Του Αριστοτέλη Αιβαλιώτη
Όσα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες στην Βουλή ήταν μια κακοστημένη παράσταση με ηθοποιούς βουλευτές που απορεί κανείς πως ο κυρίαρχος ελληνικός λαός τους εμπιστεύθηκε να διαφεντεύουν την χώρα του.
Το τέλος της σχέσης μεταξύ των δύο πρώην κυβερνητικών εταίρων, του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ήταν ένα άθλιο μελόδραμα, ταιριαστό με την απατηλή φύση και των δύο.
Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ ήταν οι κύριοι εκφραστές της εποχής των τεράτων που γέννησε η πρωτοφανής κρίση που χτύπησε την Ελλάδα. Γιγαντώθηκαν εκφράζοντας δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στην κρίση, εκείνης της στασιμότητας, να μείνουν τα πράγματα ίδια και απαράλλαχτα όπως είχαν διαμορφωθεί από δεκαετίες ουσιαστικής εξάρτησης της Ελλάδας από άφθονη και πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση από το εξωτερικό, είτε υπό μορφή ευρωπαϊκών χορηγήσεων είτε υπό μορφή δανείων.
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε στην πραγματικότητα από τους Ευρωπαίους και άλλους ξένους πιστωτές μας να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν το Ελληνικό κράτος με τον ίδιο ρυθμό, αρνούμενοι την ουσιαστική χρεοκοπία μας, ενώ οι ΑΝΕΛ στην ουσία είχαν την ατζέντα να μετατραπεί η ουσιαστική χρεοκοπία μας και σε επίσημη. Οι μεν είχαν την αυταπάτη ότι οι ξένοι θα μας έδιναν τα ίδια ποσά με πριν, χωρίς αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, οι δε ΑΝΕΛ είχαν την αυταπάτη ότι ακυρώνοντας τα χρέη μας θα μας έφταναν αυτά που ήδη είχαμε αποθησαυρίσει.
Αυτά βέβαια δεν ειπώθηκαν ποτέ έτσι. Η απαίτηση της στασιμότητας δεν μπορούσε να εκφραστεί ανοιχτά σε μια κοινωνία που φαντασιώνεται ότι είναι «προοδευτική». Καλύφθηκαν πίσω από τον «αντιμνημονιακό αγώνα», την δήθεν πάλι ενάντια στους ξένους αλλά και σε ωκεανούς ανοησίας αφού η ατζέντα αυτή δεν μπορούσε να εκπροσωπηθεί από σοβαρούς ανθρώπους. Και βέβαια το ενοποιητικό στοιχείο της απόλαυσης της εξουσίας ένωσε αυτά τα δύο, φαινομενικά ασύμβατα, στρατόπεδα σε έναν γάμο συμφέροντος που διάρκεσε τέσσερα χρόνια.
Ωστόσο οι εξελίξεις έφθειραν την σχέση. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία πέτυχε τον σκοπό του, να επιτύχει χρηματοδότηση, μειωμένη ασφαλώς, μέσω του τρίτου μνημονίου και μάλιστα προσποιούμενος αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ενώ στην ουσία προστάτεψε το αγαπημένο του Κράτος και την ιερή αγελάδα των δαπανών του, οι ΑΝΕΛ δεν πραγματοποίησαν την ατζέντα τους, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Η επίσημη χρεοκοπία δεν συνέβη, αφήνοντας τους ΑΝΕΛ ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο.
Η καθυστερημένη ανακάλυψη του Μακεδονικού και η αντιτουρκική ρητορική δεν έφτασαν να αποτελέσουν ατζέντα καθώς τέτοια αιτήματα διεκδικούνται και από άλλους και εξάλλου η συμπεριφορά του Καμένου έδωσε στην ουσία στο πιάτο στον Τσίπρα την ποθούμενη λύση στο Μακεδονικό.
Έτσι φτάνουμε στο τέλος των ΑΝΕΛ. Τους οποίους ο Τσίπρας αφού τους χρησιμοποίησε όσο ήταν απαραίτητο τους πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα, κενούς περιεχομένου, λεηλατώντας τα υπολείμματα τους, τους βουλευτές του.
Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ είναι τα προϊόντα μιας πολιτικής απάτης. Τους ταιριάζει ένα τέλος που να μας πλημμυρίσει αηδία και ιλαρότητα, όπως αυτή που μας χάρισαν την περασμένη εβδομάδα στην Βουλή. Αυτά όμως που τους εξέθρεψαν, η κοινωνική απαίτηση για στασιμότητα και ακινησία, η δύναμη αδράνειας της ελληνικής κοινωνίας, η αξίωση να μας τρέφουν αιωνίως οι ξένοι, η εσωστρέφεια και το κλείσιμο στον εαυτό μας, όλα αυτά και άλλα παρόμοια, είναι ωστόσο εδώ για να μας προκαλούν να τα αντιμετωπίσουμε.
Ας ευχηθούμε ότι κάποτε θα κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας της ανοησίας που μας δυναστεύει. Και ότι θα αποκτήσουμε επιτέλους σοβαρούς κυβερνήτες, ικανούς να μας μεταβάλουν σε ένα κανονικό Ευρωπαϊκό κράτος.
