Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Να μια ενδιαφέρουσα είδηση. Χειροπέδες σε έναν 55χρονο συνταξιούχο που έστελνε φακέλους με σφαίρες και απειλητικά σημειώματα, πέρασε η αντιτρομοκρατική. Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση της ΕΛΑΣ ο συλληφθείς, από το 2013 έστελνε επιστολές με σφαίρες σε υπουργεία, πολιτικούς, σε διοικητές τραπεζών.
Και που δεν έστειλε «δωράκια» ο συνταξιούχος. Στον Διοικητή της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, στην πρώην Πρόεδρο της Επιτροπής των Σοφών για την μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, στον πρώην Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών, στον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, σε δημοσιογράφους, στον τότε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών, στο «Σωματείο Πακιστανών Μουσουλμάνων Ελλάδος, στην «Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδος»!
Είναι φανερό, ο άνθρωπος βαριόταν φρικτά. Το πιθανότερο ήταν ότι δεν τον ενδιέφεραν ούτε οι συζητήσεις στο καφενείο ούτε το ψάρεμα ούτε και τα θεάματα. Έβρισκε μάλλον τα σόου της τηλεόρασης ξενέρωτα και πιθανότατα δεν του άρεσαν και πολύ οι γυναίκες. Δεν ξέρω καν αν είχε οικογένεια, έστω για να καταναλώσει κάποιο χρόνο σε υποχρεώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η ζωή για έναν συνταξιούχο αστυνομικό δεν είναι τόσο ρόδινη, όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Ειδικά αν του αρέσουν τα όπλα και η δράση.
Αλλά και για ποιον πενηντάρη συνταξιούχο είναι εύκολο να μην κάνει τίποτα, εκτός από να πίνει καφέδες και να πάει στην Λαϊκή μία φορά την εβδομάδα. Εδώ μπορεί να βρει κανείς πολλές κατηγορίες. Αρκετοί από αυτούς, ξεκινούν μια νέα δουλειά. Άλλοι βοηθούν κάποιο συγγενικό πρόσωπο και μερικοί συνεχίζουν την βασική εργασία που είχαν – το Δημόσιο ήταν πάρεργο. Υπάρχουν άλλοι που έτσι κι αλλιώς, είχαν αλλοτριωθεί από πολύ νωρίς και σέρνονταν από γραφείο σε γραφείο και τώρα σαπίζουν στον καναπέ, βλέποντας οτιδήποτε δείχνει η τηλεόραση ή το λαπ τοπ…
Τέλος μια ειδική κατηγορία είναι αυτή των «επικίνδυνων». Δεν χρειάζεται βέβαια, να στέλνεις σφαίρες ή να δέρνεις τη γυναίκα σου επειδή βαριέσαι. Υπάρχουν πολλές παθογένειες, όταν σε πιέζει ο άδειος χρόνος και δεν ξέρεις τον τρόπο να τον γεμίσεις. Μπορεί να πέσεις σε κατάθλιψη, να ξυπνάς κάθε μέρα με νεύρα, να οργίζεσαι με το παραμικρό ή να δημιουργείς συνεχώς προβλήματα στους άλλους.
Το ζήτημα είναι πως σε μια κοινωνία όπου ο λαϊκισμός τρώει σαν το σαράκι τους ανθρώπους, οι ζωές τους παίρνουν και την ανάλογη αξία. Η ευκολία για ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων που βγαίνουν τόσο νωρίς στη σύνταξη δημιουργεί αυτόματα, μία κρίσιμη μάζα «ιδιαίτερων ανθρώπων». Ικανών να λειτουργήσουν ως ομάδες παθογένειας στο εσωτερικό της κοινωνίας ή να προσδιορίσουν το εκλογικό σώμα στην επιλογή των κυβερνήσεων.
Πως να το πω πιο απλά; Δεν είναι φυσιολογικό να μένεις εκτός δράσης στα πενήντα! Δεν γίνεται ρε παιδιά, να ξυπνάει ο άλλος το πρωί και να ψάχνεται πως να γεμίσει το χρόνο του. Κάποια μαλακία θα βρει να κάνει. Ή σφαίρες θα στείλει στους «εχθρούς» του ή κάποια «σφαίρα» θα ετοιμάσει για το κεφάλι του…
Δεν πεθαίνουμε μόνο σαν χώρα υπέργηρων. Το χειρότερο είναι τρελαινόμαστε σαν χώρα συνταξιούχων! Να το προσέξουμε κάποτε αυτό μην αρχίσουμε να στέλνουμε σφαίρες ο ένας στον άλλον. Και τότε θα είναι πλέον, πολύ αργά…
