Του Σάκη Μουμτζή
Αυτά που έγιναν προχθές στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» συμπυκνώνουν όλες τις παθογένειες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Μια ομάδα συνδικαλιστών της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας δεν επέτρεψε σε στελέχη της Fraport, της εταιρίας που αγόρασε τα 14 αεροδρόμια, να επιθεωρήσουν τις εγκαταστάσεις του συγκεκριμένου αεροδρομίου. Δηλαδή οι υπάλληλοι δεν επέτρεψαν στ΄ αφεντικά τους να εισέλθουν στους χώρους της ιδιοκτησίας τους.
Ο παραλογισμός θα ήταν πλήρης, αν δεν γνωρίζαμε πώς διαπλέκονται υπουργοί και συνδικαλιστές για την προάσπιση των κοινών συμφερόντων τους. Γιατί το παιχνίδι είναι παλιό όσο και το ΠΑΣΟΚ, και τα στελέχη του που μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ φροντίζουν και για τη μεταφορά της σχετικής τεχνογνωσίας.
Θυμάμαι, πρέπει να ήταν το 2010, ο συνδικαλιστής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας κ. Αλεβιζόπουλος είχε αναφέρει σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα Νέα» πως ο αλήστου μνήμης υπουργός συγκοινωνιών Θ. Τσούρας τους προέτρεπε να κηρύξουν απεργία στην Ολυμπιακή Αεροπορία και στη συνέχεια, μετά από λίγες μέρες, τους δεχόταν στο γραφείο του και η απεργία τερματιζόταν. Ο μεν υπουργός πιστωνόταν τον σωστό χειρισμό του θέματος και οι συνδικαλιστές πέραν των κερδών που επετύγχαναν, επιβεβαίωναν τον αγωνιστικό τους ρόλο. Και βέβαια ουδείς ενδιαφερόταν για την ταλαιπωρία των επιβατών και τις ζημίες που υφίστατο η εταιρεία.
Αυτή η σχέση συνδικαλιστών του δημοσίου - πολιτικής τάξης είναι το ίδιο απεχθής και επιζήμια όσο και η διαπλοκή επιχειρηματιών με πολιτικούς. Μάλιστα η πρώτη, πέραν της προφανούς οικονομικής ζημίας που τελικά βαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο, προκαλεί σε αυτόν αρκετές φορές και αδυναμία χρήσης των υπηρεσιών που του προσφέρονται και που ούτως ή άλλως είναι χειρίστης μορφής. Όποιος ταξιδέψει με το τραίνο το αντιλαμβάνεται αμέσως.
Επειδή η θεραπεία σε αυτόν τον καρκίνο, που κατατρώει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, γι΄ αυτό συνδικαλιστές και υπουργοί, ανέκαθεν, τις πολεμούσαν αγρίως. Αυτό που έγινε με την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και του ΟΤΕ αποτελεί, γι΄ αυτήν την κλίκα, παράδειγμα προς αποφυγήν. Γι΄ αυτό και δεν θέλουν την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αεροδρομίων. Και αν οι υπουργοί λόγω μνημονίων δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, επιστρατεύουν τους συνδικαλιστές. Τελικός στόχος η ματαίωση τους.
Στην περίπτωση των αεροδρομίων η κατάσταση είναι ιδιαίτερα περιπεπλεγμένη, καθώς ο CEO της Fraport κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση να τιμήσει την υπογραφή της και με νόμο να διαχωρίσει τις λειτουργίες και τις αρμοδιότητες της ΥΠΑ. Αν δεν το κάνει –όπως συμφωνήθηκε– η αγοραπωλησία των 14 αεροδρομίων ακυρώνεται και χάνονται και τα 1,2 δισ. ευρώ που θα κατέβαλε εφάπαξ ο αγοραστής. Αυτό σημαίνει πως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει αυτό το προϋπολογισθέν έσοδο να το καλύψει ή με φορολογία ή με περικοπές.
Επειδή οι δεσμοί πολιτικής εξουσίας - συνδικαλιστών του Δημοσίου είναι πολύ ισχυροί, γιατί είναι μακροχρόνιοι και διακομματικοί, δεν γνωρίζουμε την κατάληξη της υπόθεσης των ιδιωτικοποιήσεων. Γιατί με αυτές αποσταθεροποιούνται πολιτικές σχέσεις πατρωνείας, αλληλοεξυπηρετήσεων, διαφθοράς και πλουτισμού. Οι αντιστάσεις που προβάλλουν ομοθυμαδόν πολιτικοί και συνδικαλιστές δεν είναι φαινόμενο μόνον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς τώρα που πλησιάζει η στιγμή της κρίσεως –δηλαδή των ιδιωτικοποιήσεων– επιβεβαιώνονται οι συμμαχίες και χαράσσονται οι τακτικές κινήσεις.
Και ο πολίτης που περιμένει να ταξιδέψει με καθαρό τραίνο και να περιμένει σε πολιτισμένο χώρο στα αεροδρόμια ανήμπορος παρακολουθεί όλα αυτά που γίνονται, για να παραμείνουν τα πράγματα βρωμερά ως έχουν.
