Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
«Η εποχή δεν μπορεί να είναι βαθύτατα συντηρητική. Η μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε ατζέντα “Ελλάς Ελλήνων χριστιανών” ούτε “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Η θρησκευτική συνείδηση είναι για κάθε άνθρωπο κάτι ιδιαίτερο. Είμαστε ένα σύγχρονο κράτος και όχι «ταλιμπάν της Ορθοδοξίας». Η δήλωση αυτή ανήκει στον πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση και με βρίσκει απολύτως σύμφωνο στη σημειολογία της.
Από εκεί και πέρα, θεωρώ εξοργιστικό να την διατυπώνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην μέλος της κυβέρνησης που συνεργάστηκε με ένα εθνοκεντρικό κόμμα για να πάρει την εξουσία. Αν ήθελε ο κ. Βούτσης και ο πρόεδρός του να περιορίσουν το «ορθόδοξο ελληνικό κράτος», δεν είχαν παρά να συνεργαστούν με το Ποτάμι και να καθαρίσουν την Εκπαίδευση και την κοινωνία από πολλά φονταμενταλιστικά κατάλοιπα άλλων εποχών.
Όχι μόνο δεν το έκαναν αλλά στην ουσία, έδωσαν «γη και ύδωρ» στην Εκκλησία, συμπράττοντας σε όλες τις απαιτήσεις της. Επιπλέον, δεν έχασαν την ευκαιρία να συνευρεθούν ακόμα και με την Χρυσή Αυγή, σε εθνικιστικές τυμπανοκρουσίες, παρουσία πάντα του Πάνου Καμμένου και συναινώντας στην ακροδεξιά πολιτική του. Επομένως, το δούλεμα του κ. Βούτση απευθύνεται μόνο σε ιδεοληπτικούς ομοϊδεάτες που αισθάνονται την στοιχειώδη παρηγοριά στις αριστερές του εξάρσεις.
Από την άλλη μεριά, δεν σημαίνει ότι όσοι αγανακτούμε με την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοια ζητήματα, ενώνουμε τη φωνή μας με τους άλλους. Όσους δηλαδή, αισθάνονται αυτόκλητοι σωτήρες του «Ορθόδοξου Ελληνικού Έθνους» και υψώνουν τείχη ευσέβειας απέναντι στους βλάσφημους Συριζαίους. Γιατί στην πραγματικότητα, και οι μεν και οι δε, πρακτικά, τηρούν παρόμοια στάση απέναντι στην διαχρονική ισχύ της Εκκλησίας, χωρίς καμία απολύτως διαφορά στις πολιτικές τους.
Είναι γεγονός ότι είμαστε πιο λίγοι. Ή τουλάχιστον, δεν αποτελούμε την πολυπόθητη κρίσιμη μάζα η οποία θα στήριζε μία γενναία πολιτική απεξάρτησης του κράτους από την Εκκλησία. Θα πρέπει όμως, να διαχωρίσουμε τη θέση μας και να ξεκαθαρίσουμε πως, σε ό τι αφορά ανθρώπινα δικαιώματα και ζητήματα ελευθερίας, είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε μία σύγχρονη πολιτεία δικαίου και όχι ένα φονταμενταλιστικό ορθόδοξο κράτος, με μανδύα ευρωπαϊκό. Kαι θα το κάναμε ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ και όχι φαιδρή «ταξική εκδικητικότητα» εναντίον των αρίστων. Αν δηλαδή, ο Γαβρόγλου καταργούσε τις παρελάσεις, την πρωινή προσευχή, τον εκκλησιασμό και πολλές άλλες «παράδοξες» για την εκπαιδευτική διαδικασία, «τελετουργίες».
Όλη αυτή η παραφιλολογία με τους «αθεόφοβους» Συριζαίους και τους «ευσεβείς» της αντιπολίτευσης, μου θύμισε πάλι την διαχρονική «αναζήτηση ταυτότητας» που με κατατρύχει από μικρό. Αισθάνθηκα και πάλι άβολα, και εκτεθειμένος. Έφερα στον νου μου κάτι απορίες παλιών φίλων τύπου «Πρώτη φορά βλέπουμε Δεξιό να είναι άθεος!». Και σκέφτηκα πόσο χρόνο ξόδευα για να τους εξηγήσω ότι δεν ήμουν ούτε Δεξιός ούτε άθεος…
Πέρασαν τα χρόνια και ανακάλυψα στην πορεία, ότι υπήρχαν κι άλλα παράξενα όντα σαν κι εμένα που έψαχναν την ταυτότητά τους.
Σήμερα είμαι πιο αισιόδοξος από ποτέ. Αλλά μια αγωνία την έχω. Υπάρχει ελπίδα αλλά, παρόλη την αισιοδοξία μου, πάλι μειονότητα είμαι…
