Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο κ. Μπάμπης είναι ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που εισπράττουν το επίδομα αλληλεγγύης. Είναι πράγματι άνεργος αλλά ταυτόχρονα, στο όνομα της κόρης του- 21 ετών - υπάρχει κατάθεση πάνω από 100.000 ευρώ και τρία ακίνητα δικά του. Η κ. Φρόσω, συνταξιούχος 59 ετών, δεν ανταποκρίνεται πια ούτε στην ρύθμιση που έκανε για τις οφειλές της, στην ΔΕΗ. Ούτε και πληρώνει τις δόσεις του στεγαστικού της δανείου. Ο νόμος Κατσέλη την προστατεύει. Στις γιορτές, όμως, βρέθηκε με την κόρη της, στη Βασιλίτσα για σκι…
Πολλά τα δείγματα της «φτωχολογιάς» αλλά υπάρχουν κι άλλα. Όταν βλέπεις, ας πούμε το βιντεάκι με τον ΥΠΕΘΑ Πάνο Καμμένο να τραγουδάει το «βρέχει στη φτωχογειτονιά» γεμάτος νταλκά. Ή πρώην αριστερό υπουργό – άλλων κυβερνήσεων- να χορεύει δακρυσμένος τη «Δραπετσώνα»! Μπορείς να πεις ότι θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια αλλά συμπτωματικά, και οι δύο γεννήθηκαν από πολύ πλούσιες οικογένειες!
Η Ελλάδα άργησε κάπως αλλά τελικά, με την ένταξή της στην ΕΟΚ, κατάφερε να μπει στο κλαμπ των αναπτυγμένων κρατών, για να φτάσει το 2009, στην 27η θέση μεταξύ των πιο πλούσιων χωρών του κόσμου! Το 2014, έπεσε στην 32η θέση και ακόμα και σήμερα, μολονότι καταβάλουμε «φιλότιμες» προσπάθειες.., βρισκόμαστε στην 44η θέση, μεταξύ 180 χωρών.
Ο παγκόσμιος ιδιωτικός πλούτος για το 2016, έφτασε στα 256 τρις δολάρια και το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου. Αυτός δυστυχώς είναι ο καπιταλισμός!
Οι Έλληνες όμως, σε ποια κατηγορία ανήκουν; Ως «φτωχοί», «κατατρεγμένοι» και ορκισμένοι τιμητές του καπιταλισμού θα υπέθετε κανείς ότι βρισκόμαστε στο 90%, των αναξιοπαθούντων. Αν όμως, προσέξει κανείς τη σελίδα 9 της έρευνας της Credit Suisse και τη σελίδα 20, διαβάζει ότι για το 2016, το Wealth per adult για τους Έλληνες ήταν στα 103.569 δολάρια (Το πλουσιότερο 10% είναι όσοι έχουν περιουσία πάνω από 100 χιλ. δολάρια). Από τις 73.000 δολάρια πλούτου ανά ενήλικα Έλληνα το 2000 με δραχμή, ανεβήκαμε στα 103.000 το 2016 με ευρώ! Να σημειωθεί ότι ως παγκόσμιο πλούτο (wealth), εννοούμε το σύνολο των αξιών που κατέχει ένα πρόσωπο, ακίνητα, μετοχές, καταθέσεις κ.λπ., αν αφαιρέσουμε τα χρέη του.
Που τα βρήκαμε τα 103.000 ο κάθε ενήλικας; Όπου τα βρήκαν και οι άλλοι που νομίζουμε ότι ζουν με χρυσά κουτάλια. Μας ξεφεύγουν μάλλον, πολλά, για τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως, επειδή κινούμαστε μεταξύ ταβέρνας και X- Factor… Η περιουσία της μέσης γερμανικής οικογένειας ανέρχεται στις 51.400 ευρώ (τους ρίχνουν οι Ανατολικογερμανοί) και της Γαλλίας 113.000. Και για τις δύο χώρες, δεν είναι συνηθισμένη ούτε η μεγάλη ιδιοκτησία ακινήτων (στο Βερολίνο δεν ξεπερνά το 30%) ούτε τα εξοχικά ούτε τα ακριβά αυτοκίνητα ούτε και οι πίστες κάθε ΣΚ…
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι Έλληνες πέρασαν από διάφορα στάδια συσσώρευσης περιουσίας και πλούτου, χωρίς όμως να φτάσουν ποτέ να αποκτήσουν συνείδηση της αξίας του. Για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή η τυχοδιωκτική πολιτική των κυβερνήσεων δεν επέτρεπε την σωστή διαχείριση και δεύτερον, γιατί το DNA του λαϊκισμού, τους έσπρωχνε συνεχώς στο να μην μπορούν να τον απολαύσουν (γκρίνια, ανασφάλεια και διεκδικήσεις, όταν οι συντάξεις είχαν φτάσει ήδη τις 2500 ευρώ!).
Το θέμα είναι αν μπορούσαμε να κρατήσουμε αυτό το επίπεδο ζωής, μετά το 2009. Ναι, με την προϋπόθεση ότι θα αναλάμβαναν την χώρα υπεύθυνες ηγεσίες. Παρόλο που ο πλούτος ήταν δανεικός; Και πάλι ναι – η Ιαπωνία έχει χρέος 246% στο ΑΕΠ!- αν κάποιος έσπευδε να μας εξηγήσει τι είχε συμβεί μέχρι τότε και τι θα έπρεπε να κάνουμε στη συνέχεια. Και το κυριότερο, αν ένας ηγέτης έμπαινε στον κόπο να μας διαβάσει αναλυτικά, τις παραπάνω έρευνες για να καταλάβουμε που είμαστε εμείς οι «φτωχοί» και που είναι οι άλλοι οι «πλούσιοι».
Αντί γι αυτό, κάποιοι έσπευσαν αμέσως να κηρύξουν την χώρα, σε πτώχευση, για να αναλάβουν την εξουσία, μετά, οι πιο σατανικοί «φτωχοποιοί» της Μεταπολίτευσης, οι επαγγελματίες «Αριστεροί». Αυτοί που δεν θα ησυχάσουν αν δεν δουν και τον τελευταίο Έλληνα να σέρνεται πεινασμένος στα δικά τους συσσίτια. Αυτοί που προσπαθούν να αφανίσουν την μεσαία τάξη – οι προχθεσινές μετρήσεις είναι αποκαρδιωτικές- και κάθε εστία παραγωγής πλούτου στην χώρα.
Τόση μανία μας έπιασε όλους να «εξαθλιωθούμε» που σε λίγα χρόνια καταφέραμε να απαξιώσουμε τις περιουσίες μας και να συνεχίζουμε απτόητοι προς την επαλήθευση της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας»: Nα γίνουμε στ αλήθεια φτωχοί κι ας μην είμαστε. Χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς περιορισμό του κράτους, χωρίς λύση στα προβλήματα, χωρίς αλλαγές. Μόνο και μόνο για να κάνουμε το χατήρι, στους τυχοδιώκτες που ανεμίζουν τη σημαία του λαϊκισμού για την καρέκλα της εξουσίας.
Έτσι μας έμαθαν όμως, από μικρούς. Απ΄το σχολείο και το σπίτι. Ηττημένους, «παιδιά του λαού», «αντιεξουσιαστές» της Εκάλης και «αριστερούς» του Ψυχικού. Για να μην βρούμε ποτέ την αστική συνείδηση, κυνηγώντας τον καπιταλισμό και τις μάγισσες της Δύσης. Αναρωτιέμαι, θα βγάλουμε ποτέ το χωριό από μέσα μας; Πόσες δεκαετίες ακόμα θα σέρνουμε τον επαρχιωτισμό μας;
