Του Φάνη Ουγγρίνη
Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός της ενοικίασης των γαλλικών φρεγατών Fremm, που άμεσα θα παραλαμβάναμε από την Γαλλία, και αφελείς όσοι πιστέψαμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή να κάνει κάτι σοβαρό για την ασφάλεια της Ελλάδας. Η διάψευση ήρθε με πλήρη επισημότητα από τον ΥΕΘΑ, με τον Φώτη Κουβέλη -τον αρμόδιο στον οποίο οφείλεται το φιάσκο- να παρίσταται ατάραχος κατά τη σχετική συνέντευξη Τύπου (ο Σάκης Μουμτζής πολύ εύστοχα επεσήμανε ότι ο ΑΝΥΕΘΑ κατάφερε να κάνει ακόμη και τον Πάνο Καμμένο να δείχνει σοβαρός).
Σύμφωνα με τον υπουργό το μόνο θέμα υπό συζήτηση με το Παρίσι είναι η πιθανή μελλοντική εγχώρια κατασκευή πολεμικών πλοίων. Ούτε με την αναβάθμιση των F-16 έχουμε κάτι νεώτερο, διότι ενώ υπάρχει συμφωνία όσον αφορά το ύψος του τιμήματος (μειωμένο κατά 25% χάρη στην αμερικανική προσφορά οικονομικής αμυντικής βοήθειας περίπου 460 εκατομμυρίων δολαρίων) προκύπτει θέμα καταβολής των δόσεων των αμέσως επόμενων ετών, εξαιτίας των συμφωνημένων θεόρατων δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Με άλλα λόγια, ακόμη μια εθνική βλάβη οφειλόμενη στην επιπόλαια διαπραγμάτευση Τσίπρα.
Το Πεντάγωνο έχει δώσει περιθώριο αποδοχής της πρότασής του ως τις 30 Απριλίου. Μετά την ημερομηνία αυτή η οικονομική προσφορά και η δωρεάν στρατιωτική βοήθεια παύουν να βρίσκονται στο τραπέζι, κι ο Θεός βοηθός.
Δεν γνωρίζουμε αν η όλη δημόσια συζήτηση για τα F-16 γίνεται στα πλαίσια κάποιου παζαριού (πάντως το προϋπολογισθέν ποσό 1,1 δις Ευρώ είναι σχεδόν αμελητέο για την αμερικανική αμυντική βιομηχανία), ούτε έχουμε καταλάβει πώς προέκυψε η φήμη για τις Fremm. Απ'' όλη την ιστορία αυτό για το οποίο και πάλι βεβαιώθηκαμε είναι ότι οι τύχες της χώρας βρίσκονται στα χέρια επικίνδυνα ανίκανων ερασιτεχνών, ερασιτεχνών με πιθανώς αλλοπρόσαλλα κριτήρια, είτε διπλωματικά (φόβος μην ενοχληθεί η Μόσχα και μην ερεθιστεί η Άγκυρα), είτε ιδεολογικά (οι κατά καιρούς τοποθετήσεις Ζουράρι, Αναγνωστοπούλου, Μπαλάφα αλλά και Τσίπρα πάνω σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας είναι ενδεικτικές). Και η ανησυχία του υποψιασμένου κοινού ενισχύεται λόγω δυσπιστίας ως προς την επάρκεια της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας.
Τα προγράμματα των φρεγατών και των μαχητικών είναι καλά και άγια, ωστόσο η αξία τους -αν προχωρήσουν- θα φανεί μετά τουλάχιστον δύο έτη, χρονικό περιθώριο που ενδεχομένως δεν έχουμε. Η απαξίωση της πολεμικής ρητορικής Ερντογάν ως προεκλογικού τεχνάσματος δεν αποτελεί υπεύθυνη στάση, αν αναλογιστούμε ότι η εκλογή του είναι απολύτως βέβαιη. Είναι τουλάχιστον κοντόφθαλμο το να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψη το σενάριο της... προθέρμανσης του τουρκικού λαού για την έλευση μεγάλων γεγονότων. Οπωσδήποτε υφίστανται σοβαρότατοι και λογικότατοι διπλωματικοί και οικονομικοί παράγοντες αποτροπής μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης, όμως ανάλογοι τους υφίσταντο πριν από σχεδόν κάθε σύγκρουση της ιστορίας, άρα ο εκ μέρους μας εφησυχασμός απλώς δεν επιτρέπεται. Η στρατιωτική αποτροπή είναι απαραίτητη. Πάμε λοιπόν στην ηγεσία των ΕΔ.
Από την αρχή της Κρίσης παρατηρείται ένα παράδοξο φαινόμενο. Tα κονδύλια για την εθνική άμυνα να έχουν μειωθεί κατά 30%, και παράλληλα να μην προωθείται οποιαδήποτε δράση ικανή να συντηρήσει το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων. Δε φτάνει που τα χρήματα δεν αρκούν για αγορές μείζονος νέου υλικού, παραλείπονται μονίμως και πρόσθετες ζωτικές πρωτοβουλίες, όπως οι προμήθειες ανταλλακτικών και σύγχρονων πυρομαχικών, οι εκ των ενόντων μαζικές αναβαθμίσεις υπάρχοντος οπλισμού, η στοχευμένη ενίσχυση των λεγόμενων αμυντικών πολλαπλασιαστών, και η κάλυψη ουσιαστικών ελλείψεων μέσω της προμήθειας μεταχειρισμένων συστημάτων και εξοπλισμού από συμμαχικές χώρες. Σίριαλ κατάντησε η παραλαβή ελικοπτέρων από τις ΗΠΑ, συζητήσεις για τεθωρακισμένα και για οχήματα διοικητικής μέριμνας δεν κατέληξαν πουθενά, τα ατομικά υλικά των στρατιωτών δε φαίνονται να απασχολούν τους αρχιστράτηγους. Δε προωθήθηκαν ούτε καν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις χωρίς οικονομικό αντίκτυπο, σα τη δραστική μείωση στρατοπέδων, διοικήσεων και διευθύνσεων, ή τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης και της εκπαίδευσης στα όπλα. Παραμένουμε αδιαμφισβήτητοι πρωταθλητές στον αριθμό ανώτατων αξιωματικών σε σχέση με το μέγεθος του στρατεύματος, υψηλόβαθμων που διοικούν κληρωτούς με ανεπαρκή στρατιωτικοποίηση και μόνιμους με νοοτροπία δημόσιου υπαλλήλου.
Και τί δηλαδή θα μπορούσαν να κάνουν οι αρχηγοί, ίσως πείτε. Σίγουρα θα μπορούσαν να σκύψουν πάνω στα άλυτα πραγματικά προβλήματα και να δρομολογήσουν εφαρμόσιμες αποτελεσματικές λύσεις, αντί να καμαρώνουν για τριτοκοσμικές πατέντες και να ποζάρουν σε στημένες επιδείξεις μικροσκοπικών συγκροτημάτων, οι οποίες βαφτίζονται μεγάλες ασκήσεις. Ομόλογοί τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Μεγάλη Βρετανία, στο Ισραήλ και στη Γαλλία μίλησαν δημόσια τα τελευταία χρόνια για τις αμυντικές αδυναμίες των χωρών τους όταν διαπίστωσαν ότι οι εισηγήσεις τους δε λαμβάνονταν υπόψη, και δε δίστασαν να υποβάλλουν ακόμη και παραιτήσεις, θέτοντας τους πολιτικούς προϊσταμένους τους προ των ευθυνών τους. Όμως αντί να σταθούν με υπευθυνότητα απέναντι στην αποστολή τους, οι Έλληνες αρχηγοί καταλήγουν να συμμετέχουν σε πολιτικάντικα παίγνια, εμφανιζόμενοι σε τηλεοπτικά πλάνα αυτοπροβολής υπουργών, εμπλεκόμενοι σε ατέρμονο PR, και προωθώντας κομματικά επίλεκτους αξιωματικούς έναντι άλλων αξιότερων.
Ο ελληνικός λαός συστηματικά κατατάσσει τις ένοπλες δυνάμεις ως έναν από τους πλέον έμπιστους θεσμούς της χώρας. Η ηγεσία του στρατεύματος έχει συνείδηση του ηθικού φορτίου που εμπεριέχει αυτή η εμπιστοσυνη; Έχει συνείδηση των εθνικών ευθυνών της; Ο ΑΓΕΣ την Δευτέρα ζήτησε την ευλογία του Αν Γιώργη. Βεβαίως πάντα ευπρόσδεκτη η άνωθεν προστασία, μα συν Αθηνά και χείρα κίνει.
