Υπάρχουν Έλληνες που στηρίζουν τον τυχοδιωκτισμό του Πούτιν. Νομιμοποιούν πολιτικά τον Αττίλα και κλείνουν το μάτι στον Ερντογάν. Καταλαβαίνουμε τους χρυσαυγίτες! Έλκονται από τον αυταρχικό Πούτιν. Οι «ανθρωπιστές» της αριστεράς; Οι υπέρμαχοι της ειρήνης και του αφοπλισμού; Πώς αντέχει η συνείδησή τους τις απειλές Πούτιν για πυρηνικό όλεθρο; Η συμμαχία Καμμένων και Πολάκηδων δεν ήταν τελικά περιστασιακή. Ήταν στρατηγικής σημασίας και στόχευε στην καρδιά της δημοκρατίας. Όπως και η επέμβαση Πούτιν στην Ουκρανία.
Το πραγματικό πρόβλημα του Πούτιν είναι η διαιώνιση της εξουσίας του. Η επέμβαση στην Ουκρανία είναι μία ευθεία βολή στις αξίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο Τσάρος της Ρωσίας δεν αντέχει ούτε καν την μυρωδιά της δημοκρατίας. Είναι ένας κοινός δικτάτορας που κυβερνάει χρόνια τώρα φυλακίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυνηγώντας τους ακόμη και στην άκρη του κόσμου. Η επέμβαση στην Ουκρανία έγινε επειδή ακριβώς η Ουκρανία είχε αρχίσει να ενστερνίζεται τα ιδανικά της Δύσης και αυτό δεν το άντεχε η … σοβιετική ψυχή του Ρώσου προέδρου, ο οποίος έχει μάθει από τα χρόνια που ήταν στην KGB να αντιμετωπίζει τους υπόδουλους λαούς με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ο βαθύτερος φόβος του Πούτιν ήταν ο δυτικός τρόπος σκέψης πλησίαζε απειλητικά την αυτοκρατορία του και απειλούσε την παντοδυναμία του. Την δική του, την προσωπική του δύναμη και όχι εκείνη της Ρωσίας.
Το φαινόμενο Πούτιν δεν άνθισε μόνο του στον κήπο της Ευρώπης. Γι αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι Γερμανοί, οι οποίοι προστάτευσαν με κάθε δυνατό τρόπο το οικοσύστημα του Πούτιν. Να μην ξεχνάμε πόσοι Γερμανοί πολιτικοί έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με το αζημίωτο σε ρωσικές εταιρείες, αμέσως μετά το τέλος της πολιτικής τους θητείας. Με αυτούς και με εκείνους ο Βλαδίμηρος Πούτιν έγινε ένας ισχυρός τύραννος. Οι φίλοι μας οι Γερμανοί του χάρισαν το σχοινί με το οποίο απειλεί τώρα να μας κρεμάσει.
Μπορούμε να κάνουμε πολλές συζητήσεις για την μεγάλη ήττα της πολιτικής της Γερμανίας για την Ευρώπη. Η Γερμανία καταδίκασε μέχρι σήμερα την Ευρώπη να μην έχει κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Τώρα καταλαβαίνουν το λάθος τους και τρέχουν να το διορθώσουν με επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ σε αμυντικό εξοπλισμό. Δεν είναι βέβαιο ότι ο χρόνος αρκεί. Τέλος πάντων, αν όλα εξελιχτούν καλά θα έχει βγει στο τέλος και ένα καλό απ’ όλη αυτή την ιστορία! Η Ευρώπη συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί σαν μια λέσχη φίλων του πούρου. Αν θέλει να υπάρχει και στο μέλλον και να υπερασπιστεί το δικαίωμα των πολιτών της να απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, θα πρέπει να αποκτήσει δομές μιας ισχυρής κρατικής οντότητας.
Για την Ελλάδα, μία μικρή χώρα στην άκρη της ΕΕ, η συζήτηση αυτή έχει τεράστια σημασία. Πιο μεγάλη από τις όποιες προτεραιότητες θέτει ο καθένας από εμάς μέσα στο στενό πλαίσιο των εφήμερων επιδιώξεών του. Η προοπτική μιας ενιαίας και ισχυρής Ευρώπης εξασφαλίζει τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Αντιθέτως, ο πουτινισμός απειλεί τον ελληνισμό με εξαφάνιση. Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να είναι ένα κομμάτι της Ευρώπης και όποιος επιβουλεύεται την ασφάλειά της να απειλεί στην πραγματικότητα ευρωπαϊκό έδαφος. Γι αυτό και είχε αξία ο αγώνας που δόθηκε το 2015 για να παραμείνει η χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να αποτραπεί η μετατροπή της στη Βενεζουέλα της Ευρώπης, όπως ήθελαν κάποιοι. Είναι απολύτως κατανοητό γιατί οι οπαδοί του «όχι» αποτελούν ακόμη και σήμερα το καλύτερο «πλυντήριο» του πουτινισμού. Μισούν βαθιά τη Δύση και τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Και θα μας βρουν και πάλι απέναντί τους, όπως συνέβη και το 2015.
Θανάσης Μαυρίδης
