Του Φάνη Ουγγρίνη
Η Τερέζα (Πλερέζα αποκαλείται χιουμοριστικά πλέον) Μέι προφανώς δεν γνώριζε αυτή την τόσο γνωστή ελληνική παροιμία. Αρχικά η κίνηση της για πρόωρες εκλογές θεωρήθηκε ηθική, δεδομένου πως η ίδια δεν είχε εκλεγεί για την θέση που κατείχε. Προσωπικά δεν συμμερίστηκα την άποψη αυτή, είδα το όλο εγχείρημα ως υπόδειγμα πολιτικάντικου κυνισμού, το οποίο όμως είχε σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί αποτελεσματικό. Όμως η μέχρι σήμερα πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας όσους την επέκριναν ως άτομο μικρών δυνατοτήτων και μεγάλου βολονταρισμού, διεξήγαγε την καμπάνια της τόσο αποτυχημένα, ώστε να απωλέσει την άνετη πλειοψηφία, που όλοι ανέμεναν όταν προκηρύχθηκε η 8η Ιουνίου. Οι οπαδοί των Τόρυς έμειναν με την απορία για το αν τελικά ήθελε ή δεν ήθελε την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, και ένιωσαν κάπως προσβεβλημένοι από το γεγονός ότι η ψήφος τους θεωρήθηκε βέβαιη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν έχασαν οι Συντηρητικοί ή αν κέρδισαν οι Εργατικοί. Ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος κοκορευόταν σήμερα πως η επίδοση Κόρμπιν αποτελεί δικαίωση του αριστερίστικου ριζοσπαστισμού. Ισχύει άραγε κάτι τέτοιο; Χλωμό, για να μη πω χλωμότατο. Σίγουρα ο ακραίος λόγος του εξίσου γκαφατζή ηγέτη της βρετανικής Αριστεράς είναι ελκυστικός σε νέους μηδενιστές, που θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω στην πατρίδα τους μα και σε όλο τον δυτικό κόσμο. Όμως, μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων των Εργατικών ήταν bremainers, πολίτες φοβισμένοι από την διαφαινόμενη πρόθεση της Μέι να πάει σε σκληρό brexit. Κι εκτός αυτών, το αντιπολιτευόμενο κόμμα δέχθηκε ιδιαίτερα ενεργή στήριξη από την πολυάριθμη μουσουλμανική κοινότητα του ΗΒ, η οποία ανησύχησε από την γενικά πιο σκληρή στάση των συντηρητικών σε ζητήματα τρομοκρατίας. Συνεπώς, είναι μάλλον λάθος το να πιστεύουμε πως οι Βρετανοί…έπαθαν Τσίπρα, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε την πραγματικότητα πως η γηραιά Αλβιόνα περνά φάση έντονων πολιτικών ζυμώσεων, παρόμοιων ίσως με εκείνων του '70. Παρηγοριά αποτελεί ο εκμηδενισμός του αντιευρωπαϊκού UKIP, το οποίο απορρίφθηκε σαν στημένη λεμονόκουπα, μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Ο έντονος αντίκτυπος του περσινού τυχοδιωκτισμού του Ντέιβιντ Κάμερον φάνηκε και σε δύο άλλες επιδόσεις. Οι Σκωτσέζοι πιστοί στο ενιαίο Ηνωμένο Βασίλειο στήριξαν τους τοπικούς Συντηρητικούς, και μαύρισαν την Νικολά Στέρτζεον , η οποία θα πρέπει να ξεχάσει την επιδίωξη του SNP για άμεση ανεξαρτησία. Κάτι παρόμοιο είδαμε και στην Βόρειο Ιρλανδία, όπου το ενισχυμένο ενωτικό προτεσταντικό κόμμα του Ιαν Πάσλεη πιθανότατα θα αποτελέσει τον επόμενο κυβερνητικό εταίρο των Συντηρητικών, εταίρο με μια αρκετά επικίνδυνη πολιτική ατζέντα. Κι όσο για τους παλιούς κυβερνητικούς εταίρους του πρώτου κόμματος, τους Liberal Democrats, αυτοί ξεκαθάρισαν νωρίς πως δεν προτίθενται να ξανασυνεργαστούν μαζί τους. Όποιος καεί απ'' τον χυλό, φυσά και το γιαούρτι.
Κι από δω και πέρα? Κατ' αρχήν υπάρχει το ενδεχόμενο προκήρυξης νέων εκλογών για μετά λίγους μήνες, οι οποίες θα ξεκαθαρίσουν την κατάσταση, μέσω αναπόφευκτης πόλωσης. Στην περίπτωση αυτή μια νέα υποψηφιότητα της Μέι θα πρέπει να θεωρηθεί απίθανη , καθώς η αξιοπιστία της έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα. Ακόμη και η παραμονή της στην Ντάουνιγκ Στρίτ θεωρείται αμφίβολη, με τους φημολογούμενους διαδόχους της να είναι πρόσωπα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, όπως ο Τζόνσον και ο Όσμπορν. Αντίθετα, μετά από χθες, ο Τζερεμι Κόρμπιν καθίσταται αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Εργατικών, του οποίου η προεκλογική παροχολογία δεν θα τεθεί υπό δοκιμασία. Η εξέλιξη αυτή σίγουρα δεν ευχαριστεί τους κεντρώους, τους Μπλερικούς του κόμματος, κι είναι απορίας άξιο το πώς αυτοί θα κινηθούν στο μέλλον. Εν κατακλείδι, η σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με την ΕΕ και τον υπόλοιπο πλανήτη θα εξαρτηθεί ιδιαίτερα από την αμέσως επόμενη κυβέρνηση , το δε ύφος του Brexit θα καθορίσει τον μελλοντικό πολιτικό της χάρτη.
Για την Ελλάδα έχουν όλα αυτά κάποια ουσιαστική σημασία (οι κομπασμοί Τζανακόπουλου & Σία είναι αδιάφοροι)? Έχουν φυσικά. Κατά πρώτον, το πάθημα με τις παλινωδίες και διγλωσσίες των Τόρυς θα είναι μάθημα για την Άγγελα Μέρκελ, η οποία θα έχει ακόμη λιγότερους λόγους να φανεί ελαστική απέναντί μας. Λογικά παρόμοια στάση θα κρατήσει μεσοπρόθεσμα και ο Μακρόν, καθώς διαπιστώνεται πως το φάσμα του αντιευρωπαϊσμού πλανάται ακόμη πάνω από την Ένωση. Μη ξεχνάτε πως οι ιδιαίτερα κρίσιμες ιταλικές εκλογές είναι κοντά. Πέραν όλων αυτών, οι οικονομικά φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι ηγέτες σίγουρα δεν επιθυμούν κι άλλους μαρξιστές τύπου Κόρμπιν στην γειτονιά τους, άρα είναι μάλλον παράλογο το να δικαιώσουν τον μόνο εν ενεργεία πρωθυπουργό που υιοθετεί αυτές τις αντιλήψεις. Κι ένα τελευταίο. Με τόση αναστάτωση στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή, το ελληνικό ζήτημα είναι επιεικώς ασήμαντο αυτή την εποχή. Οι εταίροι του κουαρτέτου δεν πρόκειται να τα σπάσουν μεταξύ τους για να κάνει ο Τσίπρας το μικροπολιτικό του κομμάτι.
