Του Σάκη Μουμτζή
Η διάσκεψη της Εσθονίας και η ιδεολογική επίθεση που δέχτηκε η Αριστερά, την ανάγκασαν να οχυρωθεί πίσω από την τελευταία γραμμή άμυνας της, που ήταν η υπεράσπιση του Στάλιν. Όλες οι άλλες οι γραμμές της σαρώθηκαν.
Και επειδή δεν μπορούσε να μην καταδικάσει τα εγκλήματα του Σταλινισμού, αντιστάθμισε αυτήν την καταδίκη με την ανάδειξη του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παραβλέπω την ανιστόρητη διάκριση του Λενινισμού από τον Σταλινισμό, και την επίρριψη όλων των ευθυνών για τα εγκλήματα που έγιναν στον Στάλιν. Λες και δεν ήταν ο Λένιν που εξόντωσε χιλιάδες αστούς, λες και δεν ήταν ο Λένιν που εξόρισε στην Σιβηρία τους ταξικούς εχθρούς, λες και δεν ήταν ο Λένιν που κατέπνιξε στο αίμα την εξέγερση των ναυτών στην Κρονστάνδη, λες και δεν ήταν ο Λένιν που κατέλυσε την ανεξαρτησία της Γεωργίας, λες και δεν ήταν ο Λένιν που απαγόρευσε στο 10ο Συνέδριο του ΚΚ (μπολσεβίκων) την διαφωνία μέσα στο κόμμα.
Ο Στάλιν βρήκε έτοιμο το έδαφος και τράβηξε στα άκρα τις πρακτικές του Λένιν. Αλλά οι αριστεροί πού να τολμήσουν να κάνουν κριτική στον λενινισμό. Είναι ύβρις και ασέβεια, ακόμα και στο 2017.
Και βέβαια αναφέρομαι σε αυτούς που δηλώνουν πως ανήκουν στην αυτοαποκαλούμενη ανανεωτική Αριστερά. Εδώ βέβαια προκύπτει το λογικό ερώτημα: τι ανανεώνουν αυτοί οι άνθρωποι από το 1989 και μετά; Η μαρξιστική θεωρία—ως κλειστό σύστημα σκέψης—κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που παρέσυρε στην πτώση του και τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό, τον ευρωκομμουνισμό.
Ήταν ένα ιστορικό παράδοξο, ενώ εξαερώνεται μια δογματική ερμηνεία και μια ολοκληρωτική εφαρμογή της θεωρίας, να την ακολουθεί στην εξαέρωση της και η εκδοχή της που θα την ανανέωνε. Σήμερα από αυτήν την υπόθεση έμειναν τα αποκαΐδια και πολλές γενιές κατεστραμμένες.
Όμως οι εγχώριοι μαρξιστές δεν αποθαρρύνονται. Ζώντας στο δικό τους παράλληλο Σύμπαν, πιστεύουν πως όλη η Ευρώπη περιμένει τις θεωρητικές επεξεργασίας για τον μαρξισμό, γνωστών Συριζαίων αμπελοφιλοσόφων.
Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα, πως αποτελούν τα «νούμερα» στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, και εκθέτουν με τις ιδεοληψίες τους και την χώρα μας. Επειδή δεν έχουν επιχειρήματα για να αντιμετωπίσουν την αντεπίθεση των φιλελεύθερων διανοουμένων, έχουν χαράξει δύο γραμμές άμυνας.
Με την πρώτη, θεωρούνται όσοι διαφωνούν με τις μαρξιστικές ανοησίες τους, «ακροδεξιοί», «νεοφιλελεύθεροι» και κάποιοι πιο σαλεμένοι χαρακτηρίζουν όλους αυτούς και «χρυσαυγίτες». Επειδή αυτή η επιχειρηματολογία κρατά έναν αιώνα, έχει καταστεί αναποτελεσματική. Απευθύνεται μόνον στον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους που, ούτως ή άλλως, θα δεχόταν ό,τι και να τους έλεγαν.
Η δεύτερη γραμμή άμυνας είναι ο τονισμός του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στον Β΄ΠΠ. Νομίζουν πως έτσι συμψηφίζονται τα εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού—όχι μόνον του Σταλινισμού—με την συμβολή της ΕΣΣΔ στην νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.
Είναι περίεργο, στελέχη της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, να εξωθούνται στην υπεράσπιση του ρόλου του Στάλιν και της Σοβιετίας την περίοδο 1941-45. Λες και η Ιστορία αρχίζει και τελειώνει σε αυτήν την τετραετία.
Κι όμως αυτή η τετραετία μετέθεσε την Σοβιετική εξουσία από το στρατόπεδο του Κακού σε αυτό του Καλού. Ήταν για πολλές δεκαετίες η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις θηριωδίες των κομμουνιστών.
Όλες οι απάτες κάποια στιγμή ξεφτίζουν.
