Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Στην Ελλάδα υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων που αισθάνεται μοναξιά. Όχι από υπαρξιακούς λόγους αλλά από την αίσθηση ότι βιώνoυν το περιβάλλον με έναν διαφορετικό τρόπο, έναντι των άλλων. Ίσως να πρόκειται για ένα ποσοστό που κυμαίνεται μεταξύ 5% και 10%. Δεν νομίζω ότι είναι παραπάνω.
Αυτή η ιδιότυπη "μειονότητα" δεν έχει σχέση με μορφωτικό επίπεδο ή με κάποιο άλλο μετρήσιμο μέγεθος που μπορεί να προσδιορίσει ποιοτικά χαρακτηριστικά έναντι των υπολοίπων. Πρόκειται απλώς, για ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν ένα πιο ευαίσθητο πολιτικό ένστικτο για την πραγματικότητα που τους περιβάλλει.
Δυστυχώς για την πολιτική, δύσκολα τους συναντά κανείς στην διοίκηση. Είτε στον μικρόκοσμο των περιορισμένων κοινωνικών ομάδων είτε στην ευρύτερη διαχείριση των κοινών. Γιατί έχουν το προφανές ελάττωμα να μην μπορούν να συνδυάσουν τις απαιτήσεις των μεγάλων συνόλων προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους. Γιατί μολονότι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, δεν διαθέτουν την δυναμική της διεκδίκησης από θέση ισχύος. Κυρίως, όμως, επειδή "ντρέπονται" μεταξύ αυτών που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει "ντροπή"...
Οι προεκτάσεις που έχει πάρει εδώ και χρόνια, η μη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, είναι απολύτως χαρακτηριστικές για το ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Είναι από τις περιπτώσεις που αναδεικνύονται σε κραυγαλέες μορφές ανυπακοής του πλήθους απέναντι στην αστική δημοκρατία. Κάτι σαν επιβολή καθεστώτος "λαϊκού ολοκληρωτισμού" από μία μάζα πολιτών που δεν αναγνωρίζουν σε άλλους κανένα δικαίωμα και το βασικότερο, δεν "ντρέπονται" δια της "αιδούς" που ο Πλάτωνας καταγράφει στον Πρωταγόρα.
Κατά συνέπεια, αυτός ο ολοκληρωτισμός της "μη ντροπής" αναδεικνύει και τους αντιπροσώπους του στο πολιτικό σύστημα, με καθαρή εντολή να υπερασπιστούν την έκφραση των ταπεινών τους ενστίκτων. Των ενστίκτων της "μη ντροπής"!
Ο υπουργός Σπίρτζης είναι ένας από αυτούς που έχουν απωλέσει εδώ και πολύ καιρό, την περίφημη "αιδώ" του Πλάτωνα. Μία απο τις βασικές προυποθέσεις της πολιτικής αρετής για τον πολιτισμό της δημοκρατίας. Όπως συνέβη στο παρελθόν και με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Πολάκη, κάπνιζε σε περιοδεία στο Πήλιο, σε κλειστό χώρο και γνωρίζοντας ότι θα τον καταγράψουν οι κάμερες.
Αυτό ήταν που προκάλεσε την οργή του δημάρχου Τρικάλων Δημήτρη Παπαστεργίου ο οποίος προσπαθεί με απίστευτη γενναιότητα να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο στην πόλη του. Τον προκάλεσε δε τόσο πολύ που έγραψε στον λογαριασμό του στο facebook: «Όταν πραγματικά νιώθεις μ@λ@κας», που προσπαθείς να εφαρμόσεις τον αντικαπνιστικό… Σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μία άλλη χώρα, όταν ένας υπουργός απροκάλυπτα παραβίαζε το νόμο αλλά και τις εγκυκλίους άλλου του συναδέλφου, η παραίτηση θα ήταν μονόδρομος. Αλλά ξέχασα… Είμαστε στην Ελλάδα»…
Oμολογώ ότι αισθάνομαι περίεργα που μέσα σε τρεις μέρες έχω αφιερώσει δύο άρθρα για δύο "θυμωμένους" Έλληνες. Τον Γιώργο Γεραπετρίτη τη Δευτέρα και σήμερα τον Δημήτρη Παπαστεργίου. Ταυτόχρονα όμως, θεωρώ ότι έδωσαν εξαιρετικές ευκαιρίες στον δημόσιο λόγο να καταγραφεί το κοντράστ, η αντίθεση, το χάσμα που χωρίζει αυτούς που "ντρέπονται" κι αυτούς που δεν "ντρέπονται".
Γιατί έχουμε συνηθίσει ως τώρα, αυτή η "ντροπαλή μεινότητα" να περιορίζεται στην μοναξιά της και να μην αντιδρά.
Ξέρω βέβαια, ότι άλλοι τόσοι ελάχιστοι κατανούν την ανάγκη του σεβασμού με το κάπνισμα αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο σημαντικό στην δημόσια παρέμβαση του δημάρχου είναι η αγωνία ενός ανθρώπου που πασχίζει να επιβληθεί με τη νομιμότητα και βλέπει πρότυπα υπουργών να την ευτελίζουν και να παραδίδονται στον πρωτογονισμό.
Είμαστε ακόμα λίγοι αυτοί που αισθανόμαστε μ@λ@κες στο παράλλλο σύμπαν. Για το κάπνισμα, τα σκουπίδια, τα πεζοδρόμια και ένα σωρό άλλες ελληνικές βαρβαρότητες. Οι πολλοί αισθάνονται συνήθως έτσι γι΄αυτούς που ψηφίζουν. Που θα πάει, κάποτε θα γίνουμε περισσότεροι...
