Του Αντώνη Πανούτσου
Είναι εύκολο να το παίζεις επαναστάτης και μαχητής των δικαιωμάτων του ανθρώπου μιλώντας για το ένδοξο παρελθόν. Για τον Castro το 1958 και το Πολυτεχνείο του 1973. Είναι δύσκολο να είσαι όταν φτάσει η δική σου σειρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας όταν έπρεπε να το κάνουν πράξη, όταν έπρεπε να απαντήσουν στις απαιτήσεις του Erdogan για έκδοση των οκτώ Τούρκων ότι δεν θα τους στείλουν σαν πρόβατα επί σφαγή ανακάλυψαν την real politik. Ότι τα πολιτικά οφέλη είναι πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λέγοντας το μεγάλο ΝΑΙ στον Erdogan. Ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να στείλουν τους οκτώ στην Τουρκία, ώστε να δικαστούν σαν πραξικοπηματίες. Όπως με τον χαρακτηρισμό του ο Erdogan έχει καταδικάσει τους οκτώ πριν τη δίκη τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δείξει το πραγματικό του πρόσωπο. Το κόμμα που από την μία έχει τον Πάνο Λάμπρου να λέει «Εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι με τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, και ειδικά με τα δικαιώματα των φυλακισμένων, στην προσπάθεια οι φυλακισμένοι να μην είναι πολίτες β'' κατηγορίας, να ζουν με ανθρώπινες συνθήκες». Και από την άλλη τον Τσίπρα να υπόσχεται ότι θα δώσει τους οκτώ στον Erdogan για να πάνε στις τουρκικές φυλακές, σε συνθήκες προφανώς χειρότερες από τους αντιεξουσιαστές που υπερασπίζεται ο Λάμπρου. Το κόμμα που αφήνει στεφάνια στο Πολυτεχνείο προς τιμήν όσων αγωνίστηκαν κατά της χούντας είναι αυτό που κάνει ότι δεν έκανε η ιταλική κυβέρνηση το 1973. Να στείλει μετά το Κίνημα του Ναυτικού τον κυβερνήτη του Βέλους Νίκο Παππά στην Ελλάδα για να δικαστεί από την χούντα σαν πραξικοπηματίας. Αυτό που ήδη έχει αποφασίσει ο Erdogan ότι είναι οι οκτώ για την Τουρκία.
Το πιο ταπεινωτικό είναι ότι η δήλωση του Erdogan για την υπόσχεση του Τσίπρα ότι οι οκτώ θα εκδοθούν δεν διαψεύσθηκε από την κυβέρνηση ούτε καν με non paper. Το τραγικό ότι είναι ανώφελο.
Από την στιγμή που ένας «μπούλης» καταλάβει ότι του περνάει θα έλθει και θα επανέλθει. Φάνηκε από την συμπεριφορά του Erdogan στην Ελλάδα αλλά και του Cavusoglu που έγραψε «δεν ωφελεί κανέναν μια εικόνα της Ελλάδας στην οποία συνωστίζονται οι τρομοκράτες». Σαν ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας να είναι ο αρμόδιος για να υπαγορεύει τι είναι και τι δεν είναι καλό για την Ελλάδα.
Επίσης αν ο Τσίπρας φοβήθηκε ότι ο Erdogan θα ανοίξει τα σύνορα και θα πλημμυρίσει την Ελλάδα και την Ευρώπη με πρόσφυγες και μετανάστες θα πρέπει να έχει μάθει ότι η Ευρώπη δεν φοβάται. Δοκίμασε να την φοβίσει ο Πάνος Καμμένος, όταν είχε πει ότι θα ανοίξει τα σύνορα και θα γεμίσει την Ευρώπη τρομοκράτες και μετά ο Τσίπρας έπαθε έρπη στις διαπραγματεύσεις από το να υπογράφει μνημόνια. Επίσης η Ευρώπη στέκεται στο πλάι των συμμάχων της. Εκτός του ότι η Γερμανία δέχτηκε περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες από την Ελλάδα η Ευρώπη διέθεσε 800 εκατομμύρια για το μεταναστευτικό στην Ελλάδα, άλλο ότι τα περισσότερα πήγαν στον βρόντο. Και ο Erdogan ξέρει ότι στην Ευρώπη οι μαγκιές δεν περνάνε. Η οικονομία της Τουρκίας εξαρτάται από την Ε.Ε.
Το σημαντικό από πλευράς κυβέρνησης δεν είναι ο χειρισμός αλλά η πεποίθηση ότι και οι υπόλοιποι Έλληνες καταλαβαίνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια υπόθεση που είναι σημαντική όταν αφορά τους τρομοκράτες ή την Παλαιστίνη αλλά φτάνει να μην είναι στην πόρτα μας και με τσαμπουκά. Τότε ανακαλύπτεται η real politik του Henry Kissinger, η εξωτερική πολιτική Παΐσιου «θα λέμε ότι θα τους δώσουμε αλλά δεν θα τους δίνουμε. Και η αίτηση για το «πάγωμα» της απόφασης χορήγησης ασύλου που έκανε ο ευαίσθητος εναλλακτικός Γιάννης Μουζάλας. Η οποία είναι δεν είναι πραγματική αλλά για τα «μάτια του Τούρκου». Χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτό είναι το πιο εξευτελιστικό όλων.
Ένας δηλαδή Έλληνας υπουργός να προσφεύγει στην δικαιοσύνη επειδή έτσι υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός και επειδή αν δεν πάει μπορεί να αγριέψει ο τούρκος. Από την παρέα που νόμιζε ότι αντίσταση είναι να πετάς μολότοφ στα ΜΑΤ στα Εξάρχεια και ανθρώπινα δικαιώματα να μην σηκώνεσαι για τα θύματα της Βενεζουέλας μέχρι να χρειαστεί η ίδια να τα υπερασπίσει και να ψάχνεται για τρόπους που θα ικανοποιήσει τον Erdogan.
