Photo by Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Δεν είναι ποτέ το ίδιο να διαβάζεις τα γεγονότα με το να ζεις τα γεγονότα. Η βία αποτυπωμένη σε ένα κομμάτι χαρτί ή ανεβασμένη σε μια ηλεκτρονική σελίδα δεν θα μπορέσει ποτέ να μεταφέρει την σφοδρότητα των συναισθημάτων, την έκρηξη της αδρεναλίνης που από την μια λειτουργεί σαν εργαλείο και σε ωθεί να δράσεις και από την άλλη, αν δεν μπορείς να την ελέγξεις, κλέβει τον έλεγχο του σώματος σου αφήνοντας σε να τρέμεις ανεξέλεγκτα. Χθες η βία σχεδόν μας άγγιξε περνώντας κυριολεκτικά δίπλα μας.
To Mercado Guaicapuro, για να σας δώσω στο περίπου να καταλάβετε, είναι κάτι σαν το Καπάνι στην Θεσσαλονίκη. Έχει δύο επίπεδα. Στον πάνω όροφο βρίσκονται κυρίως κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, μανάβικα και μίνι παντοπωλεία και στον κάτω όροφο μίνι καταστήματα, περίπου σαν τα δικά μας περίπτερα, ρούχων, υποδημάτων κλπ. Στεγασμένη λαϊκή αγορά με αλλά λόγια. Βέβαια η μόνη σύγκριση με το Καπάνι γίνεται στο επίπεδο της αρχιτεκτονικής του χώρου και του τύπου των καταστημάτων. Η κρίση και η έλλειψη των προϊόντων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής σε όλα τα είδη και ό,τι καταφέρνει ο κόσμος να βρει θα το πληρώσει ακριβά, καθώς οι τιμές ακόμα και εκεί είναι στα ουράνια, συνέπεια του υψηλότατου πληθωρισμού που μαστίζει την χώρα.
Έχουμε τον δικό μας κρεοπώλη στο Guaicapuro. Φίλος της γυναίκας μου από παλιά, όποτε εμφανίζεται λίγο κρέας ή κοτόπουλο μας κρατάει ό,τι μπορεί και μας ειδοποιεί να πάμε να τα πάρουμε. Έτσι έγινε και προχθές. Ξεκινήσαμε με το καροτσάκι μας για το Guaicapuro που απέχει περίπου 1,5 χιλιόμετρο. Φτάσαμε περίπου στις 11 το πρωί και αφού συζητήσαμε λίγο με τον φίλο στο κρεοπωλείο για τις τιμές και για την γενικότερη κατάσταση, πήραμε και πληρώσαμε ό,τι μας είχε κρατημένο. 12 μπούτια, 3 στήθη κοτόπουλο και ένα κιλό κρέας μοσχαρίσιο, 23.000 μπολίβαρ. Λίγα κρεμμύδια, πατάτες, δύο κεφάλια σκόρδο και πέντε καρότα από το μανάβικο άλλα 6.000 μπολίβαρ (βασικός μισθός 15.500 μπολίβαρ). Θα το γράψω πολλές φορές, ότι ακόμα και με αυτά τα λίγα που μπορούμε ακόμα να αγοράζουμε, είμαστε από τους πολύ τυχερούς μέσα στην γενικότερη κατάσταση που περνά η χώρα.
Παλιότερα όταν τελειώναμε τα ψώνια μας και πριν πάρουμε τον δρόμο για τον γυρισμό, είχαμε το συνήθειο να τρώμε με την γυναίκα μου μια αρέπα, παραδοσιακή Βενεζολάνικη πίτα με γέμιση της αρεσκείας σου, και να πίνουμε το καφεδάκι μας σε ένα από τα μικρά παραδοσιακά ταχυφαγεία που στεγάζονται στον χώρο. Με τον καιρό και με την κρίση η αρέπα και το καφεδάκι έγινε μόνο καφές και προχθές αναχωρήσαμε χωρίς καν αυτό, αφού το κατάστημα είχε έλλειψη. Βγήκαμε από τον χώρο του πρώτου ορόφου και καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα πριν την επιστροφή, σε ένα πεζουλάκι μπροστά από την εξωτερική πόρτα του κτιρίου που βρίσκονται οι σκάλες για τον κάτω όροφο. Μια φίλη κάλεσε την γυναίκα μου στο τηλέφωνο και δευτερόλεπτα μετά ξεκίνησε ο εφιάλτης.
Ενώ η γυναίκα μου μιλούσε στο τηλέφωνο, δυνατές φωνές τράβηξαν την προσοχή μου και γύρισα να κοιτάξω προς την πόρτα. Ένας άλλος άντρας παραδίπλα κινήθηκε προς τα εκεί. Οι φωνές έγιναν ουρλιαχτά και τότε άρχισαν οι πυροβολισμοί. Η γυναίκα μου ούρλιαξε και αφήνοντας το κινητό να πέσει στο έδαφος κάλυψε με τα χέρια της τα αυτιά της. Έσκυψα πήρα το κινητό, άρπαξα το χέρι της γυναίκας και την τράβηξα μαζί μου. Στα δύο μέτρα υπήρχε ένα κλειστό περίπτερο και εκεί την οδήγησα για να έχουμε κάλυψη. Για μερικά δευτερόλεπτα οι πυροβολισμοί έγιναν πιο πυκνοί και, απ' όσο κατάλαβα, από παραπάνω από ένα όπλα. Ο άντρας που είχε κινηθεί προς την πόρτα άρχισε να φωνάζει «τον σκότωσαν τον σκότωσαν». Η γυναίκα μου σε υστερική κατάσταση μου φώναξε «το καροτσάκι με τα τρόφιμα, το καροτσάκι θα το κλέψουν», έριξα μια κλέφτη μάτια, «το καροτσάκι είναι εκεί, μην ανησυχείς και μην φωνάζεις» της απάντησα, και τότε τον είδα να πετάγεται τρέχοντας από την πόρτα ρίχνοντας γρήγορες ματιές πίσω του. Νεαρός, πολύ αδύνατος, ντυμένος με βρώμικα αθλητικά ρούχα και στο δεξί του χέρι το όπλο.
Συνέχισε να τρέχει και πέρασε μισό μετρό από μπροστά μας. Γύρισα και αγκάλιασα την γυναίκα μου που έτρεμε κυριολεκτικά ολόκληρη. Δεν είδα προς ποια κατεύθυνση έτρεξε. 10 δευτερόλεπτα μετά ένας εύσωμος άντρας εμφανίστηκε από την πόρτα κρατώντας ένα τεράστιο όπλο. Προς τα εκεί έτρεξε, του φώναξαν μερικοί από τον κόσμο γύρω, δείχνοντας προ μια κατεύθυνση. Ο άντρας δεν είχε όμως διάθεση να κυνηγήσει τον νεαρό. Έκρυψε το όπλο στο πίσω μέρος του παντελονιού του, γύρισε και εξαφανίστηκε μέσα στο κτίριο. Ο κίνδυνος είχε περάσει, άφησα για μερικά δευτερόλεπτα την γυναίκα μου και έτρεξα, πήρα το καροτσάκι μας και γύρισα κοντά της. Δεν λειτούργησα σαν δημοσιογράφος και δεν έμαθα ακριβώς τι έγινε, αλλά από όσο άκουσα ο νεαρός προσπάθησε να κάνει ένοπλη ληστεία στον κάτω όροφο του Guaicapuro, αλλά είχε την ατυχία να πέσει σε ανθρώπους που οπλοφορούσαν. Αμύνθηκαν και αντάλλαξαν πυροβολισμούς. Ο νεαρός ληστής τραυματίστηκε μάλλον ελαφρά, αφού είδα μικρή ποσότητα αίματος στην είσοδο του κάτω ορόφου.
Πάνω από μια ώρα χρειάστηκε να σταματήσει το τρέμουλο και το κλάμα της γυναίκας μου που έλεγε και ξανάλεγε πως ένιωσε τον ήχο από τις σφαίρες στην πλάτη της. Η αστυνομία δεν έκανε την εμφάνιση της. Συμβάντα σαν αυτά δεν αναφέρονται καν στην Βενεζουέλα και ούτε είναι είδηση για τα κανάλια και της εφημερίδες. Είναι απλά η καθημερινότητά μας. Κινήσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μας σέρνοντας το πολύτιμο καροτσάκι και τα πόδια μας.
