Του Δημήτρη Καμπουράκη
Κάθε φορά που θυμάμαι τα «go back κυρία Μέρκελ» ή τα μνημόνια που κάποτε «έκαιγαν ανθρώπους» ή «τους οδηγούσαν στην αυτοκτονία», με κατηγορούν ότι ζω στο παρελθόν. Όχι βέβαια στο μακρινότερο μεταπολιτευτικό μας παρελθόν (αυτό επιτρέπεται να το θυμόμαστε, βολεύει τον Σύριζα) αλλά στο λίαν πρόσφατο, "που όμως δεν παύει να είναι παρελθόν", μου λένε.
Ενώ κατά την γνώμη των "προοδευτικών" αυτών διανοητών, θα 'πρεπε να τα έχω ξεχάσει όλα αυτά και να απογειωθώ προς το λαμπρό Συριζαϊκό μας μέλλον δίχως να κοιτάζω πίσω μου. Να έχω το βλέμμα μου στυλωμένο εκεί που θα συναντούσα την σιγουριά του Αλέξη ότι θα ξανακερδίσει τις εκλογές, στα υπαρξιακά του Καμένου, στις διαβεβαιώσεις του Ευκλείδη ότι η οικονομία πάει περίφημα και στις ευγενείς προσπάθειες του Πολάκη να κλείσει μερικούς φυλακή.
Σε πείσμα λοιπόν αυτού του ''μέλλοντος'', εγώ θα φροντίζω όποτε μου δίνεται πρακτικά η ευκαιρία να υπενθυμίζω στον κόσμο τι έλεγαν και τι έκαναν οι σημερινοί φιλοευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες που μας κυβερνούν. Όχι διότι αντιτίθεμαι στις πτήσεις προς το μέλλον, αλλά διότι θεωρώ άκρως επικίνδυνους γι αυτό το μέλλον μας, τους επαγγελματίες μηδενιστές του ίδιου τους του παρελθόντος.
Ο Σύριζα γενικώς και ο Αλέξης ειδικώς, έχουν αποδυθεί σ' έναν τιτάνιο αγώνα να ξεχαστεί το παρελθόν τους. Να πέσει ένα πελώριο delete στην κοινωνική μνήμη, όσον αφορά τους ίδιους, τις πράξεις και τα λόγια τους. Όσα έκαναν ως πρόσφατα, δεν έγιναν ποτέ. Και όσα είπαν, ουδέποτε ακούστηκαν. Η πολιτική τους σταδιοδρομία ξεκινά από το σήμερα. Το χθες δεν υφίσταται, οπότε δεν έχουν να απολογηθούν σε κανέναν για οτιδήποτε. Είναι πολιτικά παρθένοι και ηθικά αναμάρτητοι σαν νεογέννητα.
Και φυσικά, αφού δεν υφίσταται ο παλιός κακός εαυτός τους, δεν υπήρξε και το παραμικρό εθνικό, κοινωνικό ή οικονομικό κόστος για την μετάβαση τους από το χθες στο σήμερα. Δεν πληρώσαμε κανένα πανάκριβο φροντιστήριο για να γίνει ο Αλέξης ορθολογιστής από αριστεριστής, για να μετατραπεί ο Σύριζα από Ρουβίκωνας σε σοσιαλδημοκράτη. Δεν μας κόστισαν τίποτα ο Βαρουφάκης, ο Χαϊκάλης, η Ζωή, η Ραχήλ, ο Λαφαζάνης ή η σύμπραξη της κυβερνώσας αριστεράς με τους ψεκασμένους. Αφού δεν υπήρξαν καν όλοι αυτοί, αφού δεν υπάρχει τέτοιο παρελθόν, πως είναι δυνατόν να μας κόστισαν;
Εγώ έχω καθαρή άποψη: Όποιος την ημέρα επίσκεψης της Μέρκελ στην Αθήνα, ξεχνά τι φώναζε ο Αλέξης τον Μάιο του 2014 στην πλατεία Σαπφούς στην Μυτιλήνη, δεν έχει έγνοια για το μέλλον αλλά τύφλωση. Είναι συνένοχος του Τσίπρα, όχι γι αυτά που έκανε αλλά γι αυτά που θα (ξανα)κάνει μόλις μας πείσει ότι έχουμε μπροστά μας έναν καινούριο, πολιτικά παρθένο Αλέξη. Όποιος δυσανασχετεί με την προβολή του βίντεο με το «go back κυρία Μέρκελ», μοιάζει με κάτι αφελείς Μπολσεβίκους μετά το 1920. Έβλεπαν τις παλιές φωτογραφίες του Ιωσήφ Στάλιν με σβησμένους δίπλα του τους συντρόφους που ο ίδιος εκτέλεσε κι αντί να αντιδρούν, έλεγαν: «Ωχ καημένε. Με μια παλιοφωτογραφία θα ασχολιόμαστε τώρα; Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε». Μέχρι που σβήστηκαν και οι ίδιοι.
