Tου Ανδρέα Ζαμπούκα
Η συζήτηση για τη διαμάχη μεταξύ και ιδιωτικού και δημόσιου δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Όσο οι άνθρωποι θα αισθάνονται τη «φυσική» ανάγκη της συλλογικότητας, θα αναζητούν την προστασία των συμφερόντων τους στην κοινότητα.
Μιλώντας όμως για τη δημόσια σφαίρα, δεν μπορούμε να αναλύουμε τη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την ποιότητα της κάθε κοινωνίας όπου εφαρμόζονται. Ούτε και να μην υπολογίζουμε τις οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικρατούν. Για παράδειγμα, ο «κρατισμός» της Γερμανίας είναι πολύ πιο ισχυρός από τον κρατισμό της Ελλάδας. Δεν λειτουργεί, όμως, με τον ίδιο τρόπο.
Επομένως, είναι άλλο να μιλάμε για την εξυπηρέτηση του πολίτη από το ελληνικό κράτος και άλλο από το γερμανικό. Είναι εντελώς διαφορετικό να συζητάμε για τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις στα γερμανικά πανεπιστήμια και άλλο στα ελληνικά. Είναι άλλη η σχέση του Έλληνα με την τοπική αυτοδιοίκηση και άλλη του Γερμανού.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι το εξής: πόσο μπορούμε να ανεχθούμε ένα ελληνικό Δημόσιο το οποίο επιμένει να παρασιτεί εις βάρος μας και ταυτόχρονα να μας βασανίζει σαδιστικά; Και ακόμα ένα: για ποιον λόγο μας αρέσει να βρίζουμε τόσο εύκολα τις κυβερνήσεις για τόσα άλλα πράγματα, αλλά για την παράνομη διόγκωση του Δημοσίου δεν λέμε τίποτα;
Η χρεοκοπημένη ΔΕΗ, ο ΟΣΕ και όλες οι ΔΕΚΟ είναι ένα καλό παράδειγμα. Επί δεκαετίες ήταν το μακρύ χέρι του πελατειακού κράτους, ψηφοθηρικοί μηχανισμοί και εργαλεία εξυπηρέτησης μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Ενώ η οικονομία άλλαζε, οι αγορές απελευθερώνονταν και ομοειδείς επιχειρήσεις στο εξωτερικό αναδιαρθρώνονταν για να επιβιώσουν, οι ΔΕΚΟ συνεχίζουν αμέριμνα να συσσωρεύουν χρέη. Ακόμη και όταν χρεοκόπησε η χώρα, όταν εξαντλήθηκαν οι αντοχές των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών να τις χρηματοδοτούν με τη διπλή ιδιότητα των καταναλωτών και των φορολογουμένων, οι προηγούμενες αλλά και η σημερινή κυβέρνηση αδιαφόρησαν.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί κανείς μας δεν κατανοεί πόσο εξευτελιστικό είναι να εκβιάζεται ολόκληρη η κοινωνία από τα στενά συμφέροντα των μειοψηφιών. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται έτσι στον πολιτισμένο κόσμο και ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και μετά τον κατσαπλιάδικο ελληνικό κρατισμό.
Και για να επιστρέψω στη «φυσική» ανάγκη της συλλογικότητας, κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στους Έλληνες -γιατί άραγε η αντιπολίτευση δεν το έχει σκεφτεί;- ότι ολόκληρη η χώρα μπορεί να «ιδιωτικοποιηθεί», για να απολαύσουν οι πάντες την κοινωνική δικαιοσύνη που τόσο επιθυμούν. Καθαρούς δρόμους από ιδιωτικές εταιρείες, πληρωμένες από τα δημοτικά τέλη, ιδιωτικά σχολεία πληρωμένα από το δικό του δικαίωμα και για τον τελευταίο φτωχό πολίτη, ιδιωτικές υπηρεσίες πληρωμένες από τα ταμεία της εφορίας, ιδιωτικά πανεπιστήμια πληρωμένα από τα κονδύλια που το ασύδοτο κράτος ξοδεύει κάθε χρόνο για κάθε φοιτητή.
Δεν είναι τόσο απλό; Είναι απλό και απλούστατο. Αλλά στα ιδιόμορφα καθεστώτα, όλα είναι σύνθετα, αν δεν εξυπηρετούν τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι τζάμπα. Όλα όσα λένε ότι δίνουν δωρεάν στους πολίτες, τα πληρώνουν διπλά για τον κάθε βολεμένο που ζει εις βάρος τους. Δεν είναι θέμα φιλελευθερισμού ή σοσιαλισμού. Είναι ζήτημα εκβιασμού και απάτης.
Κάποιος ηγέτης θα πρέπει να μας τα εξηγήσει κάποτε. Με χαρτί και μολύβι. Και μέχρι τώρα, δεν το κάνει κανείς...
