Σταχυολογώ περιστατικά των τελευταίων ημερών.
Στην Τούμπα Θεσσαλονίκης καταστηματάρχης χειροδίκησε κατά του επικεφαλής κλιμακίου ελέγχου τήρησης των μέτρων, μέρα—μεσημέρι. Αποτέλεσμα; Υψηλά πρόστιμα και αυτόφωρο.
«Πέθανε αντιεμβολιαστής γιατρός από τη covid—19. Προηγουμένως είχαν πεθάνει η μητέρα του και ο αδερφός του που τους είχε πείσει να μην εμβολιαστούν».
«Το μόνο που σκέφτομαι είναι αν θα ξαναδώ την οικογένεια μου», δηλώνει αντιεμβολιαστής, που τώρα συνειδητοποιεί τις συνέπειες των πεποιθήσεων του.
Στη Θεσσαλονίκη 45χρονος πατέρας πέντε (5) παιδιών από 3-15 ετών, αντιεμβολιαστής, άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της πόλης.
Στο Βόλο ανεμβολίαστα μέλη του νοσηλευτικού προσωπικού ζήτησαν από την υφυπουργό να επιστρέψουν στην εργασία τους γιατί μεταδίδουν τον ιό όπως και οι εμβολιασμένοι.
Τέλος, καταγράφω τη χαρακτηριστική δήλωση πανεπιστημιακού πως «αν θέλουμε να κάνουμε Χριστούγεννα όλοι μαζί, θα πρέπει να εμβολιαστούμε τώρα».
Δυστυχώς αυτά τα Χριστούγεννα δε θα τα κάνουμε όλοι μαζί. Κάποιοι δε θα είναι ανάμεσα μας, αποτέλεσμα των επιλογών τους.
Όλα τα περιστατικά που κατέγραψα, τα οποία βέβαια, είναι τα ελάχιστα μπροστά σε παρόμοια που συμβαίνουν σε όλη την επικράτεια, φανερώνουν πως για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού το πρόβλημα αγγίζει τα όρια μιας ψύχωσης. Και πολύ φοβούμαι πως αυτό το τμήμα του πληθυσμού είναι συντριπτικά πλειοψηφικό ανάμεσα σε αυτούς που δηλώνουν ότι δεν έχουν εμβολιαστεί. Η έλλειψη ενημέρωσης που επικαλούνται είναι κατά τη γνώμη μου πρόφαση γιατί δε θέλουν να δηλώσουν τις πεποιθήσεις τους. Έλλειψη ενημέρωσης μετά από δεκαοχτώ μήνες πανδημίας δε νοείται. Κάθε μέρα στην τηλεόραση εξειδικευμένοι επιστήμονες εξηγούν την αναγκαιότητα του εμβολιασμού. Χάρη της συζητήσεως να δεχτώ ότι οι επιστήμονες δεν τους έπεισαν. Δε βλέπουν τα πτώματα γύρω τους; δε διαβάζουν τι γίνεται στις ΜΕΘ;
Δε μπορεί να ζουν απομονωμένοι στον μικρόκοσμο τους! Συνεπώς η έλλειψη ενημέρωσης είναι πρόφαση. Και όλοι αυτοί που κατηγορούν την κυβέρνηση πως δεν κάνει κάτι για να πείσει αυτούς τους πολίτες να εμβολιαστούν, ας μας πουν τι προτείνουν συγκεκριμένα ότι πρέπει να κάνει.
Πέραν την υποχρεωτικότητας εμβολιασμού σε κάποιες κοινωνικές ομάδες, δεν μπορώ να δω άλλες δυνατότητες παρέμβασης. Και βέβαια, σε αυτήν την περίπτωση εγείρονται μια σειρά από νομικά και πρακτικά προβλήματα.
Το γενικό συμπέρασμα από όλο αυτό το σκηνικό που βιώνουμε εδώ και δεκαοχτώ μήνες είναι πως ένα σεβαστό ποσοστό του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται υπό καθεστώς ομαδικής παράκρουσης. Στην αρχή πίστευε διάφορους θεομπαίχτες που τους έλεγαν πως δεν υπάρχει κορονοϊός, αλλά αυτή η επιδημία είναι μια μορφή γρίπης. Στη συνέχεια πίστεψαν τους κάθε λογής τυχοδιώκτες, καραγκιόζηδες, θρησκόληπτους, ψεκασμένους που μιλούσαν για τσιπάκια και για μετάλλαξη του DNA. Δεν είναι τυχαίο που οι ίδιοι άνθρωποι είναι δεκτικοί σε αυτές τις προκαταλήψεις τόσο για τον κορονοϊό όσο και για το εμβόλιο.
Το να πούμε πως το πρόβλημα είναι ψυχιατρικό ή ανθρωπολογικό δε λύνει κανένα πρόβλημα. Θα μπορούσαμε να πούμε «ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους να ζήσουν το δράμα των επιλογών τους».
Όμως οι δικές τους επιλογές αφορούν και τις ζωές εκατοντάδων συνανθρώπων τους που χρειάζονται τις ΜΕΘ που αυτοί καταλαμβάνουν.
