Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του». Αυτή η κουβέντα του Γιάννη Ρίτσου έχει καρφωθεί στο μυαλό μου πιο πολύ και από τους Αρχαίους που «μίλησα» στο πανεπιστήμιο. Γιατί ο Ρίτσος είναι ο ποιητής που τραγούδησε την σύγχρονη γενιά των Ελλήνων, με τις συνήθειες, τα χούγια τους και τις δικές τους αξίες.
Το ξέρω πως δεν ήταν ο πολιτισμός μας έτοιμος να κουβαλήσει πάνω του το νεοελληνικό κράτος, έτσι όπως έπρεπε. Τους σπουδαίους τους μεταφέραμε στο γύψο και τους στήσαμε σε μουσεία. Κάτι όμως, έμεινε μέσα στις κοινότητες των Ελλήνων: 'Eνα γονίδιο που δεν χάλασε ούτε με το οθωμανικό μαστίγιο ούτε με τον θυμιατό των παπάδων.
Θυμάμαι τον Κακριδή να γράφει: «Στα Λαηνά του Σουφλιού, είναι ένας τσοπάνος που φτιάνει θαυμάσιες γκλίτσες. Σε μία απο αυτές παρίστανε τον Τούρκο να κόβει το κεφάλι ενός Έλληνα. Ο Έλληνας στέκει όρθιος, και με χωρίς κεφάλι που είναι. Κι όταν ρωτήσαν τον τσοπάνο γιατί στέκει όρθιος, αφού είναι χωρίς κεφάλι, αποκρίθηκε - Γιατί είναι Έλληνας!»
Ηράκλειο Κρήτης. Ιούνιος 2016. Μητροπολιτικός ναός του Αγίου Μηνά. Πατριαρχικό συλλείτουργο. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας γονατίζει από θρησκευτική ευλάβεια, γνωρίζοντας ότι θα το καταγράψουν κάμερες και ότι η εικόνα της γονυκλισίας θα κυκλοφορήσει – τουλάχιστον- σε όλη την Ελλάδα!
Γιατί το κάνει; Ποια εσωτερική ορμέμφυτη δύναμη τον καθοδηγεί να προβεί σε μία ενέργεια που δεν προέβη ποτέ αρχηγός ελληνικού κράτους; Ποιον εκπροσωπεί και το κάνει; Την «αποδεκτή ταπεινότητα» μιας θρησκευόμενης γυναίκας της ελληνικής επαρχίας; Το ιερατείο; Τον απελπισμένο που η πνευματικότητά του απαλλάσσεται από την αξιοπρέπεια, προκειμένου να ακουμπήσει ένα μικρό ίχνος ελπίδας; 'Η μήπως την «λαϊκή συνείδηση», όπως εκείνος ερμηνεύει ότι υφίσταται στην ελληνική κοινωνία;
Και οι υπόλοιποι; Oι αξιωματικοί που στέκουν αμήχανοι δίπλα του; Οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, οι καθηγητές, οι ερευνητές, οι καλλιτέχνες, οι Έλληνες που πασχίζουν να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι με το πνεύμα και την αξιοπρέπεια, από ποιον θα εκπροσωπηθούν; Από ποιον θεσμό κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας θα εκπροσωπηθούν αυτοί οι άνθρωποι που ματώνουν καθημερινά σε γραφεία, σε χωράφια, σε ερευνητικά εργαστήρια και σκαλωσιές για να μη προσκυνήσουν κανέναν;
Aπό ποιον θα εκπροσωπείται πλέον, σ΄αυτή τη χώρα, η λογική, η δημιουργία και το ελεύθερο πνεύμα; Μπόρεσε ποτέ ο λαϊκισμός να σταθεί αντάξιος της ελευθερίας των ανθρώπων που δημιουργούν και κρατούν την ευθύνη στα χέρια τους;
Έχει δικαίωμα ο Προκόπης Παυλόπουλος να γονατίζει μπροστά στα εικονίσματα του σπιτιού του. Στο μικρό εκκλησάκι που βρέθηκε μόνος για να προσευχηθεί. Δεν έχει κανένα δικαίωμα όμως, ο πρώτος πολίτης τη χώρας να περιφέρει την εικόνα το γονατιστού Έλληνα ως «ατραξιόν» σε κοινωνικά δίκτυα και κανάλια!
Είναι σκοτεινές οι μέρες που ζούμε και κάθε μέρα, μια δυσάρεστη έκπληξη μας σοκάρει.
Η εικόνα του ΠτΔ δεν με αφήνει να ησυχάσω. Είναι ό τι πιο προκλητικό και επικίνδυνο είδα ως τώρα, στην νέα διακυβέρνηση, από τον Ιανουάριο του 2015.
Έρχονται δύσκολες μέρες για όλους μας. Η «πολυπολιτισμικότητα» είναι πλέον, ασφυκτική.
Να βρούμε έναν τρόπο να «χωρίσουμε» ειρηνικά. Εκεί θα φτάσουμε. Άλλη διέξοδο δεν μπορώ να σκεφτώ...
