Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πριν ακόμα καταλήξουν οι συζητήσεις του ΥΠΟΙΚ Τσακαλώτου για το χρέος και την μεταμνημονιακή εποχή, ξεκίνησαν ήδη οι επιθέσεις «προσφοράς» των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς τους ψηφοφόρους τους. Σε όλους, μολονότι η ρητορική είναι διαφορετική, υπάρχει κάτι κοινό στην βασική τους προσέγγιση: επιστροφή στην «κανονικότητα» και απελευθέρωση από τις εξαρτήσεις των ξένων.
Μένει βέβαια, να ερμηνεύσουμε την σημειολογία της «κανονικότητας», η οποία μοιάζει πολύ οικεία σε πολιτευθέντες και πολιτευόμενους.
Τι σημαίνει κανονικότητα για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα;
Η λέξη προφανώς και ανταποκρίνεται στη νόρμα που συνήθισε το έθνος από την δημιουργία του ελληνικού κράτους: δάνεια, διορισμοί και πειρατεία στο δημόσιο ταμείο. Επιδόματα, διπλές και τριπλές συντάξεις και κομματικό κράτος πρόνοιας πάνω σε πελατειακά δίκτυα. Αυτή είναι λίγο πολύ, η εθνική μας "κανονικότητα" στην οποία θέλει ντε και καλά να επιστρέψουμε η κυβέρνηση.
Το αξιοπερίεργο είναι πως αυτή η εμμονή στην πολιτική αφασία φανερώνει τις προθέσεις τους για το μέλλον της χώρας. Όπως και τις διαθέσεις τους, σε περίπτωση που οι δανειστές τους έδιναν το δικαίωμα της πρωτοβουλίας των κινήσεων.
Το πιθανότεο είναι ότι αρκούσε λιγότερο από έξι μήνες για να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα και ξανακαταδικάσουν την οικονομία.
Εν τω μεταξύ, απορεί κανείς, όταν τους ακούει να ετοιμάζονται για την διαχείριση της ελευθερίας τους. Από τι ακριβώς ελπίζουν να απαλλαγούν και με τι σχεδιάζουν να εξασφαλίζουν πόρους για να διορίσουν τους ψηφοφόρους τους στο Δημόσιο;
Μπορεί βέβαια, να λένε ό τι θέλουν, προκαλώντας το γέλιο αλλά το ζήτημα είναι πόσοι Έλληνες πλέον, τους πιστεύουν; Πράγματι έχουν απορριφθεί ως κατά συρροή απατεώνες από την κοινωνία η υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι της που θεωρεί την εξάρτηση από τους δανειστές δεδομένη και αδιαφορεί για τις συνέπειες ενός νέου εκτροχιασμού. Εκτός των άλλων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα επίσης σημαντικό ποσοστό πιστεύει πως η ανάπτυξη είναι αρμοδιότητα μόνο του κράτους και επιπλέον ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν είναι απαραίτητη για την ευημερία της.
Πέρασαν δυστυχώς δεκαετίες μεθοδικής αριστερής προπαγάνδας για να εμπεδώσει η μέση αντίληψη ότι η χώρα είναι το αποπαίδι της Δύσης που έχει την υποχρέωση να τη συντηρεί αλλά και να την κακομεταχειρίζεται.
Επομένως, αυτό που ακούγεται εξωφρενικό στα αυτιά πολλών από μας, ίσως να μην είναι και τόσο κακό σ΄αυτούς που είναι πεπεισμένοι ακόμα ότι οι δανειστές είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχει δυστυχώς καμία περίπτωση το πολιτικό σύστημα να επιτρέψει στα υγιή μέρη της κοινωνίας να ελέγξουν σωστά το πηδάλιο της χώρας. Αν βρεθούν ελεύθεροι, χωρίς τις δεσμεύσεις του μνημονίου, θα παραδοθούν και πάλι σ΄αυτό που οι περισσότεροι Έλληνες αντιμετωπίζουν ως "κανονικότητα" στη ζωή τους. Αποδεικνύοντας ότι η βουλιμική επιθυμία του "λαού" είναι τόσο σφοδρή που τα περιθώρια των αποφάσεων της πολιτικής είναι ελάχιστα μπροστά στις δικές του επιθυμίες.
Για αυτό η μόνη λύση είναι τα μνημόνια. Για πάντα. Για όλους. Και για κάθε έκφανση της ελληνικής πραγματικότητας. Ο έλεγχος και η επιτροπεία.
Μνημόνια μέχρι να αντικατασταθεί το πειρατικό κράτος από ένα άλλο θεσμικό σχήμα δημοκρατικής διαχείρισης της χώρας με προοπτική την ανάπτυξη και την δημιουργία ενός σύγχρονου πολιτισμού απαλλαγμένου από τις αρρώστιες του παρελθόντος.
