Στις 18 Ιουνίου ήταν που θυμηθήκαμε τον κ.Νίκο Κωνσταντόπουλο, με την ιδιότητα του κατηγόρου στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) για την «Υπόθεση Κοσκωτά».
Στις 18 Ιουνίου ήταν που θέσαμε το ερώτημα «Τι θα γίνει με την υπόθεση Παπαγγελόπουλου», όταν ακόμα δεν είχαν δοθεί στη δημοσιότητα οι συνομιλίες Παππά-Μιωνή.
Τότε γράφαμε: « Και ειδικά δικαστήρια έχουμε δει να γίνονται στη Μεταπολίτευση.
Και μετά;
Και μετά, «Η αλήθεια δεν πέρασε από αυτή την αίθουσα» και δεν θα εξηγήσουμε σε τι αναφέρεται αυτή η ιστορική, πλέον, φράση».
Έτσι λοιπόν, ο κ.Κωνσταντόπουλος γνωρίζοντας περισσότερο από τον καθένα ότι οι αλήθειες όχι απλώς δεν περνάνε ούτε απ’έξω από τις αίθουσες των Ανώτατων Ειδικών Δικαστηρίων αλλά οι κατηγορούμενοι σε αυτά βρίσκονται να δοξάζονται εκ νέου από τους πολίτες, σκέφτηκε ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να πλήξει τον κ.Αλέξη Τσίπρα θα ήταν να βγει στη μοναδική πολιτική βραδινή εκπομπή που παρακολουθούν όλοι όσοι δεν αντέχουν τις ποπ σαχλαμάρες των υπόλοιπων καναλιών, στο Evening Report του Γιώργου Κουβαρά. Ήξερε ο κ.Κωνσταντόπουλος ότι το κοινό της συγκεκριμένης εκπομπής όχι μόνο θα κατανάλωνε, με ηδονή, τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που εκστόμισε για τον κ.Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα λειτουργούσε και πολλαπλασιαστικά σε όσα είχε σκοπό να πει.
Μόνο που όσα είπε ο κ.Κωνσταντόπουλος αφορούν ελάχιστους. Όσους είναι στην ηλικία άνω των 50 και μόνον αυτούς που είναι σε θέση να θυμούνται τα πρόσωπα και το ρόλο που έπαιξαν και δευτερευόντως το πως εξελίχθηκαν τα πολιτικά κόμματα, τα τελευταία 30 χρόνια.
Για όσους από εμάς δεν «έχουμε περάσει» ούτε ένα λεπτό του βίου μας από το ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά αλλά έχουμε παρακολουθήσει από πολύ κοντά την πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία τριάντα χρόνια που συμπίπτουν και με τον ενήλικο βίο μας, μείναμε άναυδοι με την περφόρμανς του κ.Κωνσταντόπουλου.
Είδαμε στις οθόνες μας να ξεδιπλώνεται ό,τι κάνει την ελληνική αριστερά αποκρουστική σ’ένα προοδευτικό φιλελεύθερο πολίτη: τα αέναα «ξεκατινιάσματα», οι διαρκείς μάχες οπισθοφυλακής, ο κενός νοήματος ανταγωνισμός για το ποιος θα φέρει τον τίτλο του «αγνού αριστερού», η σταθερή αδιαφορία, σε βαθμό...γαϊδουροσύνης για την ευπάθεια των δημοκρατικών θεσμών, η ενοχική σχέση με την εξουσία και τη διακυβέρνηση για την οποία όμως κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα, χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, ιδεολογική αιδημοσύνη ή έστω αίσθηση προσωπικής αξιοπρέπειας αλλά πάνω απ’όλα είδαμε τη μεγάλη, τεράστια υποκρισία του συγκεκριμένου χώρου εξαιτίας του οποίου η λέξη «υποκρισία» έχει καταλήξει να λειτουργεί ως συνώνυμη της λέξης «αριστερά».
Τις προθέσεις του κ.Κωνσταντόπουλου όταν αποφάσιζε «να μιλήσει» δεν μπορούμε να τις γνωρίζουμε. Μπορεί να το έκανε ως στοργικός πατέρας προς την προνομιούχο κόρη που κληρονόμησε το όνομα του μπαμπά, έτοιμη δουλειά στο περίβλεπτο δικηγορικό γραφείο του μπαμπά, πολιτική καριέρα με το επίθετο του μπαμπά, τις σχέσεις με τα μήντια που είχε χτίσει ο μπαμπάς και τώρα έχει κάθε λόγο να αποζητά τις συνθήκες ανωμαλίας που δημιουργεί η σκανδαλολογία για να έχει λόγο ύπαρξης.
Πάντως, απ’ όλα όσα ακούσαμε βρήκαμε ενδιαφέρον τούτο: ο κ.Ν.Κωνσταντόπουλος αποτιμώντας το ‘89 έδωσε το καλύτερο επιχείρημα για να μην προχωρήσει η ιστορία αυτή πέραν του κ.Παπαγγελόπουλου: «Το 89 το πολιτικό σύστημα απέτυχε να αυτοκαθαρθεί γιατί δεν το επιθυμούσε κατα βάθος και γιατί επιδόθηκε στην παραγωγή ενός πλήθους κατά συνθήκη ψεμάτων, με αποτέλεσμα να επικρατήσουν οι εκ των υστέρων δημαγωγίες».
Μόνο που σήμερα αν κάποιος πρέπει να «αυτοκαθαρθεί» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος όχι μόνο δεν το επιθυμεί αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να το αποφύγει. Γι αυτό και προκαλεί διαρκώς τη Νέα Δημοκρατία, τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην πραγματικότητα, να προχωρήσει στη δίωξη του κ.Τσίπρα, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να τραβήξει μαζί του κι άλλους στην πτώση της απόλυτης ηθικής απαξίωσης.
Το 2020 η κάθαρση αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλό θα είναι να βρει το θάρρος να την κάνει αλλά κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει σε αυτό.
Όμως, είναι αδύνατον να μην επισημάνουμε ότι σε μια εποχή μεγάλης αναταραχής στους λαούς της Δύσης, με την ανισότητα να έχει αναδειχθεί ως μείζον ζήτημα, σε μια συγκυρία πλήθους σοβαρών κρίσεων αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και είναι και η αντιπολίτευση στη χώρα μας, ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με όσα συνέβησαν ή δεν συνέβησαν από τη στιγμή που έκατσαν στην καρέκλα της εξουσίας και μπήκαν στην πρωθυπουργική και την υπουργική Μερσεντές και με την αριστερή σοβαρή διανόηση να παρεμβαίνει μόνο όταν είναι να μας εξηγήσει τα του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Κατάντια.
Τελικά, τα reality και η σαχλαμάρα της βραδινής ζώνης των καναλιών ίσως να μην είναι και τόσο άσχημα. Σε σύγκριση με τον κ.Νίκο Κωνσταντόπουλο βέβαια. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί στους δέκτες μας, θα τα προτιμήσουμε.
