Δεν ξέρω για τον Ρασπούτιν, αλλά ο «καρκίνος» του Μώλντερ στα X Files είναι ένας θεϊκός κινηματογραφικός χαρακτήρας. Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω από τα άλλο και στο ενδιάμεσο σκέφτεται και εκτελεί ραδιουργίες. Προσπαθώ να σκεφτώ τον αντίστοιχο της Ράικου να σβήνει με το παπούτσι του το πανάκριβο αμερικάνικο τσιγάρο του στο πάτωμα: «Κυνήγησε αυτόν», «κατηγόρησε εκείνον». Δεν γίνονται αυτά…
Δεν γίνονται αυτά σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία δυτικού τύπου. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο αγαπημένος της Μέρκελ και άλλων ηγετών της Δύσης ως τοιούτος. Ως εκείνος, δηλαδή, που έσωσε την χώρα από τις μασέλες του κομμουνισμού και του ολοκληρωτισμού. Από ένα καθεστώς που θα προσπαθούσε να ελέγξει την Δικαιοσύνη, τον Τύπο, τα σώματα ασφαλείας και οποιονδήποτε κρατικό μηχανισμό, σε μία προσπάθεια να εισάγει στην χώρα ένα καθεστώς τύπου Τσάβες. Διότι αυτά έλεγε ο κ. Τσίπρας πριν αποφασίσει να γείρει και να κλάψει στον κόρφο της Μέρκελ, ζητώντας της προστασία. Από ποιον άραγε;
Η Ευρώπη είχε χιλιάδες λόγους για να δηλώσει τις διαφωνίες της σε αυτού του τύπου της πρακτικές, τύπου Όρμπαν. Δεν το έκανε. Προτίμησε να κάνει «υψηλή πολιτική», κρύβοντας την «ντροπή» της πίσω από μνημόνια και προβλέψεις περί της οικονομίας. Ανάθεμα, δηλαδή! Κι εκεί μαντάρα τα έκαναν.
Δεν θα είχε κανείς την απαίτηση από την Ευρώπη να παρέμβει στα εσωτερικά μιας χώρας. Οι Έλληνες ψήφισαν τον Αλέξη, τον Παππά και τον Ρασπούτιν, κακό του κεφαλιού τους. Υπήρχε όμως η ελπίδα ότι η... φιλελεύθερη Ευρώπη δεν θα άφηνε να εξελιχτούν τέτοιες ανελεύθερες πρακτικές σε ένα κράτος-μέλος της χωρίς να μπει καν στον κόπο να προσφέρει ένα κάλυμμα προστασίας έναντι των πολιτών της. Διότι και οι Έλληνες είναι πολίτες της Ευρώπης. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν. Ακόμη.
Τα περί Ρασπούτιν δεν περιμέναμε από την κυρία Ράϊκου για να τα μάθουμε. Και δεν είναι το μοναδικό παράδοξο που συμβαίνει σε αυτή την χώρα. Το πώς και το γιατί η κυρία Μέρκελ επέλεξε αυτό τον δρόμο και όχι κάποιον άλλον, είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε. Από την άλλη, οι Γερμανοί πήραν ό,τι ήθελαν: Περιουσία, επιτροπεία.
Εκείνο που μένει, πάντως, είναι μία πικρή γεύση. Και ναι μεν υπάρχει ένα κοινό που είναι μαζί με την Ευρώπη όσο υπάρχουν ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο κοινό που αρχίζει να σκέφτεται τι είδους φιλελευθερισμός είναι αυτός που κλείνει τα μάτια του στους Όρμπαν της Αθήνας. Και το κακό είναι ότι αυτή η αμφισβήτηση αρχίζει και αποκτά μεγαλύτερη βάση απ' αυτή που μπορεί να αντέξει η Ευρώπη της κυρίας Μέρκελ. Να το πούμε κι αλλιώς, η κυρία Μέρκελ προκάλεσε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Και το οποίο στην Ελλάδα δεν έχει καν εκφραστεί…
Γι'' αυτό ακριβώς έχει ιδιαίτερη σημασία η πρωτοβουλία διαφόρων φιλελεύθερων δυνάμεων στην Ευρώπη για την διατύπωση ενός άλλου πολιτικού λόγου σε αυτή την φάση. Διότι η Ευρώπη του μέλλοντος δεν μπορεί να είναι η Ευρώπη των Γερμανών. Αρκεί να υπάρχει χρόνος, να μην αποδειχτεί τελικά ότι είναι αργά για τέτοιου είδους πολιτικές πρωτοβουλίες. Να μην μας παρασύρουν στην μαύρη τρύπα που άνοιξαν οι Σαλβίνι, Όρμπαν και Τσίπρας.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
