Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Aπορρίφθηκε χθες, η αγωγή του Πάνου Καμμένου κατά protagon και Ανδρέα Πετρουλάκη. Ο Πάνος Καμμένος με την αγωγή του ζητούσε αποζημίωση 2 εκατομμυρίων ευρώ για άρθρο του δημοσιογράφου, το 2015, στην ιστοσελίδα protagon με τίτλο «Πάνος Καμμένος. Έχουν αρχίσει να του μοιάζουν».
Είχα πάει σ΄εκείνη τη δίκη. Παρακολούθησα μια παρωδία ακροαματικής διαδικασίας, μη μπορώντας να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν το δικαστήριο να αποδέχεται την απαξίωσή του. Δεν έχω και μεγάλη εμπειρία από δίκες αλλά αυτό που έβλεπα έμοιαζε με σκετσάκι παράστασης μαθητών δημοτικού. Από τη μία, η δικηγόρος Τζούλη (σύζυγος Πάνου Καμμένου) και ο δημοσιογράφος Ντάσκας (φίλος Καμμένου) να εγείρουν αιτιάσεις για ένα άρθρο γνώμης. Από την άλλη, οι μάρτυρες- μεταξύ των οποίων και ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Σταθόπουλος- να προσπαθούν να αποδείξουν τα αυτονόητο. Και στη μέση, η πρόεδρος να αναλύει γραμμή-γραμμή, ένα απολύτως συνηθισμένο κείμενο από τα δεκάδες που συναντάει κανείς καθημερινά σε ιστοσελίδες και εφημερίδες.
Το αστείο είναι ότι εν έτει 2017 και με τον νομικό πολιτισμό του δυτικού κόσμου να έχει κάνει άλματα προόδου, ελληνικό δικαστήριο ασχολήθηκε με τις αξιολογικές κρίσεις ενός κειμένου που ενόχλησαν τον υπουργό Εθνικής Άμυνας! Δεν ξέρω πραγματικά, αν υπήρχε έστω ένας νοήμων άνθρωπος- πριν και μετά τη δίκη- που περίμενε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα από το χθεσινό. Αν υπήρχε, τέλος πάντων, δικαστήριο που να καταδίκαζε τον Πετρουλάκη, επειδή έγραφε ότι ο κ. Καμμένος διαπνέεται από εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά σύνδρομα!
Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο υπουργός; Δόθηκαν πολλές εξηγήσεις αλλά μία μου φαίνεται πιο λογική. Ο ΥΠΕΘΑ υπάρχει μέσα από την προσωπική του δραματουργία. Είναι ταυτισμένος απόλυτα, με το «ηρωικό πρότυπο» του ανθρώπου ο οποίος βιώνει την πολιτική του ζωή μέσα από συνεχείς «μάχες», ίντριγκες, συνομωσίες και δοξαστικά σύμβολα. Και γι΄αυτό τον λόγο προσφεύγει σε δίκες που συνεχώς, χάνει. Αποδεικνύοντας, έτσι, ότι το σύστημα είναι μονίμως εναντίον του και τον πολεμάει.
Προφανώς, θα ήταν πολύ καλύτερα, αν είχε αρκεστεί στο πολιτικό του έργο. Αν όλη αυτή την ενέργεια, που φαίνεται ότι βγαίνει από μέσα του, την χρησιμοποιούσε για να κάνει σωστά τη δουλειά του.
Εν τω μεταξύ, από τότε που ο Πετρουλάκης έγραψε εκείνο το άρθρο, πέρασαν δύο χρόνια. Και δυστυχώς, επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο τρόπο. Τότε είχαν αρχίσει να του μοιάζουν. Τώρα πια όμως, έχουν γίνει ολόιδιοι! Άλλωστε αν δεν υπήρχαν κοινές «μήτρες» πολιτικής και ιδεολογικής «ράτσας» δεν θα τα έβρισκαν στην κυβέρνηση. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από την αδερφική φιλία με τον Πολάκη;
Πόσο αφελείς ήμασταν! Ποια Αριστερά και ποια Δεξιά; Υπάρχουν πολλά είδη Ελλήνων αλλά δύο τύπους ανθρώπων τους βλέπεις από μακριά. Από τη μία, οι πολλοί «ήρωες» που ψάχνουν τρόπο να ματώσουν τη άσπρη ή κόκκινη «φουστανέλα» τους. Και από την άλλη, οι λίγοι «σοφοί» που υπομένουν σιωπηλά, το βάρος της ελευθερίας τους. Οι πολλοί, που ζουν από τις κραυγές και τα συνθήματα και οι άλλοι, οι λίγοι, που προσπαθούν αθόρυβα, να βάλουν σε μία τάξη τα πράγματα.
Το πλήρωμα του χρόνου τους ξεσκέπασε. Πορεύονται τώρα μαζί και είναι ολόιδιοι. Προβάλοντας, με θράσος, το μίσος τους για την αστική δημοκρατία, την απέχθεία τους για τα φιλελεύθερα δικαιώματα και το κράτος δικαίου.
