Του Αλέξανδρου Βιλδιρίδη
Στον νου κάποιας που γνωρίζει την αλήθεια και επιδιώκει να την εκμαιεύσει και στον νου κάποιου που την αγνοεί, επιθυμεί, όμως, ειλικρινά να την ανακαλύψει, η μορφή των ερωτήσεων με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι πολιτικοί φαίνεται προκλητικά αλυσιτελής.
Προφανώς οι συνθήκες υπαγορεύουν τη μορφή των δημοσιογραφικών ερωτήσεων? τη σύνταξή των, το πόσο επιτακτικό είναι το ύφος των, καθώς και το περιθώριο ελιγμών, το οποίο αναπόφευκτα επιτρέπουν στον ερωτώμενο. Το γεγονός αυτό, μολοντούτο, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η προρρηθείσα αλληλεπίδραση είναι υγιής? ότι η πραγματικότητα αυτή είναι ουσιαστικά ακαταμάχητη ή ότι οφείλουμε για οποιονδήποτε λόγο να τη σεβόμαστε, απέχοντας από την αμφισβήτησή της.
Δυσαρεστημένος, λοιπόν, με τις μορφολογικές ατέλειες, τις οποίες αυθόρμητα διέγνωσα παρακολουθώντας τη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, οφείλω να επισημάνω ότι δεν είδα κάποιον δημοσιογράφο να οριοθετεί, με το περιεχόμενο της ερωτήσεώς του, τον διαθέσιμο χώρο στον οποίον θα μπορούσε, απαντώντας, να πλοηγηθεί ο Πρωθυπουργός ελισσόμενος? ότι δεν είδα κάποιον να του απευθύνει μια απλή ερώτηση, επιδεχόμενη απλής απάντησης, δεσμεύοντάς τον επιδεξίως να την απαντήσει πρώτα απερίφραστα με ένα «ναι», «όχι» ή «ίσως», και στη συνέχεια να τεκμηριώσει επεκτεινόμενος τη μονολεκτική του επιλογή? θα είχε, έτσι, κατανοήσει ο κόσμος κατά πόσο πρόκειται οι συντάξεις να κοπούν περαιτέρω, φερ'ειπείν.
Δεν είδα, επίσης, κάποιον δημοσιογράφο, απογοητευμένο από την απάντηση που εισέπραξε συνάδελφός του από τον Πρωθυπουργό, να την επαναλαμβάνει αυτολεξεί, υπογραμμίζοντας επιδεικτικά την ουσιαστική της ανεπάρκεια. Δεν είδα κανέναν να οδηγεί τον ερωτώμενο στην παραδοχή ότι κάποια από τις εξαγγελίες του ερείδεται σε προσωπικές του εικασίες? και ότι, συνεπώς, επιβάλλεται να συνάπτεται σε αυτήν η προσήκουσα επιφυλακτικότητα, την οποία υπαγορεύουν οι αμέτρητες προηγούμενες και καταγεγραμμένες εκβάσεις των εικασιών του.
Δεν είδα, τέλος, κανέναν εκπρόσωπο της τέταρτης εξουσίας, εμφορούμενο από τον απολύτως θεμιτό σκοπό εκθέσεως του Πρωθυπουργού, να του απευθύνει κάποια απλή ερώτηση ικανή να αποκαλύψει την κολοσσιαία δυσαρμονία που υφίσταται μεταξύ του γνωστικού του επιπέδου και του αξιώματος που κατέχει? είναι απίθανο να δυσκολευόταν να μας εξηγήσει τι σημαίνει ο όρος «ΑΕΠ» ή να μάσαγε τα λόγια του καλούμενος να επεξηγήσει τον όρο – ευρεσιτεχνία του πολιτικού του χώρου – «ακραία φιλελεύθερος»;
