Του Σάκη Μουμτζή
Πολλοί φίλοι, μου κάνουν την ερώτηση γιατί υποστηρίζω αναφανδόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και μάλιστα, όταν έχω δηλώσει πως δεν υπάρχει κανένα προσωπικό κίνητρο ή φιλοδοξία.
Τους απάντησα και τους απαντώ ως εξής:
Έναν πολιτικό τον κρίνουμε κατ΄αρχήν, αν παίρνει αποφάσεις. Στην συνέχεια αξιολογούμε αυτές τις αποφάσεις. Αλλά το βασικό είναι η λήψη απόφασης. Γιατί αυτό απαιτεί κρίση και τόλμη. Απεναντίας, η αναποφασιστικότητα και η διαρκής αναβλητικότητα, είναι, εξ ορισμού, καταστροφικές.
Στην συνέχεια εξετάζουμε τα «όχι» που έχει πει σε προτάσεις και προκλήσεις. Γιατί, είναι γνωστόν πως στην πολιτική, όπως και στην ζωή, τα «όχι» έχουν το κόστος γι΄αυτόν που τα λέει. Είναι πολύ δυσκολότερα από τα «ναι».
Έτσι λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κρίνεται για τις τρεις πολύ σημαντικές αποφάσεις που σημάδεψαν την πορεία του.
1.Οταν η αδερφή του κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, αφού διαγράφηκε από την Νέα Δημοκρατία, ίδρυσε την Δημοκρατική Συμμαχία( 21/11/2010), όλοι περιμέναμε να προσχωρήσει σε αυτήν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν το έπραξε. Πήρε την δύσκολη απόφαση να παραμείνει στην Νέα Δημοκρατία. Μια απόφαση που δικαιώθηκε από τις εξελίξεις.
Προφανώς, ήθελε να απογαλακτισθεί πολιτικά από την μεγάλη αδερφή του και να ακολουθήσει την δική του αυτόνομη πορεία. Συγχρόνως, φανέρωνε αυτή η στάση του και μιαν πίστη και συνέπεια στην αρχή της κομματικότητας.
Αναμφίβολα, ήταν μια κίνηση με προσωπικό κόστος, γιατί η οικογένεια Μητσοτάκη ήταν μια σφικτά δεμένη, παραδοσιακή οικογένεια. Έτσι η συγκεκριμένη απόφαση του αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία.
2. Όταν ο Α.Σαμαράς του εμπιστεύθηκε το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, τόλμησε να πράξει αυτά που ουδείς προηγούμενος υπουργός διενοείτο. Απέλυσε δημοσίους υπαλλήλους και εισήγαγε το σύστημα αξιολόγησης τους. Αυτά, σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η λατρεία του Δημοσίου, ήταν βαριά βήματα, που φανέρωναν σαφήνεια στόχων και ανάληψη του κόστους υλοποίησης τους.
Θα μπορούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ήταν ένας υπουργός των «εισερχομένων-εξερχομένων», όπως εκατοντάδες προκάτοχοι του. Δεν το έκανε. Και γι΄αυτό αξιολογείται θετικά.
3. Δεν ψήφισε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο. Είχε το σθένος να διαφοροποιηθεί από την επίσημη θέση του κόμματος του, διαβλέποντας από τότε, αυτό που βλέπουμε όλοι σήμερα.
Πως το σύστημα Παυλόπουλου αποτελεί ένα από τα στηρίγματα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με σκοπό την συμμετοχή στην νομή της εξουσίας. Την απόφαση της καταψήφισης του Π.Παυλόπουλου την έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποδοχή στην κοινωνία 80% και όταν η επιλογή για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ενός Κεντροδεξιού πολιτικού χαιρετίσθηκε ως μια ενωτική πράξη. Βάδισε κόντρα στο ρεύμα.
Αυτές είναι οι τρεις κορυφαίες στιγμές του Κυριάκου Μητσοτάκη, του οποίου οι δύσκολες αποφάσεις δικαιώθηκαν από την εξέλιξη των γεγονότων. Και στις τρεις περιπτώσεις υπήρχε ο εύκολος δρόμος, τον οποίον όμως απέρριψε.
Συνεπώς, τα πεπραγμένα του είναι ο προάγγελος και της μελλοντικής του πορείας. Γι΄αυτό και τον υποστηρίζω.
Γνωρίζω, πως αυτό το κείμενο θα αντιμετωπισθεί από καλοπροαίρετους ή κακοπροαίρετους, ως «λιβανιστήρι». Επ΄αυτού έχω να πω, ότι τα λιβανιστήρια βασίζονται σε υποκειμενικές κρίσεις, ενώ η συγκεκριμένη άποψη μου στηρίζεται σε γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Και, κυρίως, δεν επιδέχονται άλλην ερμηνεία.
