Θα θυμάστε ότι οι «ενέργειες» για την επίλυση των «διαφορών» μας με «Βόρεια Μακεδονία» (πλέον), Αλβανία και Τουρκία ξεκίνησαν ταυτόχρονα. Σε εκείνη τη φάση, όμως, προχώρησε μόνο το Σκοπιανό. Τα περί Τσαμουριάς σκόνταψαν στην έντονη αντίδραση του Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Γιατί δεν το έκανε και στα υπόλοιπα; Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης. Τα ελληνοτουρκικά κινδύνευσαν κι αυτά σοβαρά, έπειτα από το «ατυχές» ταξίδι Ερντογάν στην Αθήνα. Το αξιοπερίεργο είναι ότι πήγαν πράγματι να ξεκινήσουν και τα τρία ταυτόχρονα. Λες και ξεκινούσαν ένα project που θα έπρεπε να ολοκληρωθεί μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια!
Εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι στα ξαφνικά τα ελληνοτουρκικά μπαίνουν και πάλι στο κάδρο. Στο εντελώς ξαφνικό, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας πήρε το αεροπλάνο και πήγε στην Πόλη. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι το αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού είναι η οικοδόμηση μέτρων «εμπιστοσύνης». Το ερώτημα είναι τι έχουν γίνει τα... προηγούμενα μέτρα που οικοδομήθηκαν! Να μην μπούμε σε μια συζήτηση για το αν τα μέτρα αυτά τηρούνται ή όχι. Να σημειώσουμε, όμως, ότι σε αυτού του τύπου τις συζητήσεις, ακόμη και η θεματολογία δημιουργεί «νέα δεδομένα». Από τη στιγμή που γραφτούν τα «θέματα» σε ένα χαρτί, τότε αρχίζει η συζήτηση. Επί της ουσίας!
Και τι θέλετε να κάνω, να μη συζητώ; Κάτι τέτοιο είπε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή. Το πρόβλημα μ'' αυτή την κυβέρνηση είναι ότι χαράζει νέες πολιτικές στα εθνικά μας θέματα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κάποιον. Χωρίς εθνική συνεννόηση. Και το ακόμη χειρότερο, ότι δημιουργεί τετελεσμένα.
Πάμε πάλι σ'' αυτό που λέγαμε στην αρχή. Ποια λογική υπαγόρευσε σ'' αυτή την κυβέρνηση να αρχίσει να τρέχει σαν κυνηγημένη για να κλείσει όλα τα ανοιχτά εθνικά θέματα; Πιθανότητα πρώτη: Ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι είναι κάτι σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο και ως νέος εθνάρχης θα πρέπει να δείξει στο έθνος τον δρόμο για την επιβίωσή του. Είναι ένα σενάριο που έχει κάποιες πιθανότητες. Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε θα πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο απ'' όσο φαντάζεται ο πιο απαισιόδοξος πολίτης αυτής της χώρας. Πιθανότητα δεύτερη: Έχει υποσχεθεί σε κάποιο ξένο κέντρο ότι επί των ημερών του θα κλείσει τα πάντα και περιμένει ότι το κέντρο αυτό θα τον στηρίξει πολιτικά στη συνέχεια. Είναι ένα σενάριο που ίσως και να βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Γι'' αυτό και είναι το σενάριο που εξοργίζει το Μαξίμου περισσότερο απ'' οποιοδήποτε άλλο. Πιθανότητα τρίτη: Αποσκοπεί στο Νόμπελ Ειρήνης! Είναι κι αυτή μία πιθανότητα! Από τη στιγμή που δεν μπορεί να διεκδικήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή Μαθηματικών, το Νόμπελ Ειρήνης μοιάζει να είναι πιο... βατό!
Και προσέξτε κάτι σημαντικό! Την τοποθέτηση του πρώην ΑΓΕΕΘΑ Ευ. Αποστολάκη στη θέση του υπουργού της Αμυνας. Μία τοποθέτηση που επιχειρήθηκε να περάσει ως υπερκομματική, ακριβώς για να κρύψει την απουσία διαλόγου του πρωθυπουργού με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για τα εθνικά μας θέματα. Ο κ. Αποστολάκης θα «χρεωθεί» τον διάλογο με την Τουρκία. Κι αλίμονο! Είναι ένας επαγγελματίας της στρατιωτικής τέχνης, ένας γνώστης των εθνικών μας θεμάτων. Το «λάθος» δεν θα το χρεωθεί ο κ. Τσίπρας, όπως συνέβη με το «Μακεδονικό». Στην πραγματικότητα, είναι σαν να έχει ρίξει έναν καλογυμνασμένο γερμανικό λύκο σε ένα ποτάμι γεμάτο πιράνχας...
Η μεγάλη εικόνα, πάντως, είναι αυτή του project. Και το μεγάλο ερώτημα είναι ποιο ακριβώς είναι αυτό το project και ποια είναι τα ανταλλάγματα.
Θανάσης Μαυρίδης
*Αναδημοσίευση από τη στήλη «Πετριές» του Φιλελεύθερου της Τρίτης 12 Φεβρουαρίου
