Θα μας δώσουν το χρέος; Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι εννοεί ο καθένας με αυτό! Το ιδανικό για εμάς θα ήταν να το εξαφάνιζαν στο μεγαλύτερο μέρος τους, χωρίς, όμως, αυτό να συνεπάγεται ένα τέταρτο μνημόνιο και την έξοδο από την Ευρωζώνη. Να είστε βέβαιοι ότι στο τέλος θα ανακαλύψουμε ότι κακώς τους έχουμε κάνει την χάρη και έχουμε εστιάσει στο χρέος.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος, αλλά η ανάπτυξη. Αν στην Ελλάδα είχαμε σημαντικές ξένες επενδύσεις, αυτήν την στιγμή δεν θα μας απασχολούσε το χρέος. Είναι σαν το κατάστημα που βρίσκεται σε πολύ καλό εμπορικό σημείο και πληρώνει ένα ακριβό ενοίκιο. Το ενοίκιο αυτό είναι θέμα συζήτησης μόνο όταν στο μαγαζί δεν πατάει πελάτης. Όταν οι δουλειές πάνε καλά, το ενοίκιο είναι το τελευταίο που σκέφτεται ο επιχειρηματίας.
Η γκρίνια, λοιπόν, για το… ακριβό ενοίκιο δεν οδηγεί κάπου. Ακόμη κι αν πειστεί ο ιδιοκτήτης να μειώσει το ενοίκιο και να χαρίσει μερικά από τα οφειλόμενα, το γεγονός αυτό από μόνο του δεν πρόκειται να φέρει περισσότερους πελάτες στο μαγαζί. Χρειάζεται να σκεφτούν οι άνθρωποι τι φταίει και δεν προσελκύουν πελατεία και να δουλέψουν πάνω σε αυτό.
Ό,τι παίρνει κανείς είναι καλό. Μπορούν να μας χαρίσουν όλο το χρέος; Ένα μικρό του μέρος; Η κυβέρνηση πρέπει να κυνηγήσει όλες τις πιθανότητες μέχρι τέλους. Γελιούνται, όμως, αν πιστεύουν ότι αυτό θα φέρει την ανάπτυξη. Τις επενδύσεις δεν τις φέρνει ο πελαργός. Χρειάζεται ένα φιλικό περιβάλλον για τους επενδυτές και ένα εδραιωμένο κλίμα εμπιστοσύνης. Ο κύριος τάδε από τον Καναδά δεν πρόκειται να φέρει στην Ελλάδα 100 ή 200 ή περισσότερα εκατομμύρια ευρώ για τα ωραία μάτια του Αλέξη ή του Κυριάκου. Θα τα φέρει επειδή θέλει να κερδίσει και θα έχει καλές πιθανότητες γι'' αυτό και ταυτόχρονα θα νιώθει ασφαλής από κάθε άποψη.
Δεν θα ξεκινήσει ο άλλος να έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου στην Ελλάδα επειδή θα διαβάσει στις εφημερίδες ότι ξεκίνησε η συζήτηση για το χρέος. Δεν είναι αρκετή ως συνθήκη για να λάβει την κρίσιμη για μας απόφαση. Πιο σημαντικά είναι αυτά που θα ακούσει από τους φίλους του που έχουν ήδη επενδύσει στην Ελλάδα: Έχουν προβλήματα με τη γραφειοκρατία; Με το κράτος; Πώς τους αντιμετωπίζει ο κόσμος;
Αντίθετα, οι δανειστές μας έχουν κάθε λόγο να ξεκινήσουν να συζητάνε τα πάντα για να μας… διευκολύνουν, όταν διαπιστώσουν ότι η Οικονομία έχει μπει στις ράγες της. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την προσέλκυση επενδύσεων. Και δεν αναφερόμαστε στις δημόσιες επενδύσεις, αλλά σε ιδιωτικές επενδύσεις της τάξης των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Χρήματα, δηλαδή, που δεν μπορούν να βγουν από τα κρατικά ταμεία. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν…
Τι κάνουμε, λοιπόν, για να προσελκύσουμε επενδύσεις; Ούτε με τους φόρους ασχολείται κάποιος, ούτε με τη διαφθορά στον δημόσιο τομέα, ούτε με τη γραφειοκρατία. Συζητήσεις για τη δημιουργία των ειδικών ζωνών έχουν πάει περίπατο. Να μην μιλήσουμε για την απουσία ενός εθνικού σχεδιασμού για το ποιες επενδύσεις χρειάζεται η χώρα περισσότερο.
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο, ένα συμβόλαιο τιμής για τα επόμενα δέκα - δεκαπέντε χρόνια. Μία συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων για τις κόκκινες γραμμές που δεν θα μπορούν να παραβιάσουν οι μελλοντικές κυβερνήσεις. Σκοπός τους θα είναι να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι που θα τεθούν. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη με τον επενδυτικό κόσμο. Κι ίσως τότε διαπιστώσουμε ότι χάσαμε περισσότερο χρόνο απ' όσο έπρεπε στην υπόθεση του χρέους…
Το θέμα είναι για ποιον λόγο επιμένουν τόσο πολύ στο χρέος και μόνο σε αυτό. Σύμφωνοι, ενδιαφέρει πολύ τους Αμερικανούς να πιέσουν τους Γερμανούς στην αρχιτεκτονική τους για την Ευρώπη. Σύμφωνοι, είναι μία προϋπόθεση για να επιστρέψει στο τραπέζι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σύμφωνοι, είναι δίκαιο. Όχι μόνο γιατί οι Ευρωπαίοι το υποσχέθηκαν στους Σαμαροβενιζέλους, αλλά κι επειδή δεν ζητάμε κάτι περισσότερο απ' ότι έχει κάνει η Ευρώπη στο παρελθόν για τη Γερμανία. Με άλλα λόγια, είναι δίκαιο. Αλλά δεν πονάμε εκεί. Δεν είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα…
Θανάσης Μαυρίδης
