Πρέπει να είναι αμέτρητες οι φορές που έχουμε επισημάνει - με την ιδιότητα του επαγγελματία της επικοινωνίας με την οποία σχολιάζουμε την πολιτική επικαιρότητα - ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος είναι ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του έχουν τον αποκλειστικό έλεγχο της ατζέντας της δημόσιας συζήτησης.
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα, τη συζήτηση να την ορίζει μια ξοφλημένη αντιπολίτευση, δεν έχει προηγούμενο.
Τελευταίο, χαρακτηριστικό, παράδειγμα η «συζήτηση» για τις εκκενώσεις των περιοχών που επλήγησαν από την πυρκαγιά.
Η αντιπολίτευση και μάλιστα η ημιεπίσημη και ψευδώνυμη, αυτή των σόσιαλ μήντια, αμφισβήτησε τη στρατηγική των εκκενώσεων δηλαδή της προστασίας της ανθρώπινης ζωής με κάθε κόστος και αμέσως το θέμα απέκτησε κεντρική θέση στο δημόσιο διάλογο.
Είδαμε σοβαρούς ανθρώπους να επιχειρηματολογούν πάνω στο γιατί κάτοικοι οικισμών που εκκενώθηκαν ορθώς παρέμειναν να βοηθήσουν την πυροσβεστική στην κατάσβεση άλλους να τους επικρίνουν, είδαμε να επιστρατεύονται μέχρι και πολιτικοί φιλόσοφοι για να τεκμηριωθεί η μία ή η άλλη άποψη!
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί, μάταια, να αποσυνδεθεί από το τραύμα που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία το Μάτι, εμείς πρέπει να τον ακολουθήσουμε ή ακόμα χειρότερα, να τον βοηθήσουμε;
Έχουμε χάσει την μπάλα κι αυτό έχει συμβεί γιατί κάποιοι επιμένουν να ασχολούνται αποκλειστικά δηλαδή υστερικά με ένα κόμμα κατ' επίφαση συστημικό που έχει επιλέξει συνειδητά, στρατηγικά, να εκφράσει το πολιτικό περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας, το αντισυστημικό φαιοκόκκινο μέτωπο των αντιεμβολιαστών και των συνωμοσιολόγων.
Αυτοί ορίζουν σήμερα τη δημόσια συζήτηση. Αυτή, οι ψεκασμένοι, βαράνε το ζουρνά και ο κατά τα λοιπά εχέφρων κόσμος του Κέντρου χορεύει.
Μας κάνει όμως εντύπωση. Τις τελευταίες ημέρες ο φιλοκυβερνητικός τύπος, σε εκτενή του ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές καταγράφει σοβαρές αστοχίες και επιχειρησιακές ανεπάρκειες στην Πυροσβεστική και την Πολιτική Προστασία σε βαθμό που όποιος τα διαβάζει να αισθάνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 2018.
Γιατί σοβαροί άνθρωποι επιλέγουν να αποφύγουν να τα συζητήσουν όλα αυτά και καταλήγουν να γελοιοποιούνται σχολιάζοντας πολιτικά αναλφάβητους και ψεκασμένους;
Μήπως δεν τους αφορά η λειτουργία της Πυροσβεστικής;
Μήπως δεν είναι και δική τους η χώρα που καίγεται; Μήπως δεν θέλουν να βοηθήσουν την κυβέρνηση να βελτιωθεί, να μην εφησυχάζει, να εντείνει τις προσπάθειές της, να γίνει τολμηρότερη και ταχύτερη στις μεταρρυθμίσεις;
Ποιος ξέρει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η παροιμία έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε, τελικά, οι κότες.
