Όσοι ζουν στον πραγματικό κόσμο, αντιλαμβάνονται με ευκολία ότι μια πρωτεύουσα που μέσα σε δυο μήνες βιώνει 133 συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες, απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Η παράλυση του κέντρου της Αθήνας, η αδυναμία λειτουργίας του εμπορίου, η ασφυξία στις μετακινήσεις και η γενικότερη ταλαιπωρία των πολιτών, είναι οφθαλμοφανείς σε όλους μας.
Σε όλους μας; Όχι. Διότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους οι συμμετοχές σε διαδηλώσεις και σε πορείες, αποτελούν είτε επαναστατικά και πολιτικά παράσημα, είτε επαγγελματικά και κομματικά ένσημα. Όλοι θυμόμαστε τα βιογραφικά των στελεχών του Σύριζα, των δεκάδων συνιστωσών, κινημάτων και “συλλογικοτήτων”, που ανέφεραν ως προσόν τη συμμετοχή στην πορεία της Γένοβας, τη συμμετοχή στο κίνημα των αγανακτισμένων, στο κίνημα του “δεν πληρώνω” και στις λαϊκές καταστατικές συνελεύσεις της κάτω πλατείας.
Άνθρωποι, που αδιαφορούν για τους εγκλωβισμένους οδηγούς, για τους εργαζόμενους του κέντρου, για τα καταστήματα που κατεβάζουν ρολά και για την αναμπουμπούλα, που αποδιοργανώνει την κανονικότητα της πόλης και που αρκετές φορές οδηγεί στην παράλυση και στο χάος. Άνθρωποι που είτε βρίσκονται καθηλωμένοι στη επαναστατική τους εφηβεία, είτε γνωρίζουν ότι οι διαδηλώσεις, οι αντιδράσεις, το μπλοκάρισμα, η δυσαρέσκεια και το χάος, αποτελούν το ιδανικότερο εφαλτήριο για την πολιτική τους καριέρα.
Τι θα γινόντουσαν άραγε χωρίς αφισοκολλήσεις, διαδηλώσεις και πορείες, τα επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, που βλέπουν τον κόσμο, μόνο μέσα από τα θολά κομματικά γυαλιά τους; Πως θα δικαιολογούσαν τις θέσεις τους περί των επαναστατικών ζυμώσεων, τους πύρινους λόγους τους και τις εμμονές τους για τον καπιταλισμό που καταρρέει και για τον κομμουνισμό που κάνει ένα απλό διάλειμμα και θα επανέλθει στο προσκήνιο;
Τι θα γινόντουσαν άραγε οι συνδικαλιστές και οι εργατοπατέρες, χωρίς πορείες και διαμαρτυρίες; Πως θα δικαιολογούσαν τις αργομισθίες τους, το παραγοντιλίκι τους, την δήθεν αγωνιστικότητα και τις δήθεν διεκδικήσεις τους; Άνθρωποι, που δεν τολμούν να παραδεχθούν το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι οι διαδηλώσεις πλέον έχουν αποκτήσει ένα πανηγυρικό χαρακτήρα, μια εθιμοτυπική χροιά και μια διεκπεραιωτική και εκτονωτική διαδικασία.
Ο σκοπός του νομοσχεδίου είναι η προστασία της δημόσιας ασφάλειας, η μη διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής των πόλεων, καθώς και η διασφάλιση του δικαιώματος των πολιτών να διαμαρτυρηθούν και να διαδηλώσουν. Διότι το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, δεν μπορεί να καταπατά όλα τα άλλα δικαιώματα, που βάναυσα πλήττονται κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων. Έτσι το νομοσχέδιο έρχεται να διαμορφώσει ένα σύγχρονο νομικό πλαίσιο για την άσκηση του δικαιώματος του “συνέρχεσθαι” και τη διενέργεια δημοσίων συναθροίσεων, μέσα στα νέα δεδομένα και πλαίσια.
Η ηγετική ομάδα του Σύριζα, εντελώς ξεκομμένη από την πραγματικότητα, διαμαρτύρεται για το “χουντικό νόμο που καταργεί τις διαδηλώσεις”. Θεωρεί ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να “προλάβει” τις αντιδράσεις που γεννά η “ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική” της, στην αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας. Και ότι το “ακραίο αντιδημοκρατικό νομοθέτημα” επιχειρεί να βάλει φρένο στις διαμαρτυρίες των εργαζομένων εξαιτίας της “απαξίωσης τους και της φτωχοποίησης”.
Η αλήθεια είναι άλλη. Το DNA του Σύριζα, είναι το πεζοδρόμιο, το μπάχαλο, η αγανάκτηση, η δυσαρέσκεια και η αντίδραση. Άλλωστε ο Σύριζα δεν έγινε κυβέρνηση λόγω των αξιόλογων στελεχών του. Ο ένας νομίζει πως είναι σύγχρονος ευρωπαίος πολιτικός και ομιλεί αγγλικά επιπέδου Linguaphone. O άλλος είναι πολιτικός μηχανικός και δεν γνωρίζει το τι σημαίνουν οι 180 και οι 360 μοίρες. Ο άλλος δηλώνει οικονομολόγος και δεν γνωρίζει τι είναι το “audit”, όπως φάνηκε στην κασέτα με τους εκβιασμούς.
Ο Σύριζα έγινε κυβέρνηση, γιατί τα στελέχη του έστησαν τον Δεκέμβριο του 2008 που διέλυσε την Αθήνα, γιατί τα στελέχη του πρωτοστάτησαν με την ακροδεξιά στο κίνημα των αγανακτισμένων και γιατί τα στελέχη του ήταν αυτά που αναδείχθηκαν μέσα από τη συμμετοχή τους στα τραπεζάκια της Πλατείας Συντάγματος. Στελέχη, που αφού δεν γεύθηκαν την παραμικρή αναγνώριση του επαγγελματικού και ακαδημαϊκού περιβάλλοντος τους, αναγνωρίστηκαν ως οικονομικές διάνοιες, από τους αγανακτισμένους και τους σαλταρισμένους.
Είναι προφανές ότι το νομοσχέδιο, βάζει φρένο στην επαναστατική καριέρα, στην ανύψωση της κόκκινης παντιέρας, στις άναρθρες κραυγές, στη μονότονη απαγγελία συνθημάτων και στην αργόσυρτη και θλιβερή λιτάνευση των ανορθόγραφων πανό. Δυστυχώς, η αριστερά στη χώρα μας παριστάνει πως δεν έχει αντιληφθεί, ότι τίποτα δεν κερδίζεται μέσα από τις διαδηλώσεις και το μπάχαλο. Κλασσικό παράδειγμα, είναι το κύμα των διαδηλώσεων των αγανακτισμένων και το κύμα των διαδηλώσεων του “OXI” στο δημοψήφισμα. Βαθιά μέσα της, γνωρίζει την αλήθεια, αλλά δεν την παραδέχεται. Διότι τότε, πως θα έκτιζαν πολιτικές, βουλευτικές και συνδικαλιστικές καριέρες τα στελέχη της;
Η ανάκαμψη της οικονομίας, απαιτεί κανονικότητα. Το μπάχαλο βλάπτει σοβαρά την οικονομία, την επιχειρηματικότητα και τις θέσεις εργασίας. Κάθε ώρα με κλειστά καταστήματα, με κλειστό κέντρο, με εγκλωβισμένους πολίτες και με αναποτελεσματικές μετακινήσεις, μας γυρνάει πίσω και μας ξαναφέρνει μέσα στην κρίση. Ο Σύριζα το γνωρίζει καλά και προσπαθεί να ξαναγυρίσει την χώρα στην κρίση, μπας και ξανακυβερνήσει.
Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
