Του Σάκη Μουμτζή
Ένα από τα θετικά του γεγονότος πως στη Θεσσαλονίκη δεν έχουμε Μετρό, είναι πως δεν έχουμε και εργαζόμενους σε αυτό. Έτσι, διατηρούμε την ψυχική μας γαλήνη. Ελπίζω, οψέποτε αποπερατωθεί, ή οι εργαζόμενοι να έχουν αλλάξει μυαλά ή να έχει ολοκληρωθεί η μετάβαση στην αταξική κοινωνία.
Στην Αθήνα, το Μετρό ολοκληρώθηκε επί του «σάπιου» αστικού καθεστώτος, όταν ο καθ'' ύλην αρμόδιος υπουργός βόλευε, σωρηδόν, τους συντοπίτες του. Αυτοί στη συνέχεια, όταν ήρθαν τα μνημόνια, εξέλεξαν για πρόεδρο κάποιον από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης».
Είναι πολύ λογικό, αυτοί οι άνθρωποι, τη μακάρια νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου που έχουν, να θέλουν να την επιβάλλουν σε όλες τις δραστηριότητες της ανώνυμης εταιρείας στην οποίαν εργάζονται. Οποιαδήποτε διεύρυνση των δραστηριοτήτων της θα πρέπει να τελεί υπό την έγκρισή τους. Κάτι που στην πράξη σημαίνει συνεταιρισμό στα επί πλέον έσοδα, στη δημιουργία των οποίων όμως δεν συμμετέχουν. Στην αργκό κάπως λέγεται αυτό.
Η άρνησή τους να δεχτούν -λες και τους πέφτει λόγος- την ενοικίαση σε επιχειρήσεις χώρων εντός του Μετρό, εκτός από παράλογη είναι και αντικοινωνική. Γιατί αδιαφορούν για το γεγονός πως εκατοντάδες άνεργοι θα βρουν απασχόληση. Πως οι επιχειρήσεις που θα ενοικιάσουν τους χώρους θα αυξήσουν τον κύκλο εργασιών τους. Και τέλος, η συμπεριφορά τους φανερώνει πως ουδόλως ενδιαφέρονται αν η εταιρεία που τους ταΐζει, και μάλιστα πλουσιοπάροχα και σε μόνιμη βάση, βελτιώσει τα οικονομικά μεγέθη της.
Και για αυτό τον λόγο απεργούν και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Εκ πρώτης όψεως αυτή η απεργία φαίνεται παράλογη. Όμως στη χώρα μας, εάν συνέβαινε το αντίθετο, θα ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Μια καλή εξέλιξη. Αν δηλαδή οι εργαζόμενοι σε μια κρατική εταιρεία επεδίωκαν τη μεγιστοποίηση των εσόδων της και την εντατικοποίηση της εργασίας τους. Αν έβλεπαν με θετική ματιά πρωτοβουλίες, σαν αυτή που πήρε η διοίκηση του Μετρό να μισθώσει χώρους στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι διαπαιδαγωγημένοι από τους ινστρούχτορες της κάθε μορφής Αριστεράς, πως η επιχειρηματικότητα είναι εξ ορισμού κάτι το αρνητικό. Συμβολίζει, κατά τη βλακώδη αντίληψή τους, την εκμετάλλευση «ανθρώπου από άνθρωπο». Ακόμα και οι δημόσιες επιχειρήσεις, στις οποίες αυτοί εργάζονται, για να είναι κερδοφόρες και υγιείς, για να επενδύουν και να δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα πρέπει να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Και σε αυτή την αυτονόητη διαπίστωση αντιδρούν.
Βολεμένοι οι περισσότεροι, με ρουσφετολογικό τρόπο στις θέσεις τους, αδιαφορούν για τον άνεργο συνάνθρωπό τους. Ο μαρξισμός, ως γνωστόν, δεν ασχολείται με τους ανέργους, γιατί δεν παράγουν την υπεραξία που «ιδιοποιείται το αφεντικό». Θεωρούνται «λούμπεν» στοιχεία, χωρίς συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία και άρα χωρίς διαμορφωμένη ταξική συνείδηση. Βρίσκονται εκτός της ύλης του μαρξισμού και εκτός των προτεραιοτήτων των συνδικάτων.
Αυτά δεν τα απασχολεί, απλώς, η συντήρηση των κεκτημένων των εργαζομένων, αλλά εν μέσω κρίσης, η επαύξησή τους. Σε βάρος βέβαια των εργοδοτών τους, που δεν είναι το Κράτος -όπως κακώς πιστεύουν- αλλά οι φορολογούμενοι.
Και οι φορολογούμενοι, ως γνωστόν δεν μπορούν να απεργήσουν, ούτε να επαναστατήσουν. Οι «προστάτες» ξέρουν πού πωλούν την «προστασία» τους.
