Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά το 2020 θα γιορτάσουμε τα 2.500 χρόνια από τους Μηδικούς πολέμους. Στο καπάκι, το 2021, θα γιορτάσουμε και τα 200 χρόνια από την εθνική Παλιγγενεσία. Από πανηγύρια, άλλο τίποτα. Τα 200 χρόνια έχει υπό την αιγίδα του ο ίδιος ο πρωθυπουργός, τα 2.500 χρόνια ο Θεοδωρικάκος. Τα 200 χρόνια ανέλαβε να τα μετουσιώσει σε δράση η Γιάννα, τα 2.500 χρόνια η Μαριάννα. (Εδώ δεν σχολιάζουμε.)
Κι επειδή εμείς οι Έλληνες είμαστε κομματάκι σκράπες από ελληνική ιστορία (αυτήν ντε που θα υπερασπιστούμε μέχρις τελευταίας ρανίδας του αίματος μας αν πάνε να μας την κλέψουν ή να μας την αλλοιώσουν), υπενθυμίζω ότι η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγιναν το 480 π.Χ. (Προσθέστε στο κομπιουτεράκι σας το 2020 με το 480 και θα βγει το 2.500.) Ο Μαραθώνας, αν και έγινε δέκα χρόνια νωρίτερα από τις δυο άλλες καθοριστικές αναμετρήσεις, μετέχει κι αυτός στους εορτασμούς παρά το γεγονός ότι η επίσημη ονομασία του project είναι ''Θερμοπύλες Σαλαμίνα 2020''.
Όταν πρωτοανακοινώθηκε το πρόγραμμα είχε ανέβει στα κάγκελα ο δήμαρχος Ιστιαίας-Αιδηψού διότι το αρχικό σχέδιο υποβάθμιζε την σημασία της ναυμαχίας στο Αρτεμίσιο (εκεί δεν νικήσαμε, ήρθαμε ισοπαλία με τους Πέρσες αλλά τους καθυστερήσαμε στην κατηφόρα), όμως το μέγα σφάλμα διορθώθηκε πάραυτα. Όλοι οι δήμαρχοι και περιφερειάρχες των πόλεων και των περιοχών που ενεπλάκησαν στους Μηδικούς πολέμους πήραν την θέση τους στην επιτροπή υπό την κυρία Μαριάννα και οι παρεξηγήσεις ήρθησαν. Τέλεια.
Μέγιστη εντύπωση μου προκάλεσε η ευφυής ιστορική ανάλυση του δημάρχου Αλιάρτου-Θεσπιέων στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής. (Υπενθυμίζω ότι οι 700 Θεσπιείς έμειναν ως το τέλος στις Θερμοπύλες οικειοθελώς και όχι υποχρεωμένοι από τον νόμο τους όπως οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι μονοπώλησαν την δόξα ελέω του φιλο-Λακεδαιμόνιου Ηρόδοτου.) Ο δήμαρχος λοιπόν είπε (μεταξύ πολλών και σοφών) ότι στους Μηδικούς πολέμους διαμορφώθηκαν πριν 2.500 χρόνια τα σύνορα Ανατολής-Δύσης, τα οποία –φευ- σήμερα αμφισβητούνται πάλι.
Επρόκειτο για μια ακόμα σκληρή ελληνική απάντηση στις προκλήσεις του Ερντογάν, απ' αυτές που χαλυβδώνουν την εθνική μας αυτοπεποίθηση και υψώνουν αρραγές μέτωπο στην αναθεωρητική πολιτική του (ανατολίτη) Τούρκου. Της ιδίας λογικής (αλλά προς δύση μεριά) είναι προφανώς και η «τακτοποίηση» ενός χρέους 2,4 εκατομμυρίων ευρώ του δήμου Σαλαμίνας προς την ΕΥΔΑΠ, που κρατούσε τον δήμο σε μνημονιακή επιτήρηση. Θα αναρωτηθείτε ίσως τι σχέση έχουν οι απλήρωτοι λογαριασμοί για το νερό με την περίφημη ναυμαχία (που έσωσε τον ελεύθερο κόσμο από την δεσποτεία), όμως αν το καλοσκεφτείτε ο Ξέρξης της περασμένης δεκαετίας δεν ήταν ο Σόιμπλε;
Βήμα-βήμα λοιπόν συντελείται και σήμερα η ολική απελευθέρωση της πατρίδας όπως εκείνους τους ηρωικούς καιρούς. Παραλλήλως, οι εκδηλώσεις των οποίων προΐστανται οι δυο Πασιονάριες του ελληνικού κεφαλαίου, θα δημιουργήσουν άρδην τις ιδεολογικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για ένα νέο νικηφόρο ξέσπασμα του ελληνισμού προς την απειλητική ανατολή. Όχι σαν εκείνο του 1919-22 (ας μην ξύνουμε πληγές τώρα), αλλά σαν εκείνο το παλιό του Αλεξάνδρου που ήρθε ως επιστέγασμα των νικηφόρων Μηδικών πολέμων που εορτάζουμε.
Απλώς ας έχουν τον νου τους οι διοργανωτές με τα λογίδρια και τις εκδηλώσεις που σχεδιάζουν, διότι καμιά φορά γίνονται και στραβές από απροσεξία και απρονοησία. Για παράδειγμα, το 1889 στους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου (υιού του Γεωργίου Α'), ανάμεσα στους άλλους εστεμμένους που εκλήθησαν να παραστούν ήταν και ο σάχης της Περσίας. Όμως εκ παραδρομής, μπήκε στο επίσημο πρόγραμμα των εορτασμών και η παράσταση Πέρσες του Αισχύλου. (Σαν να πάει σήμερα Έλληνας πρωθυπουργός στην Τουρκία και να τον βάλουν να δει παράσταση για την είσοδο του Κεμάλ στην Σμύρνη, ένα πράμα.)
Ο Σάχης που είχε πάρει το τραίνο από την Περσία και είχε φθάσει ως την Κωνσταντινούπολη, ενημερώθηκε (από την πρεσβεία του) ότι θα παρακολουθούσε ένα θεατρικό στο οποίο οι πρόγονοι του ολοφύρονται για την ήττα τους από τους Έλληνες. Ο εύθικτος μονάρχης θεώρησε την ατζαμοσύνη των διοργανωτών της Αθήνας ως προσωπικό χουνέρι εναντίον του και αποχώρησε χολωμένος δημιουργώντας μέγα διπλωματικό επεισόδιο. Τι θέλω να πω με το μικρό αυτό ιστορικό παραπολιτικό; Ότι ακόμα και οι πιο αθώοι και φαινομενικά εύκολοι εορτασμοί, κρύβουν παγίδες. Πολλών ειδών παγίδες, εξωτερικές και εσωτερικές…
