Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η είδηση είναι πως στα ογδόντα τέσσερα χρόνια του, ο Κυριάκος Μαμιδάκης, πρόεδρος των εταιρειών του Ομίλου δεν άντεξε την πτώχευση της Jet Oil, και την κατάληξη της αποτυχίας και έβαλε τέρμα στη ζωή του.
Οι άνθρωποι λοιπόν, ενίοτε αυτοκτονούν. Η αυτοκτονία υπάρχει μάλιστα, ως μέρος της παράδοσης πολλών λαών, όπως των Γιαπωνέζων με το χαρακίρι ή των «Καμικάζι» στο Β'' ΠΠ. Σε κάθε περίπτωση όμως, το να φτάσει κανείς πρώτος στο θάνατο ίσως είναι και μια γενναία επιλογή που καθορίζεται από ηθικά και υπαρξιακά κίνητρα.
Η πράξη λοιπόν, είναι πάνω από όλα ανθρώπινη και αποδίδει την τραγικότητά μας. Κυρίως, απέναντι στην επίφαση της αιωνιότητας που τελικά, μόνο οι ηλίθιοι την θεωρούν ως κατάκτηση του επιστητού.
Και ως ανθρώπινη που είναι, προσφέρεται για εκμετάλλευση και διάφορες χρήσεις. Γιατί το τραγικό που η πραγματικότητα αναδεικνύει, αναπαράγεται ως «δημιουργικός μύθος» για την τέχνη, την δημοσιογραφία, τις μικροαστικές αφηγήσεις και ασφαλώς για τις εξουσίες!
Από το 2009, που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, κατά έναν περίεργο τρόπο οι αυτοκτονίες στις αφηγήσεις του δημόσιου λόγου, αυξήθηκαν ραγδαία! Ο αριθμός θανάτων, όμως, από αυτοκτονίες, όπως αυτές χαρακτηρίστηκαν από τις ιατροδικαστικές και ανακριτικές αρχές, ανήλθε σε 508 το 2012, έναντι 477 το 2011 (αύξηση 7% από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αλλά σχετικά μικρός αριθμός σε σχέση με τον πληθυσμό). Η έρευνα, η οποία ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013, έδειξε μεταξύ άλλων ότι οι αυτοκτονίες των ανδρών αυξάνονται με την κρίση ενώ των γυναικών μειώνονται. Το τελευταίο αυτό στοιχείο πιθανόν να οφείλεται στα ιδιαίτερα κοινωνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικογένειας.
Μέχρι να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την διακυβέρνηση, τον Ιανουάριο του 2015, άνθρωποι αυτοκτονούσαν σχεδόν «μαζικά», παιδιά λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα, γυναίκες απέβαλαν στα μαιευτήρια και γενικότερα, επικρατούσαν συνθήκες λιμού και καταποντισμού. Αντίθετα, ενάμιση χρόνο μετά, όλα αυτά φαίνεται να εξέλειψαν ως δια μαγείας, ενώ ξέρουμε καλά ότι τίποτε δεν απέτρεψε την φθίνουσα πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Το χθεσινό τραγικό περιστατικό όμως, με τον αυτόχειρα Μαμιδάκη, δείχνει και κάτι άλλο που δεν το είχε προβλέψει κανένας «λαϊκός αφηγητής» και «προστάτης» των αδυνάτων: Αυτοκτονούν λοιπόν, και οι πλούσιοι! Πράγματι είναι κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την εθνολαϊκιστική σκέψη, η οποία ήταν γεμάτη από δραματικές εικόνες λαϊκών πλην τίμιων ανθρώπων οι οποίοι οδηγούνταν στην απελπισία από τον «Μινώταυρο» του «Νεοφιλελευθερισμού»!
Κι όμως και οι πλούσιοι έχουν δικαίωμα στην αυτοκτονία και οι φτωχοί και οι εργάτες και οι επιχειρηματίες ασφαλώς! Όσο υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη και δοκιμάζονται στο πέρασμα της καταξίωσης, θα έχουν δικαίωμα και στην ζωή και στον θάνατο. Δεν περιμένουν να έρθει ο κάθε «τοξικομανής» της εξουσίας και κατ΄επάγγελμα ψεύτης να ορίσει την ταξική διάκριση στον «Αχέροντα». Γιατί το παιχνίδι έχει περίπου τους ίδιους κανόνες. Απλά, οι αξίες του καθορίζουν και τον γενναίο τρόπο της απόδρασης, όταν η πτώση είναι μοιραία. Είτε πρόκειται για φτωχό είτε για πλούσιο!
Κι αν οι ταξικοί «βαρκάρηδες» προς τον Άδη, θέλουν να μιλήσουμε με όρους «κοινωνικούς» και όχι ανθρώπινους, η απάντηση είναι ότι από όλες τις επαγγελματικές τάξεις, αυτή στην οποία δεν συναντάς καμία αυτοκτονία είναι των συνδικαλιστών! Η τάξη δηλαδή, από την οποία προέρχονται όλοι οι πολιτικοί «δραματικοί αφηγητές» που παραλίγο να γεμίσουν τη χώρα με εν δυνάμει εκδικητές δολοφόνους εναντίον αυτών που προκαλούσαν μαζικά τις αυτοκτονίες!
Η αυτοκτονία σύντροφοι, και ο θάνατος δεν είναι προνόμιο μόνο της δικής σας αφήγησης. Είναι όλων των ανθρώπων που χάνουν το παιχνίδι της ζωής και της προσπάθειας. Ανθρώπων, που δεν έχουμε ιδέα για το τι γίνεται μέσα στο σπίτι και τη ψυχή τους. Γι΄αυτό, το δούλεμα του πολιτικού λαϊκισμού, μόνο απαξία μπορεί να γεννήσει στην κοινωνία και αηδία για την ποιότητα των αφηγητών του...
