Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όταν ο Ερντογάν κέρδισε τις εκλογές, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν ήταν ο πιο αυταρχικός ηγέτης των Τούρκων. Και σήμερα πλέον, αν αποδειχθεί ο πιο τραγικός αυτόχειρας πολιτικός στην Τουρκία. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας γινόταν πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν ξέραμε αν θα ήταν ο χειρότερος. Ήμασταν όμως, απολύτως βέβαιοι ότι θα είναι ο απλοϊκότερος όλων των εποχών.
Βαρύς χαρακτηρισμός για τον πρωταθλητή της απλοϊκότητας; Καθόλου βαρύς. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την εξουσία, ακολούθησε την πιο απίθανη και παιδαριώδη εκστρατεία, που τόλμησε ποτέ πολιτικό κόμμα. Το «πάρε κόσμε», «το αφεντικό τρελάθηκε» και γενικότερα η ρητορική του «άρχοντα» που μοιράζει χρήμα με τη σέσουλα, στον κάθε πικραμένο, είναι πρωτόγονο θέαμα, κατάλληλο για κακομαθημένες μάζες.
Ύστερα από συνεχείς αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική και τα διαφαινόμενα αδιέξοδα στην οικονομία, ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να εκτίθεται, προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ Καμμένου και απωλεσθείσας αριστερής ηθικής. Είναι όμως, ποτέ δυνατόν να τα καταφέρει χωρίς να γελοιοποιηθεί από τη στιγμή που δεν έχει σκοπό να κυβερνήσει τη χώρα αλλά απλώς να διατηρήσει την εξουσία;
Σε κάθε περίπτωση, είναι κάπως περίεργο να περιμένεις από έναν άνθρωπο που ξεπούλησε τα πάντα για να φτάσει στο Μαξίμου, ότι θα σταθεί με υπευθυνότητα, απέναντι στις προκλήσεις της κανονικότητας. Ότι θα ξεχάσει τις γκεμπελικές μεθόδους που τα σταλινικά σταγονίδια χρησιμοποίησαν για να ποτίσουν με μίσος τους αφελείς ψηφοφόρους τους και θα ισορροπήσει μεταξύ εθνικών συμφερόντων και παραγωγικής πολιτικής.
Αναρωτιέμαι τι νόημα έχει πια να αντιστέκεσαι. Πόσα εκατομμύρια λέξεις πρέπει να γραφούν για να εξηγήσουν στον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι φυσικό, δεν είναι κανονικό, δεν είναι αποδεκτό να διαχειρίζεται τις τύχες της Ελλάδας ένας άνθρωπος που κοιμάται και ξυπνάει με μία και μοναδική έννοια: πώς να οργανώσει την αντεπίθεσή στους πολιτικούς αντιπάλους και στην κριτική των δημοσιογράφων!
Ο πολεμικός σανός που μπαίνει άφθονος στις ταΐστρες του έθνους από την εθνολαϊκιστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κρύβει επιμελώς και την τεράστια επιχείρηση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη για να τακτοποιηθούν στο κράτος οι κομματικές λεγεώνες και να φτιαχτούν οι πελατειακές εκλογικές εφεδρείες.
Όλοι ξέρουμε ότι ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας και της εικόνας. Του σχεδιασμού και της στρατηγικής στην πολιτική. Πάνω απ΄όλα όμως, προηγείται η ουσία της παρέμβασης στην πραγματικότητα. Γιατί πολιτική σημαίνει απόφαση, σχέδιο, δράση, αποτέλεσμα, βελτίωση και μετά αποδοχή. Ειδικά σε μια χώρα που δεν έχει καμία πολυτέλεια για νέους πειραματισμούς ή άστοχες αναζητήσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως εδώ το πάει τελείως ανάποδα. Πρώτα να εξασφαλίσει το σανό για τους θυμωμένους φίλους του και μετά, στο πλαίσιο της «παράπλευρης ωφέλειας», μπορεί να υπάρξει και έργο.
Και είναι αδιάφορο αν πρόκειται για Αριστερό, Δεξιό, δήθεν Φιλελεύθερο, οπαδό του «Βούδα» ή Ορθόδοξο. Δεν μπορεί να διοικεί κοινωνίες και χώρες κανένας ενδεής άνθρωπος. Ας βρίσκεται στη εξουσία κάποιος που αγωνιά για την πρόληψη, την ευημερία και την ασφάλεια της κοινωνίας που τον εξέλεξε. Και να αντλεί την προσωπική του ικανοποίηση από το ψώνιο της αποτελεσματικότητάς του.
Ας είναι αυτή η μία και μοναδική μας έννοια από δω και πέρα. Εθνικές προκλήσεις και κρίσεις πάντα θα μας προκύπτουν. Δούλεμα από απλοϊκούς πολιτικούς να μην έχουμε. Αν εξασφαλίσουμε το αυτονόητο, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Ας πείσουμε πρώτα τον κόσμο τι θα πει πολιτική απάτη και κοροϊδία…
