Του Σάκη Μουμτζή
«Πέρα από την ΛΑΕ θα μπορούσαμε κι εμείς, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχουμε και τώρα στις διαμαρτυρίες κατά των πλειστηριασμών..»
Αυτά δεν τα είπε κάποιος τυχαίος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για να εντυπωσιάσει το ακροατήριο του. Τα είπε πρώην υπουργός και μέλος της κίνησης των 53, όπως γράφουν οι εφημερίδες.
Είμαι δε σίγουρος πως δεν «μας έκανε πλάκα», ούτε βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών. Το ανησυχητικό για το κόμμα του είναι, πως αυτά που λέει τα εννοεί.
Και άλλες φορές στελέχη πρώτης γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιήθηκαν με πολιτικές του κόμματος τους και συμπεριφορές των υπουργών του. Αλλά τα θέματα ήταν μάλλον ήσσονος σημασίας, κατάλληλα για την ανώδυνη προβολή του αριστερού προφίλ των διαφωνούντων.
Το θέμα όμως των πλειστηριασμών είναι ένα σοβαρότατο θέμα γιατί αφορά και την βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος, αλλά και την κοινωνική συνοχή.
Συνεπώς, όποιος διαφωνεί σε τέτοιο κεφαλαιώδους σημασίας θέμα, πρώτα αποχωρεί από το κόμμα του και μετά διαδηλώνει. Άλλωστε, αυτό έπραξαν και τα στελέχη της ΛΑΕ, με τα οποία θέλει να συμπορευθεί κατά των πλειστηριασμών ο Θ.Δρίτσας.
Όταν διαφώνησαν με το τρίτο μνημόνιο εγκατέλειψαν το κόμμα τους, με βαρύ προσωπικό τίμημα. Θα μπορούσαν να διαφωνήσουν φραστικά και να παραμείνουν στα υπουργεία τους. Δεν το έπραξαν όμως.
Η υπόθεση των πλειστηριασμών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη, γιατί στην πατρίδα μας η ιδιόκτητη κατοικία ήταν ανέκαθεν το όνειρο κάθε εργαζόμενου πολίτη, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης.
Συνεπώς, η απώλεια της ιδιοκτησίας, μέσω πλειστηριασμού, προκαλούσε και προκαλεί τραύμα στον αναξιόχρεο. Αλλά πλειστηριασμοί διεξαγόταν εδώ και πολλές δεκαετίες.
Συνέβαλλαν στην σταθερότητα των συναλλαγών. Ήταν μια από τις ασφαλιστικές δικλείδες της ελεύθερης οικονομίας, καθώς εξασφάλιζε την καθαρότητα του ανταγωνισμού και βελτίωνε την εικόνα των ισολογισμών των τραπεζών.
Σήμερα, αναμφίβολα, λόγω της κρίσης, τα φαινόμενα αδυναμίας εξυπηρέτησης των δανείων έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Και βαρύνουν τους ισολογισμούς των τραπεζών, που βέβαια έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Συνεπώς, το δίλημμα για τους εχέφρονες πολίτες είναι, αν στην νέα ανακεφαλαιοποίηση που θα χρειαστεί να γίνει εφ΄όσον δεν ρυθμισθεί το θέμα των «κόκκινων δανείων», θα ξανασυμμετάσχουν με το κούρεμα—αυτήν την φορά-- των καταθέσεων τους. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Το πρόβλημα λεπτό και ευαίσθητο, αλλά οι πολιτικοί γι΄αυτό υπάρχουν. Για να παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις.
Στην Ισπανία, την περίοδο της κρίσης, έγιναν πολλοί πλειστηριασμοί και μάλιστα λαϊκών κατοικιών, με προσωπικά δράματα, αλλά σήμερα η Ισπανική οικονομία βρίσκεται σε ανοδική πορεία, καθώς διασφαλίστηκε η βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος.
Όμως για τους μαρξιστές, όλα αυτά είναι φαινόμενα ενός οικονομικού μοντέλου που απορρίπτουν και αγωνίζονται να ανατρέψουν. Κατά παράδοξο τρόπο αυτό το οικονομικό μοντέλο βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, που με την υποκριτική στάση τους πολιτικοί τύπου Δρίτσα, άλλοτε υπερασπίζονται και άλλοτε καταγγέλλουν.
Είναι γνωστό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πληρώνει σήμερα την κυβερνητική του πολιτική, που συνοψίζεται στο «ό,τι φέρνετε, εμείς τα υπογράφουμε», αλλά την πολιτική των ψευδών υποσχέσεων με τις οποίες σάλταρε στην εξουσία.
Κάτι που, απ΄ότι φαίνεται, αποφεύγει επιμελώς να κάνει η Νέα Δημοκρατία. ( Μέχρι στιγμής...)
