Αγαπούμε το δράμα. Μεταξύ του νικητή και του ηττημένου, θα διαλέξουμε συνειδητά την θέση του δεύτερου. Αρκεί να έχει την μυρωδιά του αδικημένου. Πεθαίνουμε να μας αδικούν. Λατρεύουμε τον ρόλο του οσιομάρτυρα. Θα δίναμε τα πάντα για ένα θαύμα που θα άλλαζε τα πάντα. Για έναν σωτήρα. Ίσως γι'' αυτό τα κάνουμε όλα αυτά. Για να προκαλέσουμε το θαύμα.
Η θρησκεία μάς έχει καθορίσει σε έναν μεγάλο βαθμό σε αυτό που είμαστε και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δεν αντέχουμε τον ορθολογικό τρόπο σκέψης της Δύσης, επειδή μέσα μας η καρδιά μας πάλλεται στον ρυθμό της μυστικιστικής Ανατολής. Κι αυτό κατατρέχει όλες τις πράξεις της ζωής μας.
Μισούμε το κέρδος, επειδή αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα μάθαμε. Το κέρδος ως αποτέλεσμα μιας ορθολογικής λειτουργίας. Δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, για μας το κέρδος είναι το αποτέλεσμα μιας ληστρικής συμπεριφοράς. Εκείνος που κομίζει κέρδος είναι κλέφτης ή εισπράκτορας φόρων. Έτσι, ταυτιζόμαστε απόλυτα με τον φτωχό, τον κατατρεγμένο. Επειδή οι φτωχοί θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών, επειδή η φτώχεια και η καταπίεση ήταν μια φυσιολογική κατάσταση στις φεουδαρχικές κοινωνίες και θα έπρεπε γίνει και αποδεκτή.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε από τα μνημόνια. Αντί να κάνουμε τα αυτονόητα γεμίσαμε τις πλατείες. Είναι όπως κάνουμε με τις μετοχές. Αντέχουμε στις πλάτες μας την ζημιά, να ζούμε νύχτα μέρα μαζί της, να σερνόμαστε με αυτή στα πατώματα. Δεν μπορούμε να δεχτούμε εύκολα ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος. Να πουλήσουμε γρήγορα για να περιορίσουμε τις απώλειες και να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε.
Οι φιλελεύθερες απόψεις δεν ήσαν ιδιαίτερα δημοφιλείς, επειδή έχουν ως βασικό τους εργαλείο την χρήση της λογικής. Αντίθετα, ο κρατισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία του νεοέλληνα, επειδή στην πραγματικότητα δεν εγκατέλειψε την φεουδαρχία. Μόνο που τον ρόλο του φεουδάρχη τον παίζει πλέον το κράτος. Το κράτος φροντίζει για όλα. Αποφασίζει τα πάντα. Ορίζει τις ζωές μας.
Αυτό που έχει να αντιμετωπίσει ως πρόκληση η χώρα στις επόμενες εκλογές δεν είναι αν θα αποφασίσει μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ του Μητσοτάκη και του Τσίπρα. Θα αποφασίσει μεταξύ της μοιρολατρίας της Ανατολής και του ορθολογισμού της Δύσης. Θα αποφασίσει για το αν θα κάνει την υπέρβαση ή όχι. Αν θα εγκαταλείψει το πρότυπο του κράτους – πατερούλη και αν υιοθετήσει ένα σύγχρονο δημοκρατικό πρότυπο λειτουργίας, όπου οι πολίτες δρουν και καθορίζουν οι ίδιοι ενεργητικά το μέλλον τους.
Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Δεν ξεριζώνονται έτσι νοοτροπίες αιώνων. Αλλά χρειάζεται να γίνει η προσπάθεια. Αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε μία φορά στ'' αλήθεια!
Θανάσης Μαυρίδης
