Παλιότερα έφριττα με τις ανθρωποειδείς αναρτήσεις στο διαδίκτυο και με τον όγκο της βλακείας που το πλημμυρίζει. Εδώ και καιρό τα βλέπω αυτά με άλλο μάτι. Το διαδίκτυο δεν εκχυδάισε τα πλήθη. Απλώς έδωσε την ευκαιρία στον καθένα για πρώτη φορά να αποκτήσει ατομικό δημόσιο λόγο. Και στους χυδαίους. Σε μια πόλη είναι πιο χρήσιμο οι κατσαρίδες και τα ποντίκια να είναι στο φως αντί να κρύβονται στα υπόγεια των σπιτιών. Μπορείς έτσι να τα εξαφανίσεις ή να τα μεταλλάξεις.
Αφορμή πήρα από τα σχόλια που αναφέρονται στην απόπειρα κατά Παπαδήμου και σ εκείνα που ακολούθησαν αμέσως με το θάνατο του Κ. Μητσοτάκη. Να αντιτίθεσαι σε μια πολιτική και να την αντιπαλεύεις είναι άλλο πράγμα από το να μη σέβεσαι. Επειδή αν δε σέβεσαι αυτοκαταργείσαι! Ο λόγος είναι απλός:
Όλοι εκείνοι που ωρύονται κατά των πολιτικών που ασκήθηκαν στη χώρα, ωρύονται γιατί υποτίθεται ότι τις θεωρούν ανήθικες, αντίθετες σε αξιακούς κανόνες ανθρωπισμού και πολιτισμού και Δημοκρατίας. Το γράφουν άλλωστε!
Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι ηθικούς κανόνες όταν βρίζεις δημόσια πάνω από έναν νεκρό, τον Κ. Μητσοτάκη, όπως έκανε χτες ο αντιπεριφερειάρχης Β. Αττικής Γιώργος Καραμέρος, που υποτίθεται ότι είναι οικολόγος και ειρηνιστής! Τι ηθική εκπροσωπείς!
Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι αξιακούς κανόνες ανθρωπισμού όταν εύχεσαι δημόσια τον ακρωτηριασμό ή το θάνατο άλλου ανθρώπου, όπως έκανε προχτές ο Γ Φιλιππάκης, που υποτίθεται ότι εξοργίζεται με την καταπάτηση αξιακών κανόνων! Τι αξίες εκπροσωπεί!
Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι την ηθική στην πολιτική όταν εκμεταλλεύεσαι έναν νεκρό για να επιτεθείς σε έναν ζωντανό, τον Κ Σαμαρά, όπως έκανε χτες ο Π Καμμένος στο συλλυπητήριο μήνυμά του, που υποτίθεται ότι κόπτεται για τον πολιτικό σεβασμό!
Απλώς, δεν γίνεται. Οι επώνυμοι της δημόσιας σφαίρας που ανέφερα και οι χιλιάδες επώνυμοι και ψευδεπώνυμοι των social media, που πλημμύρισαν μετά τη βόμβα κατά Παπαδήμου και τον θάνατο του Κ Μητσοτάκη το διαδίκτυο με βρισιές και χυδαιότητες δεν έχουν καμιά αγανάκτηση που τους έκανε απολίτιστους. Απλώς είναι απολίτιστοι.
Οι πραγματικοί αγανακτισμένοι δεν κάθονται να βρίζουν με το πληκτρολόγιο μέσα στην ασφάλεια και τη βολή του σπιτιού τους ή του γραφείου. Βγαίνουν στους δρόμους και εξεγείρονται. Κάθε μέρα. Μέχρι να κερδίσουν ή να χάσουν τελειωτικά. Αλλά, τέτοιους αγανακτισμένους δεν έχουμε δει εδώ και τρία χρόνια, με αποτέλεσμα να το επικαλείται και ο πρωθυπουργός ως ένδειξη ανοχής της πολιτικής του! Για ποια αγανάκτηση μιλάμε!
Οι επώνυμοι, πάλι, της δημόσιας σφαίρας κατέχουν το προνόμιο να έχουν θεσμικό ρόλο. Καρέκλα. Και η καρέκλα έχει την ισχύ να ακούγεται χωρίς να βρίζει και να ασεβεί. Επειδή δεν μιλάει αυτός που κάθεται. Μιλάει η καρέκλα του. Όταν κάθεσαι σε δημόσια καρέκλα παύεις να έχεις προσωπικό δημόσιο λόγο. Ισχύει από τη χερσόνησο της Καμτσάκας στη Σιβηρία μέχρι την Αλάσκα ταξιδεύοντας δυτικά, σε όλο τον πλανήτη.
Ο πρωθυπουργός δεν δικαιούται να μιλάει δημόσια σαν ιδιώτης για όσο χρόνο κατέχει την καρέκλα. Είναι υποχρεωμένος να προσέχει τι λέει γιατί μιλάει ως πρωθυπουργός. Το ίδιο ισχύει για καθέναν που κατέχει δημόσια θέση και δημόσιο λόγο για όσο καιρό τα κατέχει.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια φάμπρικα τα τελευταία χρόνια, στην οποία ο κάθε επώνυμος πολιτικός ή δημοσιογράφος ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι θέλει, εγείροντας το δικαίωμα ελευθερίας λόγου του πολίτη και όχι της θέσης του! Παγκόσμιο φαινόμενο ανευθυνότητας.
Ο Γ Φιλιππάκης οφείλει να ξέρει ότι γράφει σαν δημοσιογράφος. Δεν έχει ιδιωτικό λόγο σε δημόσια θέα. Δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός. Ο κ Καραμέρος μιλάει δημόσια ως αντιπεριφερειάρχης. Δεν υπάρχει ως φυσικό πρόσωπο μέχρι το τέλος της θητείας του. Ο κ Καμμένος μιλάει δημόσια ως υπουργός Άμυνας και ως τίποτε άλλο. Κι αυτά ισχύουν για όλες τις ιδιότητες που προανέφερα. Όχι στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο χωρίς εξαίρεση!
Αυτά όλα διδάσκονται ήδη στα σχολεία σε όλες τις χώρες. Εκτός από εδώ μάλλον. Όπως διδασκόταν στα σπίτια και στα σχολεία ο σεβασμός στους νεκρούς. Υπό πολύ πιο άγριες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Μάλλον σταμάτησε. Μαζί με όλη την Παιδεία τού πώς εξημερώνεται και εξανθρωπίζεται και εκπολιτίζεται κανείς.
Ο Φλωράκης με τον Κύρκο συγκυβέρνησαν με τον Μητσοτάκη και τον Τζανετάκη. Ο στρατηγός Τσακαλώτος έδωσε τα χέρια με τον Βαφειάδη. Ο Γλέζος αγκαλιάστηκε με τον Φούχτελ. Προφανώς οι επαναστάτες του διαδικτύου είναι πιο επαναστάτες από τους μπαρουτοκαπνισμένους!
Όπως γράφω κουραστικά, η ελληνική κοινωνία είναι σε πολιτισμική παρακμή. Αυτή είναι η αιτία των δεινών της. Δεν γαλουχήθηκε από τις ηγεσίες της για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα, αλλά μόνο τα εύκολα. Καλομαθημένη και υπερπροστατευμένη από κράτος και συγγενείς, παράγει μουγκανισμούς αντί για λόγο, και στείρο συναισθηματισμό αντί για λογική. Όχι όλη. Αυτά κυριαρχούν. Τα δείχνουν στο λαό τα πρότυπα. Οι δημόσιοι λειτουργοί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το επικίνδυνο με το διαδίκτυο είναι ότι ενώ καθένας χυδαίος μόνος του αισθανόταν αδύναμος και ενοχικός, βλέποντας κι άλλους όμοιους γύρω του δυναμώνει και απενοχοποιείται.
Από την άλλη πλευρά, όπως είπα στην αρχή, το διαδίκτυο έδωσε την ευκαιρία σε όλη τη χυδαιότητα να έχει κι αυτή δημόσιο λόγο, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες. Δίνει έτσι την ευκαιρία στη χυδαιότητα να αναμετρηθεί ανοιχτά με τον πολιτισμό στη δημόσια αρένα. Και είναι πια στο χέρι του πολιτισμού να κερδίσει ή να χάσει.
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει συγκροτημένη πολιτεία για να διδάξει και να υπερασπιστεί έναν Πολιτισμό; Υπάρχουν πολιτικοί και πολίτες να τον υπερασπίζονται κάθε μέρα με το παράδειγμά τους; Αυτό είναι το ζητούμενο.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
