Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Φιλελληνισμός ήταν ένα θερμό κίνημα που αναπτύχθηκε πριν και κατά την διάρκεια των ελληνικών επαναστατικών χρόνων. Ήταν η εποχή που ο Διαφωτισμός μετέφερε στους Ευρωπαίους ένα δέος για την Αρχαία Ελλάδα και πολλοί από αυτούς, πίστευαν ότι στην νότια Βαλκανική, κάποιοι απόγονοι «θεών» αποφάσισαν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους από τους βάρβαρους Οθωμανούς. Όσοι όμως, από αυτούς αποφάσισαν να ταξιδέψουν για να συνδράμουν στον Αγώνα, όπως ο Βύρωνας, γνώρισαν από κοντά το «ρωμέικο» πλιάτσικο και οι περισσότεροι έχασαν τις περιουσίες τους και με ταπεινωτικό τρόπο, την ίδια τους τη ζωή.
Ίσως από τότε, μας κόλλησε αυτή η εμμονή σχετικά με το «χρέος» των ξένων απέναντί μας. Ίσως, από τις κορώνες των εγχώριων κατσιαπλιάδων που από τη μία, διεκδικούσαν τις «υποχρεώσεις» των Ευρωπαίων έναντι της «ιερής» τους χώρας και από την άλλη υπέγραφαν δάνεια και πράξεις υποτέλειας. Κάποιους αφελείς αρχαιολάτρεις τους «έγδυναν» και με άλλους πονηρούς έκλειναν «δουλειές» καταχρεώνοντας τα κρατικά ταμεία.
Εν μέσω θέρους λοιπόν, ο Αλέξης φρόντισε να μας θυμίσει την απαίτηση διαγραφής του ελληνικού χρέους, με την ευκαιρία της επετείου της διαγραφής του γερμανικού από τους πιστωτές, το 1953! Προκαλεί βεβαίως, έκπληξη, γιατί όλα τα σχετικά έδειχναν να μπαίνουν στο αρχείο της «ιστορικής ανοησίας», μαζί με την αποπομπή της κ. Κωνσταντοπούλου από το κόμμα.
Πρόκειται ασφαλώς, για άλλη μία καλοκαιρινή ρητορική «φούσκα» η οποία ούτε καν σηματοδοτεί επαναφορά της παλιάς αντιγερμανικής υστερίας. Απλά, εντάσσεται κι αυτή στο πλαίσιο των τελευταίων κινήσεων συγκράτησης του πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ σε μία απευθείας επαφή με το κόμμα (στήριξη των καταληψιών, δηλώσεις Κυρίτση κτλ).
Όσον αφορά τώρα, τις συνθήκες διαγραφής χρεών, οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις θα είχαν, όπως και η Γερμανία, όλες τις δυνατότητες διεκδικήσεων, αν η Ελλάδα είχε την απαραίτητη συνοχή και ειρήνη, μετά το 1945. Αντί όμως, να εκμεταλλευτεί το ρόλο της ως νικήτρια ενός δραματικού πολέμου, προτίμησε τον εμφύλιο και την παράδοση της κοινωνίας της σε εξαρτημένες κυβερνήσεις.
Επιπλέον, στις δεκαετίες που πέρασαν, και ενώ της δόθηκαν τεράστιες ευκαιρίες με τα τρισεκατομμύρια που συνέρρευσαν από τα κοινοτικά ταμεία, ο ίδιος της ο «λαός» προτίμησε να καταχρεώσει και πάλι το Δημόσιο. Επιτρέποντας σε κάποιους να γίνουν πάμπλουτοι-όχι σε λίγους- και στους υπόλοιπους, να μοιραστούν τα χορταστικά ψίχουλα του κρατισμού και του πρόσκαιρου καταναλωτισμού.
Εάν λοιπόν, αγαπητέ Αλέξη, εγώ χάριζα χρέος στους Έλληνες, θα τους ζητούσα άνευ όρων και την παράδοση της δημοσιονομικής τους πολιτικής. Να μη σου πω και τα κλειδιά της ίδιας της χώρας. Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα δείγμα στην μακραίωνη ελληνική ιστορία που να δείχνει ότι οι κυβερνήσεις της χώρας ακολουθούν, αυτόνομα, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς ή συγκρατημένες δαπάνες. Ούτε ένα μικρό δείγμα! Ποτέ και με κανένα πρωθυπουργό!
Παρόλα αυτά, είναι πολύ πιθανόν, μετά τις γερμανικές εκλογές του 2017, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους να διαγραφεί, στο πλαίσιο της δημοσιονομικής εξυγίανσης όλων των οικονομιών της Ευρωζώνης. Αλλά αυτό, μολονότι θα πιστωθεί χρονολογικά, στην πρωθυπουργία του Τσίπρα, θα συνοδεύεται από πλήρη εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, στα οικονομικά. Από απόλυτη εξάρτηση της χώρας από τις Βρυξέλλες, από ένα ισόβιο μνημόνιο και όχι από απελευθέρωση της δυνατότητας να ξαναγεμίσει με χρέη τους Έλληνες, κάθε «γενναιόδωρος» πολιτικάντης, απόγονος «κλεφτών» και «αρματολών»…
Για άλλη μία φορά ένας ανιστόρητος πρωθυπουργός διαλέγεται με ανιστόρητους πολίτες. Γιατί η μόνη περίοδος κατά την οποία η χώρα μπόρεσε να ορθοποδήσει οικονομικά, ήταν μετά το 1898, όταν ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος – «ταπεινωτικός» βεβαίως για όλο το έθνος- επέφερε την εξυγίανση και έστειλε την Ελλάδα πανίσχυρη στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Έτσι διπλασιάστηκε η Ελλάδα. Με «μνημόνια» και έλεγχο παντού. Και με έναν ηγέτη που ήξερε να συνομιλεί και να κερδίζει την εμπιστοσύνη των ξένων. Με τη διαφορά όμως, ότι αυτός γνώριζε καλά Ιστορία και μετέφραζε ο ίδιος τον Θουκυδίδη, ενώ εσύ μπερδεύεις την Λέσβο με την Μυτιλήνη και αρπάζεις επετείους για να «ταίσεις», εκ νέου, «σανό» την νεοελληνική αφέλεια.
Σκέψου όμως, και το άλλο: δες καλύτερα, τι όρους υπέγραψαν οι Γερμανοί στη Συμφωνία του Λονδίνου (1953) και ταυτόχρονα δες μετά, τις δικές μας δεσμεύσεις των μεταπολεμικών κυβερνήσεων- και χωρίς διαγραφές χρέους.
«Οι ωραίοι έχουν χρέη», Αλέξη, γιατί τα δημιουργούν οι ίδιοι. Κανείς δεν σε δανείζει άμα δεν θες…
