Η αποχώρηση του Ποταμιού από το ΚΙΝΑΛ, υπό τον νεοείσακτο όρο «απεμπλοκή», αναδιατάσσει τις ισορροπίες του πολιτικού συστήματος. Αν και το που θα κάτσει ο κορνιαχτός δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί είναι καταφάνερο και σε πρώτη προσέγγιση, ότι η τροχιά και η δυναμική που δημιουργείται είναι πολύπτυχη και ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του μικρού χώρου τον οποίο εκφράζει σήμερα το ΠΟΤΑΜΙ.
Ο μεσαίος χώρος χάνει οριστικά την πιθανότητα αυτοδύναμης πολιτικής ακτινοβολίας μέσα από μία ενιαία πολιτική έκφραση. Χάνει επίσης για πάρα πολλά χρόνια, όσο αυτό μπορεί να σταθμιστεί, την οραματική επιδίωξη της αυτοδύναμης κυβερνησιμότητας στο μεσοπρόθεσμο μέλλον και από την επόμενη γενεά. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο πολιτικός ρεαλισμός προκαλεί με αυτοματισμό ένα πρώτο συμπέρασμα. Οι δυνάμεις που κινούνται σήμερα στο χώρο του Κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς, μπορούν να έχουν μόνο παραπληρωματικό χαρακτήρα. Η διεκδίκηση του μεσαίου χώρου, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, θα συμπιέζεται ασφυκτικά από τις συμπληγάδες πέτρες της πόλωσης. Οι σειρήνες της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ προς τους πολίτες, που παραδοσιακά στέκονται ανάμεσά τους, θα ηχούν ακατάπαυστα με δέλεαρ το συμπληρωματικό ρόλο σε κάποια μελλοντική κυβέρνηση. Πολλοί άνθρωποι δούλεψαν σκληρά για ένα δυναμικό ενοποιητικό εγχείρημα. Ανάμεσά τους και εγώ. Χάσαμε. Κρίμα. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Για να αντιγράψω το Διονύση Σαββόπουλο, «…έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις».
Αντιτάχθηκα σθεναρά και με όλη τη δύναμη της φωνής μου στην απόφαση της «απεμπλοκής». Ανέπτυξα προφορικά και εγγράφως, προς τον επικεφαλής, την Επιτροπή Διαλόγου και τη ΜΕΣΥΑ, την άποψη μου. Δεν παραγνωρίζω τις μεγάλες δυσχέρειες που παρουσίαζε μια διαδικασία όσμωσης σε ένα χώρο που ιστορικά σπαράσσεται από συντροφικά μαχαιρώματα, από προσωπικές διαμάχες, από φατριαστικούς ηγεμονισμούς, αλλά και με τεράστια προσφορά στον τόπο. Είμαι παλιά καραβάνα και δεν συγχωρείται η άγνοια. Ούτε μου διαφεύγουν πολλά επιμέρους αρνητικά χαρακτηριστικά. Πάντα όμως σε καθοδηγεί η γνωστή άσκηση με το ποτήρι. Το βλέπεις μισοάδειο ή μισογεμάτο; Και οι δυο απαντήσεις είναι αληθινές και σωστές. Όπως και να το δεις έχεις δίκιο. Άχαρος ο ρόλος αυτής της διαφωνίας. Η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών του Ποταμιού έδειχνε να νοιώθει βαθιά ανακούφιση στην προοπτική της ανάκτησης, της αγνής και «αμόλυντης» από ανάρμοστες συναναστροφές, βαθιάς ψυχής των πηγών από τις οποίες ανάβλυσε το ΠΟΤΑΜΙ. Αλλά και πάρα πολλοί φίλοι από το ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν δημόσια ανάλογη ικανοποίηση αισθανόμενοι ότι το ΠΟΤΑΜΙ είναι ένα ενοχλητικό αγκάθι, μύγα μέσα στο γάλα στην προσπάθεια εκλογικής ανάκαμψης.
Δεν πέρασαν δυο μέρες και όλα αυτά φαίνεται να ανήκουν ήδη στο μακρινό παρελθόν. Η πολιτική ζωή έχει τέτοια γεγονοτική πυκνότητα, που ακόμα και πρόσφατα πράγματα εμφανίζονται να ανήκουν σχεδόν αμέσως στο πεδίο της γενικής πολιτικής ανάλυσης χωρίς πρακτική σημασία. Άλλωστε το τι είναι σωστό και το τι είναι λάθος στις πολιτικές αποφάσεις το κρίνει η ζωή πολύ αργότερα, σε χρόνο κατά τον οποίο δεν έχει πια καμιά σημασία τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος. Πολλοί λένε σήμερα ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε λάθος όταν αποδέχθηκε τις συνιδρυτικές διαδικασίες του ΚΙΝΑΛ. Αντίθετα με αυτούς, αντίθετα ίσως και με τον ίδιο, εξακολουθώ και πιστεύω ότι είχε πάρει σωστή απόφαση και ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Υπενθυμίζω σε όσους δεν το θυμούνται ότι όταν ελήφθη αυτή η απόφαση το ΠΟΤΑΜΙ ήταν δημοσκοπικά κάτω από το 2%.
Και τώρα τι κάνουμε; Σε ότι με αφορά δεν έχω διλήμματα. Η όποια συμμετοχή μου στο πολιτικό γίγνεσθαι ήταν πάντα διάφανη καθαρή και κρυστάλλινη και από θέση αρχής. Οι λόγοι πολιτικής ουσίας για τους οποίους παραμένω στο ΠΟΤΑΜΙ, αποδεχόμενος το ρόλο της οπισθοφυλακής του, είναι τρεις:
α) Με εκφράζουν οι θέσεις του. Γι αυτό συντάχθηκα μαζί του όταν κάποτε έκρινα ότι το όλον ΠΑΣΟΚ δεν είχε τη δυνατότητα να απαντήσει στα προβλήματα της χώρας και δεν είχε την εσωτερική δύναμη να κάνει πραγματική αυτοκριτική για τις όποιες ευθύνες είχε και αυτό για την κρίση. Όχι πάντα στην ολότητά τους αλλά πάντως οι βασικές θεμελιακές θέσεις του. Θα ήθελα οι θέσεις αυτές να μπορούσαν να αποτελούν την πυξίδα της πολιτικής ζωής. Ξέρω πως αυτό δε γίνεται, ξέρω πολύ καλά πόσο δύσπεπτες είναι οι θέσεις αυτές στο εκλογικό σώμα, αλλά αισθάνομαι την υποχρέωση να τις υποστηρίξω με τις ταπεινές δυνάμεις μου. Οι πολιτικές θέσεις αποτελούν για εμένα το μοναδικό κριτήριο πολιτικής συμμετοχής, όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με πολιτικές επιλογές που εμφορούνται αποκλειστικά και μόνο από την άγρα θυμικής ψήφου.
β) Το ΠΟΤΑΜΙ χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση, ως σημείο συνάντησης πολιτών που εμπνέονται από την αξία της κοινής πείρας και λογικής, είναι ίσως, χωρίς να υποτιμώ κανέναν, το μόνο κόμμα στη δημόσια ζωή που μπορεί να εξασφαλίσει την ισορροπία του συστήματος απέναντι σε μια λαϊκιστική υστερία που διεισδύει, κυρίως αλλά όχι μόνο, ορμητικά στους δύο διεκδικητές της αυριανής εξουσίας. Η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από τη φωνή της λογικής που εκφράζει το ΠΟΤΑΜΙ και χωρίς διάθεση υπερβολής εκτιμώ ότι η κοινοβουλευτική του παρουσία αποτελεί αναγκαιότητα.
γ) Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως το έχω ξεκαθαρίσει πολλές φορές, σε προσωπική βάση, ουδόλως με απασχολεί αν θα γίνω Υπουργός ή Βουλευτής ή κρατικός αξιωματούχος. Είμαι πανευτυχής ασκώντας το επάγγελμά μου, το λειτούργημα του συνηγόρου υπεράσπισης.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
