Του Αντώνη Δαρζέντα
Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει από αυτήν την φιλόξενη διαδικτυακή διεύθυνση, τα τελευταία χρόνια και οι τελευταίες δεκαετίες ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για την ανθρωπότητα. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια η ακραία φτώχεια και η πείνα έπεσε για πρώτη φορά κάτω από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού παρά το ότι προστέθηκε σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων επιπλέον στη γη.
Ενώ μόλις πριν από πενήντα χρόνια στο φάσμα της ακραίας φτώχειας ήταν το 60% όλων των ανθρώπων.
Η παιδική θνησιμότητα είναι στα παγκόσμια χαμηλά της. Ταυτόχρονα ανεβαίνει συνεχώς ο εκδημοκρατισμός αρκετών κοινωνιών αλλά και η εμπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και ο σεβασμός στις μειονότητες.
Κάθε μέρα που περνάει 325.000 άνθρωποι αποκτούν για πρώτη φορά στη ζωή τους ηλεκτρικό ρεύμα.
Κάθε μέρα που περνάει 200.000 άνθρωποι αποκτούν για πρώτη φορά ύδρευση και πόσιμο νερό.
Αυτή τη στιγμή περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από το πολύ φαγητό παρά από πείνα.
Ωστόσο όμως τα δύο τρία τελευταία χρόνια σύμφωνα με την τελευταία έκθεση των Ηνωμένων Εθνών παρατηρείται μια μικρή αλλά αισθητή άνοδος του αριθμού των φτωχών και αυτών που είναι στον κίνδυνο της πείνας.
Συγκεκριμένα από το 2016 και μετά, φαίνεται να αντιστρέφεται ελαφρά αυτή η μεγαλειώδης πορεία του ανθρώπινου είδους προς την πλήρη εξάλειψη της φτώχειας.
Ο Παγκόσμιος στόχος της μηδενικής απόλυτης φτώχειας έως το 2030 απομακρύνεται αντί να πλησιάζει. Τι έγινε όμως. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Μας λένε λοιπόν τα Ηνωμένα Έθνη στην τελευταία τους, πρόσφατη έκθεση μεταξύ άλλων:
«Η κλιματική αλλαγή και η αυξημένη κλιματική ποικιλότητα επηρεάζουν την γεωργική παραγωγή, την παραγωγή τροφίμων... Επιπροσθέτως το σταμάτημα της οικονομικής ανάπτυξης επηρεάζει δυσανάλογα την παραγωγή τροφής, ιδίως σε κράτη που η ανισότητα στον διαμοιρασμό των εισοδημάτων και των πόρων είναι έντονη. Η φτώχεια μεγαλώνει στην Λατινική Αμερική στην Αφρική που είναι σχεδόν στο 20 % αλλά και στην Δυτική Ασία».
Μμμμ... Μάλιστα. Η ανισότητα των εισοδημάτων και η κλιματική αλλαγή φταίνε.
Ας πάμε όμως πιο κοντά από την μεγάλη εικόνα. Στην Λατινική Αμερική αν δούμε τις χώρες μια μία οι περισσότερες μειώνουν την φτώχεια τους. Η Βραζιλία, η Χιλή, το Περού πάνε όλο και καλύτερα. Και ποιοι την αυξάνουν; Ή Αργεντινή κατά λίγο και η Βενεζουέλα κατά πολύ. Τα Ηνωμένα Έθνη όμως δεν λένε την αλήθεια. Ανισότητα και κλιματική αλλαγή. Με ποιον τρόπο η Βενεζουέλα έχει επηρεαστεί από την κλιματική αλλαγή περισσότερο από τα ακριβώς γειτονικά της κράτη που πάνε όλο και καλύτερα; Και από που και ως που η ανισότητα είναι η αιτία, ενώ κράτη που αυξάνουν με τεράστια άλματα την ανισότητα όπως η Κίνα βγάζει από τη φτώχεια όλο και περισσότερους και με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς;
Αλλά τα ίδια και στην Αφρική. Από που κι ως που φταίει η κλιματική αλλαγή για την αυξανόμενη φτώχεια στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και όχι στη Μποτσουάνα που έχει μέσο εισόδημα πάνω από 18.000 δολάρια;. Και μάλιστα στην Αφρική τα τελευταία λίγα χρόνια που έχει αναστραφεί η πρόοδος δεν έχει συμβεί καμία τεράστια ξηρασία, σε έναν τόπο που ούτως ή άλλως έχει τέτοια ακραία φαινόμενα.
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν μετατραπεί σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό που αντί να χρησιμοποιεί την επιστημονική γνώση εκδίδει πολιτικά μανιφέστα και προσπαθεί να δικαιολογήσει λάθος πολιτικές με τη γνωστή καραμέλα της κλιματικής αλλαγής και της οικονομικής ανισότητας σε εκθέσεις που αξίζουν λιγότερο και από μια μέτρια έκθεση Έλληνα εφήβου.
Το φαινόμενο είναι το λιγότερο λυπηρό και σίγουρα εξαιρετικά επικίνδυνο μιας και οι εκθέσεις αυτές χρησιμοποιούνται για την χάραξη πολιτικών.
Και ενώ οι αιτίες είναι είτε θρησκευτικός φανατισμός, είτε σοσιαλιστικά πειράματα, είτε διεφθαρμένες και αυταρχικές κυβερνήσεις, είτε συνήθως όλα μαζί, η αλήθεια αποκρύπτεται πίσω από γενικόλογες αιτίες.
Και εδώ και χρόνια λέμε πολλά ψέματα ενδεδυμένα με πολιτικά ορθές λύσεις για να μην αγγίξουμε την ουσία των πραγμάτων και να μην ενοχλήσουμε κανέναν. Αλλά λύσεις στα διεθνή προβλήματα χωρίς αλήθειες δεν μπορούν να δοθούν.
