Του Σάκη Μουμτζή
Μια επιχείρηση με διαρκή πτώση τζίρου, στο καθεστώς της ελεύθερης οικονομίας, δύσκολα αποφεύγει την χρεοκοπία. Προηγουμένως όμως, ο ιδιοκτήτης έχει καταβάλει προσπάθειες για την διάσωση της.
Δηλαδή επεξεργάζεται ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης, εισφέρει μετρητά ο ίδιος ή βάζει συνεταίρους και, μέσα σε αυτό το πλαίσιο του κόκκινου συναγερμού, προχωρεί σε περικοπές δαπανών και μείωση του προσωπικού.
Η τελευταία επιλογή, εφ΄όσον καταστεί αναπόφευκτη, συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα προστασίας των απολυμένων.
Στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες, ο εργοδότης καταβάλλει την υπό του νόμου προβλεπόμενη αποζημίωση, το δε κράτος παρέχει επιδόματα και επιμόρφωση.
Αφορμή γι΄αυτές τις σκέψεις, μου έδωσε η είδηση πως ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΣΥΡΙΖΑ «στο Κόκκινο», απέλυσε απλήρωτους εργαζομένους που είχαν προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.
Είδηση πρώτη: επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει απλήρωτους εργαζόμενους.
Είδηση δεύτερη: η ίδια επιχείρηση προχώρησε σε απολύσεις εργαζομένων.
Είδηση τρίτη, και πιο εξευτελιστική: απέλυσε τους απλήρωτους εργαζόμενους, γιατί προσέφυγαν στην Επιθεώρηση Εργασίας.
Το ανήθικο στοιχείο βρίσκεται στην τρίτη είδηση. Ενας εργοδότης, που ανήκει στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, προχωρεί σε εκδικητικές απολύσεις γιατί απλήρωτοι εργαζόμενοι του διεκδίκησαν νομίμως τα δεδουλευμένα τους.
Να υποθέσω πως οι απολυμένοι θα εισέπραξαν τις αποζημιώσεις τους, αν και πολύ αμφιβάλλω. Εργοδότης που δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς, δεν μπορεί να πληρώσει και αποζημιώσεις απολύσεων.
Να υποθέσω επίσης πως η Επιθεώρηση Εργασίας θα προχωρήσει στην υποβολή μηνύσεων, αν και πολύ αμφιβάλλω και πάλι.
Η συμπεριφορά της ιδιοκτησίας του ραδιοφωνικού σταθμού «στο Κόκκινο», θυμίζει τις ημέρες του άγριου καπιταλισμού. Του καπιταλισμού τύπου Φαρ-Ουέστ.
Προφανώς, οι ριζοσπάστες αριστεροί τώρα μαθαίνουν τις λειτουργίες της ελεύθερης αγοράς και τους νόμους της. Οι σύντροφοι τους του ΚΚΕ είναι πολλά χρόνια μπροστά.
Με συνοπτικές διαδικασίες έκλεισαν την «Τυποεκδοτική ΑΕ», αφού πρώτα εξήντλησαν τα περιθώρια που τους έδινε το «καπιταλιστικό» άρθρο 99, και αφού εν συνεχεία κατέβαλαν, κατόπιν συμφωνίας, στο προσωπικό το 50% της αποζημίωσης.
Να υπενθυμίσω, πως στην Τυποεκδοτική οι εργαζόμενοι ήταν και κομματικά μέλη.
Προηγουμένως, η επιχειρηματική δραστηριότητα του ΚΚΕ ξεδιπλώθηκε, όταν πούλησε τον ραδιοφωνικό σταθμό και την τηλεοπτική συχνότητα, σε ιδιωτικά συμφέροντα. Οι έξυπνοι επιχειρηματίες έτσι λειτουργούν.
«Μα τι μας λες τώρα;» θα ρωτήσει ο αναγνώστης. «Δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Τους δικούς της νόμους θα εφαρμόσουν».
Αλλωστε, αυτό υποστηρίζουν, απολογούμενοι, και οι ίδιοι.
Η ένσταση μου βρίσκεται στο γεγονός πως οι μαρξιστές κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι και οι άλλοι επιχειρηματίες κινούνται στο ίδιο οικονομικό περιβάλλον με τις δικές τους επιχειρήσεις.
Δηλαδή, και αυτοί βρίσκονται στην ανάγκη απολύσουν και αυτοί να κάνουν περικοπές μισθών και αυτοί να ενταχθούν στον Πτωχευτικό κώδικα.
Απεναντίας, οι συνδικαλιστές της Αριστεράς κάθε φορά που βλέπουν πως μια επιχείρηση έχει προβλήματα, κάνουν οτιδήποτε για να την αποτελειώσουν μια ώρα αρχύτερα.
Απεργίες, καταλήψεις, τραμπουκισμοί σε βάρος όσων εργαζομένων αισθάνονται την υποχρέωση να βοηθήσουν το αφεντικό να σώσει την επιχείρηση του και τις δουλειές τους.
Φανατισμένοι, κραυγάζοντας «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», βλέπουν στο πρόσωπο του κάθε επιχειρηματία τον ταξικό εχθρό.
Επί σαράντα χρόνια γίναμε μάρτυρες παρόμοιων συμπεριφορών που συνέβαλαν σημαντικά στην αποβιομηχάνιση της χώρας.
Σαράντα χρόνια δεν κυβέρνησαν μόνον οι «άλλοι». Συγκυβέρνησε και η Αριστερά σε βαθμό, μάλιστα, πολύ μεγαλύτερο από τα εκλογικά ποσοστά της.
Και συνέβαλε και αυτή στην καταστροφή της χώρας.
Ισως η οικονομική κρίση, που χτύπησε και τις δικές τους επιχειρήσεις, να προσγειώσει τους μαρξιστές στην πραγματικότητα.
