Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου
Μια φορά και έναν καιρό, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης του 1974 υπήρχε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ εσωτερικού, που μετεξελίχθηκε το 1987 στο κόμμα της Ελληνικής Αριστεράς, για να πρωτοστατήσει το 1989 στη δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, πρόδρομου σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του χώρου, που κωδικά ονομάστηκε Ανανεωτική Αριστερά, ήταν η αντίθεση στο σταλινικό μοντέλο και η εμμονή στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Εμμονή που τη συνόψισε ο βασικός θεωρητικός του χώρου, ο Νίκος Πουλαντζάς, με τη φράση «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».
Για αυτές του τις απόψεις, ο χώρος δέχτηκε λυσσαλέες επιθέσεις τόσο από το ΚΚΕ, για ευνόητους λόγους, όσο και από το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη την «αστική δημοκρατία». Τα στελέχη του τις υπερασπίστηκαν παντού, δεδομένου ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας ήταν το πολιτικό DNA του χώρου. Ήταν επικριτικοί, χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις, σε όλες τις παραβιάσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Υποστήριξαν την Αλληλεγγύη στην Πολωνία, καταδίκασαν το καθεστώς Γιαρουζέλσκι, χαιρέτησαν την Περεστρόικα, χειροκρότησαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οι πράξεις αυτές ήταν η πολιτική τους ταυτότητα. Η κοσμοθεώρησή τους.
Οι νεώτεροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι προήλθαν από το ΚΚΕ δεν είχαν τέτοιες ευαισθησίες. Άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει το 2013, όταν επισκέφτηκε τη Βενεζουέλα ότι «ο λαός της Βενεζουέλας, μαζί βέβαια και με άλλους λαούς της Λατινικής Αμερικής έχουν δημιουργήσει ένα παράδειγμα όχι μόνο για τη Λατινική Αμερική, αλλά για τους λαούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που αγωνίζονται για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη και για δικαιώματα».
Κάνουμε ένα άλμα στο σήμερα. Πολλά από τα στελέχη αυτού του χώρου συμμετέχουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Άλλα, είναι σε κεντρικές καθοδηγητικές θέσεις του κόμματος, άλλα είναι βουλευτές, άλλα έχουν διοριστεί σε κρατικά αξιώματα.
Βλέπουν την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας στη Βενεζουέλα, με δεκάδες νεκρούς. Βλέπουν τις αιματοβαμμένες εκλογές βίας και νοθείας. Βλέπουν την ευρωπαϊκή Αριστερά, με την εξαίρεση των Podemos και κάποιων γκρουπούσκουλων, να καταδικάζει χωρίς δισταγμούς τα όσα διαπράττει ο αριστερός Maduro.
Βλέπουν έγκυρες εφημερίδες, όπως ο γαλλικός Monde να χαρακτηρίζουν τις «εκλογές» ως ένα ακόμη βήμα «προς μια απλή και καθαρή δικτατορία», από ένα «καθεστώς που θέλει απλά να ματαιώσει τις ελεύθερες εκλογές και να εκδιώξει τους εκλεγμένους βουλευτές που δεν αρέσουν ώστε να τους αντικαταστήσει από ένα σώμα το οποίο θα επαυξήσει τις αρμοδιότητες και εξουσίες του Maduro».
Βλέπουν ότι πλέον μιλάμε για ένα «καθεστώς που στηρίζεται σε στρατιωτικά δικαστήρια για τους πολίτες που συλλαμβάνονται στις διαδηλώσεις, ενώ πολλές μαρτυρίες κάνουν λόγο για βασανιστήρια στις φυλακές: σεξουαλική βία, ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμοί».
Τα βλέπουν, τα μαθαίνουν και σιωπούν. Ούτε ένας από εκείνη τη γενιά που ήθελε «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και υποστηρίζει ενεργά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφοροποιήθηκε. Έστω, για την τιμή των όπλων. Ούτε ένας. Πολλοί τολμούν και τα υπερασπίζονται. Τρέφουν με το δηλητήριο της αντιδημοκρατίας τα νεώτερα στελέχη τους προσκαλώντας στο κάμπινγκ της νεολαίας τους τον πρεσβευτή της Βενεζουέλας για να τους μιλήσει για τη Μπολιβαριανή Επανάσταση.
Η στάση τους στο θέμα της Βενεζουέλας συνιστά ηθικό όνειδος. Είναι ντροπή. Είναι καταισχύνη. Είναι η εκποίηση των όποιων αρχών τούς είχαν απομείνει. Εκποίηση στο βωμό της εξουσίας και ενδεχομένως των υπόγειων οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στη Βενεζουέλα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν.
Μέχρι τότε θα τους συνοδεύει η οργισμένη κραυγή παλαίμαχου της ανανεωτικής αριστεράς, που πέρασε πολλά χρόνια σε φυλακές και εξορίες: «το αίμα των νεκρών της Βενεζουέλας να στοιχειώνει τον ύπνο τους. Να γίνει ο εφιάλτης τους. Να είναι οι Ερινύες που δεν τους αφήνουν στιγμή να ησυχάσουν».
