Του Σάκη Μουμτζή
Τις τελευταίες ημέρες έχει αναπτυχθεί ένας διάλογος για το εύρος της συμμαχίας που θα αναλάβει το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας, μετά την λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, αρκετοί έγκριτοι σχολιαστές, με υψηλή αναγνωσιμότητα, εξέφρασαν την άποψη πως σε αυτόν τον συνασπισμό θα πρέπει να συμμετάσχουν και οι αριστεροί πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κοινός τόπος πως ο ΣΥΡΙΖΑ «κούρσεψε» την εξουσία για, καθαρά, λόγους ιστορικής συγκυρίας. Πιο απλά υπέκλεψε την ψήφο πολιτών που πίστεψαν στις απατηλές υποσχέσεις του. Και τώρα που βλέπουν το μέγεθος της εξαπάτησης, αποστασιοποιούνται.
Άλλοι ψάχνοντας να βρουν στέγη στην αντιμνημονιακή συνείδηση τους και άλλοι γιατί αντιλήφθηκαν πως ο δρόμος των μνημονίων ήταν και είναι ο μοναδικός. Δύσβατος, αλλά δεν υπάρχει άλλος.
Τι κάνουν τα μνημόνια; Προσπαθούν να ορθολογικοποιήσουν όλους τους δείκτες της Εθνικής οικονομίας και να τους κάνουν συμβατούς με αυτούς της Ευρωζώνης. Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Πρωτίστως με περικοπές δαπανών και με δομικές μεταρρυθμίσεις.
Και εδώ ερχόμαστε στο «δια ταύτα» των προβληματισμών. Ως γνωστόν, η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, στοχεύει σε έναν μεγάλο κρατικό τομέα, σε μιαν υψηλή φορολογία για να τον χρηματοδοτήσει και σε έναν υποβαθμισμένο ιδιωτικό τομέα προς τον οποίον τρέφει—εκ της ιδεολογίας της—μιαν αποστροφή.
Η χώρα τι χρειάζεται για να ορθοποδήσει; Χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, δραστικό περιορισμό του σπάταλου κράτους, εμπιστοσύνη στον επιχειρηματικό κόσμο και στην έννοια του κέρδους, χωρίς του ύποπτους επιθετικούς προσδιορισμούς ( λογικό κέρδος, θεμιτό κέρδος κλπ).
Αυτές οι πολιτικές μπορεί να συμβαδίσουν με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς; Προφανώς, όχι. Κανένας Αριστερός που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να τις αποδεχθεί, γιατί αν το πράξει παύει να είναι αυτό που δηλώνει. Παύει να είναι Αριστερός.
Συνεπώς, στο μεγάλο μεταρρυθμιστικό ευρωπαϊκό στρατόπεδο de facto δεν έχουν θέση οι Αριστεροί. Δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε, γιατί αλλού θέλουμε να πάμε εμείς και αλλού αυτοί. Άλλη ιδεολογία εμείς, άλλη αυτοί. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, με δύο διαφορετικά οράματα. Καθαρά πράγματα.
Έτσι, όσοι κατά δήλωση τους, «διατηρούν βιωματικούς ή κληρονομημένους δεσμούς με την Αριστερά», θα πρέπει να αποφασίσουν τι πορεία θα ακολουθήσουν. Με το χθες ή με το αύριο. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα όλες οι αποφάσεις είναι αποδεκτές. Η προσωπική διαδρομή του καθενός είναι απολύτως σεβαστή. Ομως δεν μπορούν να γίνουν εκπτώσεις αρχών, «για να τα βρούμε κάπου στην μέση».
Στις κοινωνίες οι διχασμοί δεν είναι «ούτε έωλοι, ούτε χωρίς νόημα.»Πάντα οι διαιρετικές τομές οφείλονται σε λόγους ιδεολογικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς. Σε υπαρκτές διαφορές που αφορούν τον προσανατολισμό της κοινωνίας. Τεχνητή πόλωση δεν υπάρχει, γιατί τότε δεν είναι πόλωση. Είναι κάτι άλλο.
Την λύση στα δημοκρατικά πολιτεύματα την δίνει πάντοτε ο κυρίαρχος λαός. Οι πολίτες αποφασίζουν, πού και πώς θέλουν να πορευθούν. Στις δημοκρατίες μπορούν να αναγνωρίσουν το λάθος τους και να επανακαθορίσουν την στάση τους. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και σε καθεστώτα τύπου Τσάβες αυτό δεν επιτρέπεται.
Ανακεφαλαιώνοντας, υποστηρίζω πως το αύριο της Ελλάδος θα το κτίσουν όσοι ασπάζονται τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τις αρχές της ελεύθερης και ανοικτής οικονομίας, με βασικό πυλώνα τον ιδιωτικό τομέα. Χωρίς καμία ιδεολογική έκπτωση, χωρίς καμία πολιτική παραχώρηση.
Είναι ολοφάνερο, πως σε αυτό το εγχείρημα δεν χωρούμε όλοι.
