Του Σάκη Μουμτζή
Ο Α.Τσίπρας, μέχρι στιγμής, δεν έχει γνωρίσει την ήττα. Από το 2012 ως το καλοκαίρι του 2015, γνώριζε αλλεπάλληλες νίκες, με αποκορύφωμα το θριαμβευτικό 61,3% του δημοψηφίσματος και την μεγάλη νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του.
Όμως, του ήρθαν ευνοϊκά οι συγκυρίες, καθώς στην διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ—ΑΝΕΛ, δεν υπήρξαν άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες θα αποτυπωνόταν η προϊούσα φθορά της κυβέρνησης του.
Όλοι ανεξαιρέτως οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί –πλην Κωνσταντίνου Καραμανλή-- είχαν γευτεί και την ήττα. Αλλοι την γεύτηκαν πριν γίνουν τελικά πρωθυπουργοί, άλλοι όταν παρέδωσαν την εξουσία.
Έρχεται τώρα και η σειρά του «μικρού», όπως τον αποκαλούσε, όλο τρυφερότητα, η δεξιά συνιστώσα. Μόνον που ο ίδιος και η παρέα του δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Η ήττα είναι έξω από την νοοτροπία του αριστερού.
Αφού βέβαια την υποστεί, αρχίζει η φαντασιακή αντιμετώπιση της, με αυτοκριτικές, επικολυρικές προσεγγίσεις και άλλες δακρύβρεχτες καταστάσεις.
Σήμερα, ο Α.Τσίπρας θυμίζει τον Α.Χίτλερ, που έγκλειστος στο μπούνκερ του στα μέσα Απριλίου 1945 και ενώ τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονται μέσα στο Βερολίνο, ζητεί από τους στρατηγούς του την αντεπίθεση των μεραρχιών του.
Μόνον που δεν υπάρχει καμιά μεραρχία. Αυτές βρίσκονταν μόνον στο ταραγμένο μυαλό του.
Οι παρατρεχάμενοι του Τσίπρα τον έχουν πείσει, στο πλαίσιο και της δικής τους ψυχοθεραπείας, πως «από τον Κούλη, δεν χάνει». Και αυτός το πιστεύει.
Γράφουν χιλιάδες λέξεις για να βγάλουν σκάρτες όλες τις δημοσκοπήσεις, σαν να μην μπορούν να κάνουν κι αυτοί μια δημοσκόπηση, για να δουν τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Μέσα στην ταραχή τους γι΄αυτό που έρχεται, πανηγυρίζουν που ο Τσίπρας μίλησε στην Πρέβεζα, σε έναν παράδρομο, μπροστά σε 200 άτομα. Εστησαν ένα γελοίο σκηνικό στο αεροδρόμιο Ιωαννίνων για να αποδείξουν πόσο λατρεύουν οι εργάτες τον Αρχηγό, ενώ είναι ζωντανή ακόμα η εικόνα του πάνω στην γνωστή θαλαμηγό να απολαμβάνει το πούρο του.
Τελικά, είναι θέμα δημοκρατικής κουλτούρας να αποδέχεται ένας πολιτικός πως και η ήττα είναι ένα ενδεχόμενο για το οποίο οφείλει να είναι προετοιμασμένος, ώστε να την αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια.
Να μην εξευτελίζεται.
Πριν από λίγες ημέρες, και υπό τον ευφορία των επιδομάτων, ο Α.Τσίπρας πίστεψε πως μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι. Ίσως να τον παρέσυραν και οι γνωστοί κόλακες που υπάρχουν δίπλα στους αρχηγούς. Και δήλωσε πως οι ευρωεκλογές είναι ένα δημοψήφισμα για την κυβέρνηση του.
Το «άρπαξε» αυτό ο Κ.Μητσοτάκης και του είπε το αυτονόητο. Αν χάσει τις ευρωεκλογές με διαφορά, να πάει στο Ζάππειο και να προκηρύξει εκλογές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Τότε ο μικρός την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια. Με τη ίδια ευκολία που βάφτισε τις ευρωεκλογές δημοψήφισμα, με την ίδια ευκολία τις βάφτισε δημοσκόπηση.
« Εντάξει κάπου- κάπου λέμε και καμιά μα....ια για να περνά η ώρα».
Είναι ολοφάνερο πως ο πρωθυπουργός βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Εγκλωβίστηκε σε μια μαξιμαλιστική στρατηγική, στην οποία δεν υπάρχει η τακτική αναδίπλωση, παρά μόνον η νίκη.
Ή όλα ή τίποτα.
Και έτσι, βρίσκεται προ του φάσματος του τίποτα. Μπροστά στην καταστροφή. Φαίνεται, πως όσο περνούν οι ημέρες και η 26η Μαΐου πλησιάζει, τόσο συνειδητοποιεί τις λάθος επιλογές του. Το δείχνει η έκφραση του προσώπου του.
Πάντως, όπως και να βαφτίσει ο Τσίπρας τις ευρωεκλογές αυτές θα αποτελέσουν -θέλει, δεν θέλει- το πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές.
Τα ψέμματα τελειώνουν. Έμειναν 11+1.
