Του Παναγή Παναγιωτόπουλου
Τώρα που ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία της κεντροαριστεράς, αισθάνομαι την ανάγκη να πω (στον εαυτό μου κυρίως και φωναχτά εδώ για να λάβω ψηφιακή αντήχηση) τον λόγο που συμμετείχα.
Σε αντίθεση με την πολιτική και ιδεολογική μου συνείδηση δεν ψήφισα για το μέλλον. Δεν ψήφισα για να κερδίσω το μέλλον, ούτε για να κερδηθεί το μέλλον ξανά στη χώρα. Ούτε για να ανανεωθεί ο πολιτικός χώρος του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας.
Όλα αυτά είναι πράγματι μεγάλα διακυβεύματα και η πολιτική οικογένεια του πασοκ, οι κεντρώοι μεταρρυθμιστές, αυτό που πολύ παλιά ήταν δημοκρατική παράταξη και τώρα πάλι είναι με κάποιον τρόπο, πρέπει πράγματι να συνδιαμορφώσουν το μέλλον. Πρέπει να υπάρξει ένα κάποιο μέλλον, πάνω απ'' όλα. Και αυτή η διαδικασία βοηθάει να μας επιτρέπεται να υπάρχει ένα μέλλον. Δεν το διασφαλίζει φυσικά. Πως θα μπορούσε άλλωστε.
Εγώ ψήφισα για το παρελθόν. Για τους γέρους και τις γριές. Και αυτούς που λείπουν και αυτούς που ήρθαν και αυτοί να ψηφίσουν. Και χάρηκα που ήμουν με τούτους. Και με κάποιον τρόπο βγάζω γλώσσα σε νέους και λιγότερο νέους που την δευτέρα το πρωί έβγαζαν αντιγεροντικούς αφρούς για τις ηλικιακές μερίδες που συμμετείχαν μια και ο αριθμός 210.000 δεν φαινόταν να τους εντυπωσιάζει στο μέτρο που άθροιζε μια πολύυυυυ μεγάλη ηλικία.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
