Εγώ, και όχι μόνο, έχω βαρεθεί να ακούω γύρω μου, σε λεωφορεία, μετρό, παρέες, καφετέριες, νεολαίους, δίκτυα να βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια επωδό: «Τι θα γίνει με δαύτους. Θα μας πεθάνουν». Κι έχω βαρεθεί να ακούω τον εαυτό μου να λέει: «Εσείς τι κάνετε για να μη σας πεθάνουν;» Η απάντηση είναι παντού ίδια: «Τι θες να κάνουμε;» Γι αυτό θα μας πεθάνουν! Επειδή οι μόνοι που κάνουν στη πράξη κάτι είναι οι αδύναμες αριστερές μειοψηφίες. Χωρίς ξεσηκωμένο λαό.
Η «σιωπηρή πλειοψηφία», που υφίσταται τη λαίλαπα μιας πολιτικής εναντίον της, κοιμάται. Και κανείς δεν είναι ικανός μέχρι σήμερα να την ξυπνήσει. Ούτε τα αστικά κόμματα, ούτε οι αριστερές δραστήριες μειοψηφίες. Οι οποίες σηκώνουν μόνες τους το βάρος των δυναμικών και έμπρακτων κινητοποιήσεων παντού. Στους πλειστηριασμούς, στους αντεργατικούς νόμους, στα μέτρα λιτότητας, στα μέτρα κατά της δικαιοσύνης, στη διπλωματική εθελοδουλεία. Παντού.
Οι αριστερές κομματικές, συνδικαλιστικές, συλλογικές μειοψηφίες μπαίνουν σε υπουργεία και νουθετούν υπουργούς και καμαρίλα. Μπαίνουν σε δημόσιες υπηρεσίες που κάνουν δουλειά τσάτσων και κάνουν πράξη μια έμπρακτη αντίδραση. Αντιδρούν έμπρακτα στην αρπαγή μικροσπιτιών από τις τράπεζες και το κράτος. Αποτελούν μια διαρκή έμπρακτη φωνή απέναντι στη γενική σιωπή ενός ραγιαδισμού. Ο οποίος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αποθρασύνει ακόμα περισσότερο τους δυνάστες.
Ο καθημερινός ανώδυνος κομματικός χαρτοπόλεμος είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Αν πίσω από τα χαρτιά δεν έχεις λαό να κινητοποιήσεις, παίζεις στο γήπεδο της εξουσίας. Και είναι ο λαός χαμένος.
Η μοναδική φωνή έμπρακτης καθημερινής αντίδρασης είναι αριστερή. Ακριβώς όπως η έμπρακτη φωνή αντίδρασης στις προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν η φωνή του ΚΚΕ και η καθημερινή πιο δυνατή και ακραία του ΣΥΡΙΖΑ. Που γι αυτό και τον έφερε στην εξουσία.
Σήμερα, εδώ και τρία χρόνια, σιωπή! Λες κι έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κάγκελα και μείναν τα κάγκελα ορφανά! Και περιμένουν πότε θα κινητοποιήσει το ΠΑΜΕ τα μέλη του και πότε θα ξεσηκωθούν οι λίγοι της ΛΑΕ και της Πλεύσης και των συλλογικότητων για να ΦΑΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ!
Τι αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ; Το 19% όλων των ψηφοφόρων! Πού είναι το άλλο 81%! Τι κάνει για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του απέναντι στο συνεταιρισμό κυβέρνησης- δανειστών; Τι κάνει για να μην του ληστεύουν την τσέπη και το σπίτι συνεννοημένα αυτοί οι δύο; Πώς αντιδρά καθημερινά σ αυτή την κλοπή; Σ αυτή τη ντροπή; Γιατί δεν οργανώνεται στις γειτονιές, στις δουλειές, στις κοινές δραστηριότητες, σε κόμματα για να αντιπαλέψει το τέρας; Καθημερινά. Όχι μια φορά στα τόσα χρόνια κι όποτε τα αποφασίσουν κάποιοι άλλοι.
Επειδή, εκτός από των ωχαδερφισμό και τον ραγιαδισμό, η επανάσταση στο διαδίκτυο είναι πιο εύκολη, πιο ανώδυνη, πιο ακίνδυνη. Αλλά…
Αυτοί που είναι της σιωπηρής πλειοψηφίας, όπου κι αν ανήκουν, έχουν σκεφτεί στα σοβαρά: Ποιο θα ήταν το κλίμα και ποια η εικόνα αν αυτοί που ξεσηκώνονται κάθε μέρα κάθονταν σπίτια τους; Πόσα παραπάνω μέτρα θα είχαν φάει στο κεφάλι αν δεν μετρούσε η κυβέρνηση το κόστος της αντίδρασης; Και πόσα θα είχαν γλιτώσει αν αντί για την ασφάλεια του σπιτιού τους ήταν στα έμπρακτα κάγκελα; Εκεί που λένε κάθε μέρα ότι είναι τα μυαλά τους. Στο λεωφορείο, στο μετρό, στο δρόμο, στις καφετέριες, στις παρέες.
Ο Τσίπρας το είπε καθαρά και προσβλητικά πέρυσι: «Δε βλέπω να αντιδρούν οι πολίτες στους δρόμους με την πολιτική μας». Γι αυτό και τη συνεχίζει. Επειδή έχει πάρει χαμπάρι ότι οι πολίτες δεν αντιδράσαν ούτε στη χούντα. Τόσο πολύ τους εκτιμάει και τους πονάει. Στην πραγματικότητα τους περιφρονεί. Την καρέκλα του ταΐζει. Ξέρει ότι Ενεργοί Πολίτες χωρίς πολιτική καθοδήγηση δεν υπάρχουν.
Για όσο καιρό θα είναι στο δρόμο μόνοι τους το ΠΑΜΕ, η ΛΑΕ, η Πλεύση και οι συλλογικότητες, εσύ πολίτη θα πληρώνεις, θα φτωχαίνεις, θα γονατίζεις και θα' χεις απλωμένο το χέρι για κανένα επίδομα ελεημοσύνης. Κι αυτοί που κυβερνάνε θα λένε προσβλητικά: «Δε βλέπω τους πολίτες να αντιδρούν στους δρόμους».
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
