Του Γιάννη Λοβέρδου
Η φωτογραφία του Πάνου Καμμένου, φορώντας μαύρα γυαλιά, να ατενίζει την μαρίνα του Μόντε Κάρλο με τα πολυτελή σκάφη των πάμπλουτων Αράβων και Ρώσων δισεκατομμυριούχων, που ελλιμενίζονται εκεί, νομίζω ότι απηχεί την παρακμή και την κατάντια της Ελλάδας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τα δύο αυτά κόμματα, εμφανίστηκαν ως «αντισυστημικά» κι «αντικαθεστωτικά», στην προσπάθεια τους να διαφοροποιηθούν από τα κατεστημένα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και να κατακτήσουν την πολυπόθητη εξουσία, εκμεταλλευόμενα την οργή, την απόγνωση, την αγανάκτηση των Ελλήνων πολιτών από την μεγάλη δοκιμασία που περνούν τα τελευταία χρόνια και τους έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση και το αδιέξοδο.
Υποσχέθηκαν ρήξη με το παρελθόν και με το κατεστημένο. Κατόρθωσαν να αρπάξουν την εξουσία, την οποία απολαμβάνουν τώρα 3 1/2 χρόνια, τα περισσότερα στη μνημονιακή εποχή. Κι ο λόγος κυρίως είναι ότι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την κριτική, που δέχονται, ούτε για την δυσφορία της ελληνικής κοινωνίας. Όπως στη σκοταδιστική, ολοκληρωτική κοινωνία του «1984», το ψέμα βαπτίζεται αλήθεια, η προπαγάνδα επικοινωνία, η δημοκρατική κριτική συκοφαντία, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ενδιαφέρεται μόνον για την παγίωση της στην εξουσία. Και τίποτα άλλο.
Στην προσπάθειά της αυτή είναι ικανή για τα πάντα. Να γίνει, όπως έγινε, η πιο υποταγμένη στους δανειστές κυβέρνηση. Η πιο υποχωρητική, έναντι Αμερικανών και Γερμανών, κυβέρνηση στο Σκοπιανό. Η πιο ανοικτή στα κύματα των παράτυπων, μουσουλμάνων κυρίως, μεταναστών, που κατακλύζουν την Ελλάδα, περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η εξουσία είναι ο αυτοσκοπός. Και να για να πραγματωθεί θα κάνουν, όπως έλεγε ο Λένιν, «ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω», μέχρι να σταθεροποιηθούν σε αυτή, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατόν μέσον.
Όμως, επειδή επί δεκαετίες στο περιθώριο της εξουσίας δεν κατάφερναν να δοκιμάσουν τις ηδονές της, ήμουν βέβαιος ότι αν ποτέ κερδίσουν εκλογές, θα αποτελέσουν την πιο αλαζονική κυβέρνηση όλων των εποχών, όπως κι έγινε. Κι ο κ. Καμμένος, που τακίμιασε μαζί τους, για την καρέκλα και μόνον, διακατέχεται από τα ίδια συναισθήματα. Μολονότι εκλεγόταν βουλευτής επί σειράν ετών, ποτέ δεν κατόρθωσε να γίνει μια ηγετική φυσιογνωμία του πολιτικού χώρου, μέσα από τη ΝΔ.
Εκλεγόμενος από τη δεκαετία του 1990 σταθερά βουλευτής, ο σημερινός υπουργός Άμυνας, μόνον για ένα μικρό διάστημα, επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή, κατόρθωσε να γίνει υφυπουργός Ναυτιλίας, θέση με πολύ μικρή επιρροή για τις μεγάλες του φιλοδοξίες. Κι όταν το όνειρο του να γίνει υπουργός Άμυνας κατέρρευσε από την άρνηση του Αντ. Σαμαρά, προτίμησε να κάνει το δικό του κόμμα, επενδύοντας στον αντιμνημονιακό αγώνα, που τότε βρισκόταν στα πάνω του, κι επέτρεπε στους πάντες από το πουθενά, όχι μόνον να μπουν στη Βουλή αλλά και να κερδίσουν και την κυβέρνηση.
Αυτή η κυβέρνηση έγινε αυτοσκοπός. Ήταν μοιραίο για πεινασμένους ανθρώπους. Όλοι οι «αντισυστημικοί αγώνες» ξεχάστηκαν. Η μεγάλη, χλιδάτη ζωή, έγινε αυτοσκοπός. Οι χαριεντισμοί της Περιστέρας Μπαζιάνα με τον πρίγκιπα Κάρολο στο προεδρικό μέγαρο. Οι selfies, που με περηφάνια βγάζει το ζεύγος Καμμένου με τον πρίγκιπα Αλβέρτο. Είναι οι εικόνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Χλιδάτη ζωή. Κι ατελείωτη ανάγκη για να βρίσκονται σε συνεχή επαφή, με τους πλούσιους και διάσημους. Τυχαίο άλλωστε το ότι ο Αλέξης Τσίπρας περηφανεύεται που από την Γιάννα Αγγελοπούλου παλιότερα έχει στο γραφείο του σήμερα ως άμισθη σύμβουλο την Κατερίνα Παναγοπούλου.
