κάποια πρωτοτυπία. Και το 2013 ο Ολυμπιακός νίκησε στον τελικό του Αστέρα Τρίπολης με αμυντικό του να αποκρούει –ατιμώρητα- πάνω στη γραμμή με τα χέρια και το 1995 ο Παναθηναϊκός επικράτησε της ΑΕΚ με πέναλτι μούφα, ένα λεπτό πριν λήξει η παράταση. Διαιτητικές αποφάσεις μάλλον πιο σκανδαλώδεις από εκείνη του Σαββάτου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι –εξαιρετικές- σχέσεις του προέδρου του σαλονικώτικου συλλόγου Ιβάν Σαββίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστές τοις πάσι. Δεν γίνεται καν προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα. Άλλωστε, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τις προηγούμενες, επίσης διαπλεκόμενες, κυβερνήσεις: Ο Τσίπρας και η παρέα του δεν κρύβονται. Σου το πετάνε στα μούτρα: «Ναι, είμαστε διαπλεκόμενοι! Συνεργαζόμαστε με επιχειρηματίες για προσωπικά οφέλη. Όχι μόνο επειδή το έκαναν οι άλλοι αλλά γιατί μπορούμε!».
Ο Τσίπρας βέβαια έχει παίξει μπαλίτσα και με τους τους άλλους «μεγάλους» του ποδοσφαίρου. Τόσο με τον Δημήτρη Μελισσανίδη όσο και με τον Βαγγέλη Μαρινάκη- με τον οποίον πλέον βρίσκονται στα μαχαίρια για λόγους που ίσως να μη μάθουμε ποτέ.
Ο Ιβάν όμως δεν είναι κάποιος τυχαίος. Είναι άνθρωπος που κινείται στο στενό περιβάλλον του Vladimir Putin. Ο οποίος Putin είναι γνωστό πως στηρίζει τα ευρωφοβικά (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) κόμματα στην Ευρώπη. Και σε πολλές περιπτώσεις (όπως π.χ. σε εκείνη της Marine Le Pen) η στήριξη δεν έχει μείνει μόνο στα λόγια.
Υπάρχει όμως και μια άλλη –ίσως σημαντικότερη- παράμετρος: Ο Ιβάν είναι πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Και ο ΠΑΟΚ, ή πιο σωστά οι φίλαθλοί του, αποτελούν ένα φαινόμενο που δε συναντάς αλλού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν και οι παοκτζήδες πανελλαδικώς είναι λιγότεροι από τους ολυμπιακούς και τους παναθηναϊκούς στη Βόρεια Ελλάδα αποτελούν καθεστώς. Το αίσθημα της αδικίας που τρέφουν (δικαιολογημένο μεν, υπερβολικό δε) απέναντι στο αθηναϊκό κατεστημένο τους κάνει ιδιαίτερα ευάλωτους σε πολιτική εκμετάλλευση. Ας μην ξεχνάμε πως, στην πρόσφατη συνέντευξη του, ο ιδιοκτήτης της ομάδας της καρδιάς τους τους έχει ήδη ζητήσει (γιατί σε αυτούς απευθύνεται) να ψηφίσουν Τσίπρα.
Φανταστείτε λοιπόν το φθινόπωρο του 2018, με τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή για πρώτη φορά μετά από 33 χρόνια, να βγει ο Τσίπρας στην Έκθεση Θεσσαλονίκης και να πει κάτι του στυλ: «Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το ελληνικό πρωτάθλημα παίχτηκε στα ίσα». Ή μήπως δεν τον έχετε ικανό να το κάνει; Και ξέρετε κάτι; Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ διαθέτουν μεγάλη πολιτική δύναμη. Αυτοί ήταν ουσιαστικά που πήραν τον Βασίλη Λεβέντη από το 0,5% και τον ανέδειξαν σε πολιτικό ρυθμιστή της χώρας, βάζοντάς τον στη Βουλή. Και αυτό έγινε ως τρολιά. Σκεφτείτε πως θα λειτουργήσει όλος αυτός ο κόσμος έχοντας μπροστά του ένα πολιτικό που θα του υπόσχεται πως θα τον βοηθήσει να πάρει το αίμα του πίσω από το «Κράτος των Αθήνας».
