Ακούω ότι τελικά οι εκλογές θα γίνουν με τα πρωτοβρόχια, όχι διότι τις επιβάλλει η κρίση στην παγκόσμια οικονομία, ούτε διότι η χώρα δεν θα αντέξει πολλούς μήνες προεκλογικής τοξικότητας. Θα γίνουν -λέει- διότι η εκλογολογία φούντωσε τόσο πολύ, που πλέον είναι αδύνατο να επιστρέψει το πράγμα στην κανονικότητα. Μια μπούρδα μου μοιάζει εμένα αυτό το επιχείρημα, αλλά τέλος πάντων το πράγμα, ως φαίνεται, μπήκε οριστικά στην τελική του ευθεία. Όλος ο κόσμος γι' αυτό κουβεντιάζει.
Πώς κουβεντιάζει όμως; Εδώ σας θέλω. Πρώτον, άπαντες ρωτάνε για την ημερομηνία των εκλογών. Προσφιλέστατο θέμα. Τέλος Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη; Και άρα πότε θα τις προκηρύξει; Πότε θα ανακληθούν οι άδειες σε κάποια επαγγέλματα, πότε θα επηρεαστεί το εμπόριο, πότε θα αρχίσουν οι συγκεντρώσεις που επηρεάζουν την εστίαση και τα μαγαζιά, τέτοια πράγματα. Απλά, λειτουργικά, πρακτικά, χρήσιμα.
Δεύτερον, συζητείται πολύ το θέμα των επαναληπτικών εκλογών. Αν οι πρώτες γίνουν τέλος Σεπτέμβρη, πότε θα πάμε στις κάλπες για τις δεύτερες; Πόσο διάστημα θα κρατήσουν οι διερευνητικές εντολές και πόσο η δεύτερη προεκλογική περίοδος; Θα είναι δύο τριανταήμερα συν δέκα μέρες ενδιάμεσα ή μήπως δύο σαρανταήμερα συν ένα εικοσαήμερο ενδιάμεσο. Διότι το πρώτο σενάριο αθροίζει δυο μήνες και δέκα μέρες, το δεύτερο τρεις μήνες και κάτι. Οπότε για να ξαναδούμε κυβέρνηση θα φτάσει 15 Νοέμβρη ή θα ακούμε τα κάλαντα και ακόμα κυβέρνηση δεν θα 'χουμε; Ενδιαφέροντα ερωτήματα επίσης.
Τρίτο θέμα συζήτησης είναι οι τοπικοί υποψήφιοι και βουλευτές. Χαμός παντού σας πληροφορώ. Ποιος θα 'ναι, ποιος φεύγει, ποιος καινούριος έρχεται, ποιος μετακινείται, ποιος θα κάνει την έκπληξη, ποιος είναι αχτύπητος και ποιος ξεκινά τον αγώνα δίχως ελπίδες. Επίσης, πόσους θα βγάλει στον κάθε νομό το κάθε κόμμα, πόσους στην πρώτη αναμέτρηση με την απλή αναλογική και πόσους στην επόμενη κάλπη με το μπόνους στον πρώτο. Τα τοπικά δίκτυα ζουν και βασιλεύουν, σας ενημερώνω.
Αν καθίσετε με παρέα σ’ ένα καφενείο ή σε μια ψαροταβέρνα θα βρείτε, ίσως, δυο τρία ακόμα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται η εκλογική κουβέντα. Προσφιλές είναι το ερώτημα «πόσο θα πάρει ο Ανδρουλάκης», καμιά φορά το «ποια κόμματα θα μπουν στη Βουλή με την πρώτη και ποια με τη δεύτερη αναμέτρηση», ίσως υπάρχουν κι άλλα που δεν θυμάμαι τώρα. Γενικά ο κόσμος το συζητά το θέμα, οι εκλογές είναι αγαπητή απασχόληση για τους Έλληνες.
Ξέρετε όμως ποιο είναι το μοναδικό θέμα που δεν μπαίνει καν στη δημόσια συζήτηση; Το ποιος θα κερδίσει. Το ποιος θα είναι πρωθυπουργός στο τέλος όλου αυτού του μαραθωνίου. Ο Μητσοτάκης θεωρείται δεδομένος. Δεν ξέρουν με τι ποσοστά και ποιες συμμαχίες ή αυτοδυναμίες, πάντως αν έχετε εσείς ακούσει κανέναν να λέει ότι η πρωτοχρονιά του 2023 θα μας βρει με πρωθυπουργό Τσίπρα ή κάποιον άλλον να του τραβήξετε μια φωτογραφία να μου τη στείλετε.
Επίσης, αν έχετε διαπιστώσει γύρω σας κάποιο κλίμα αλλαγής του σημερινού σκηνικού, αν ξέρετε ανθρώπους που λένε «άντε ρε, σε δυο μήνες απαλλαχτήκαμε απ’ τον Κυριάκο» να με ενημερώσετε γιατί εγώ δεν έχω συναντήσει ούτε έναν και δεν θέλω να είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Κοντολογίς, πάμε για μάλλον ανιαρές εκλογές. Όταν ο νικητής είναι δεδομένος στη λαϊκή συνείδηση, όλα τα υπόλοιπα είναι σαχλαμαρίτσες. Κι όταν βλέπουμε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να χαίρονται που τον Σεπτέμβρη ψηφίζουμε, η φράση «πού πας ρε Καραμίχαλε» αποκτά το πραγματικό της νόημα.
