Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι λίγο δύσκολο, σχεδόν δυσνόητο, να δώσει κανείς μία σαφή ερμηνεία του όρου Κεντροαριστερά. Τι ακριβώς πρεσβεύει; Ποια είναι η σημειολογία ενός ιδεολογικού προσδιορισμού ο οποίος μοιάζει εντελώς ανεπίκαιρος για την Ελλάδα του 2017; Και επιπλέον, πώς μπορεί να επιτρέπει πολιτική αισιοδοξία η υπόσχεση μιας λέξης που περιέχει το συνθετικό «αριστερά»;
Θα μου πεις υπάρχει το κοινωνικό κράτος, η προστασία των αδυνάτων, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για ποιο λόγο όμως, όλα αυτά είναι αιτήματα της Κεντροαριστεράς; Στο κάτω κάτω, όλοι αυτοί που βρέθηκαν στο Συνέδριο του Σαββατοκύριακου απέδειξαν ότι κάθε άλλο παρά προστάτευσαν όλα τα παραπάνω, μολονότι τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν όσο κυβερνούσαν. Ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις υπάρχουν και αυτές επειδή εφάρμοσαν στην πολιτική τους, φιλελεύθερες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Όπως ας πούμε, η Διαμαντοπούλου. Η οποία βέβαια, δεν είναι και τόσο συμπαθής στη μεγάλη μάζα των παλιών ψηφοφόρων του «βαθέος ΠΑΣΟΚ».
Υπάρχει όμως, και κάτι χειρότερο. Από το Συνέδριο δεν αναδείχτηκε κάποια νέα περσόνα που θα μπορούσε να πει κάτι πιο λογικό από τις συνηθισμένες πασοκικές γλυκανάλατες ρητορίες. Και παλιοί και νέοι κυμάνθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος. Και στο τέλος, κατέληξαν, ως συνήθως, προς τα αριστερά…
Οι προθέσεις είναι πιο προβλέψιμες και από την «κεντροαριστερή» στροφή του Τσίπρα στον επόμενο ανασχηματισμό: «κάποιος να μαζέψει τους πικραμένους του ΣΥΡΙΖΑ». Όλους αυτούς που συνεχίζουν να ονειρεύονται το πέταγμα του γαϊδάρου και δεν έχουν πολιτική στέγη να επενδύσουν την νέα τους φαντασίωση. Αυτοί είναι και πάλι, ο στόχος και γι΄αυτούς θα δοθεί μάχη στις επόμενες εκλογές.
Ο δρόμος δείχνει δύο κατευθύνσεις: H μία έχει ζόρι και ρίσκο και η άλλη, παθητική ασφάλεια και υπομονή. Από δω, θέλει «παιδαγωγική» κι από κει, καλή διάθεση για «συγκομιδή» την κατάλληλη ώρα.
Βέβαια, πώς να διαλέξεις κάτι που δεν είσαι; Πώς να σκεφτείς ότι έχεις μπροστά σου μία ιστορική ευκαιρία να πείσεις τον κόσμο για τις ανύπαρκτες πτητικές ικανότητες του γαϊδάρου, όταν δεν περισσεύει φαιά ουσία στην πολιτική σου; Γιατί την ξόδεψες όλη σε παλιές αμαρτίες. Τότε που «πούλαγες» ασύδοτο δανεισμό και σύνταξη στα 45 για κοινωνικό κράτος. Υπερδοσολογίες φαρμάκων για προστασία των αδυνάτων, μαζικούς διορισμούς στο Δημόσιο για ανέξοδη εξασφάλιση στο δικαίωμα στην εργασία.
Περίπου αυτά έχουν σκοπό να υπερασπιστούν και πάλι, όλοι αυτοί που θα ηγηθούν οποιασδήποτε νέας κίνησης στην Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αλλιώς, θα είχαν αποχωρήσει, αφήνοντας ακόμα πιο μεγάλο κενό για τους νεώτερους. Δεν το κάνουν, όμως. Και ενώ η χώρα δεν χρειάζεται τίποτε άλλο εκτός από μεταρρυθμίσεις κάποιοι αλαζονικοί «κληρονόμοι» χρεοκοπημένων ιδεών, επιμένουν ακόμα, στην άγρα πελατών.
Μόνη λύση ενάντια σε όλους αυτούς τους κεντροαριστερούς απόμαχους «ρεφορμιστές» του Συνεδρίου είναι να πέσει από τον ουρανό κανένας τρελός τύπου Μακρόν και να βάλει υποψηφιότητα στις εκλογές από τη βάση. Και μετά, να τους στείλει για διακοπές στα «ξερονήσια» του ΣΥΡΙΖΑ...
