Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σύμφωνα με τον νόμο 3849 του 2010 ίσχυε απαγόρευση της συμμετοχής υπουργών και βουλευτών σε offshore εταιρείες. Υπήρχε πρόβλεψη για χρηματικές ποινές και την αυτοδίκαιη έκπτωση από το αξίωμα του οποιουδήποτε παραβάτη. Η περίπτωση Χαϊκάλη πρόσφατα που παραιτήθηκε αλλά και παλαιότερα, αυτή του υφυπουργού Βερνίκου είναι χαρακτηριστικές. Δείχνουν επίσης, ότι οι δεσμεύσεις ήταν σαφείς για όλους, αν βέβαια υπήρχε καταγγελία και αποκάλυψη.
Μετά την κατακραυγή για την σκοπιμότητα της ρύθμισης που πέρασε «λάθρα», η κυβέρνηση αποσύρει την διάταξη που επιτρέπει σε υπουργούς και βουλευτές να διατηρούν τη δική τους offshore στο εξωτερικό. Έστω λοιπόν, και την τελευταία στιγμή φαίνεται να διορθώνεται ένα υποτιθέμενο «λάθος» το οποίο βέβαια, δεν μπόρεσε να εξηγήσει κανείς πειστικά γιατί έγινε. Δύο μέρες τώρα, που ανέκυψε το θέμα, δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους κυβερνητικούς παράγοντες να δώσει μια λογικοφανή έστω, ερμηνεία. Κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο θεωρήθηκε σκόπιμο να απελευθερωθεί το δικαίωμα των υπουργών να συμμετέχουν σε υπεράκτια εταιρεία…
Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι ήταν μνημονιακή δέσμευση και ότι το απαίτησαν οι θεσμοί. Αυτό όμως στη συνέχεια δεν τεκμηριώθηκε από πουθενά και επιπλέον, δεν δόθηκαν και οι κατάλληλες δικαιολογίες ώστε να ερμηνεύσουμε την σκοπιμότητα της «διευκόλυνσης».
Αν δώσουμε λίγη σημασία στο άρθρο 2 του ποινικού κώδικα, αναφέρεται σε «αναδρομική ισχύ του ηπιότερου νόμου» [1. Αν από την τέλεση της πράξης έως την αμετάκλητη εκδίκασή της ίσχυσαν δύο ή περισσότεροι νόμοι, εφαρμόζεται αυτός που περιέχει τις ευμενέστερες για τον κατηγορούμενο διατάξεις. 2. Αν μεταγενέστερος νόμος χαρακτήρισε την πράξη όχι αξιόποινη, παύει και η εκτέλεση της ποινής που επιβλήθηκε καθώς και τα ποινικά επακόλουθά της.] Και σε συνδυασμό με το άρθρο 1 [Ποινή δεν επιβάλλεται παρά μόνο για τις πράξεις εκείνες για τις οποίες ο νόμος την είχε ρητά ορίσει πριν από την τέλεσή τους.] μπορεί κανείς να προβληματιστεί έντονα για την ψήφιση της ρύθμισης η οποία έχει ήδη ψηφιστεί από την τωρινή Βουλή και δεν την είχε πάρει κανένας χαμπάρι.
Με λίγα λόγια, έστω και για μία μέρα νόμος, είναι νόμος! Ό τι έγραψε, έγραψε ο νομοθέτης και ό τι ψήφισε, φήφισε το Κοινοβούλιο. Επομένως όποιος μέχρι και σήμερα έχει ή συμμετέχει σε offshore εταιρείες αντιμετωπίζεται με αυτόν τον νόμο και όχι με τον επικείμενο που θα ψηφιστεί. Και κατά συνέπεια, δεν του επιβάλλεται ποινή, ανάλογη με αυτή που διαφημίζει η κ. Γεροβασίλη ότι θα προκύψει από την καθολική απαγόρευση της νέας ρύθμισης.
Ασφαλώς, από δω και πέρα, αν πράγματι αλλάξει η διάταξη, δεν θα μπορεί κάποιος να λειτουργεί με το παλιό καθεστώς αλλά έχει απαλλαγεί και από τις ευθύνες του προηγούμενου!
Σε κάθε περίπτωση όμως, τι είναι αυτό που εμπόδισε την κυβέρνηση να ψηφίσει από την αρχή την καθολική απαγόρευση; Γιατί έπρεπε να υπάρξει αυτή η μεταβατική νομοθετική «παρέκβαση» και στο τέλος, να ανακοινωθεί με τυμπανοκρουσίες ότι το «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέχεται μαγειρέματα και ύποπτες επιχειρηματικές κινήσεις αξιωματούχων; Δεν είναι φυσικό να σκεφτεί κανείς ότι στήθηκε «ευέλικτος μηχανισμός πλυντηρίου» για τυχόν πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι εκτεθειμένα με τον νόμο του 2010;
Εδώ βέβαια, μπορεί να γελάει κανείς με την κωμική στάση των βουλευτών των Συριζανέλ που δεν είχαν ιδέα τι ψήφιζαν. Αλλά ακόμα περισσότερο, να νιώθει την τραγικότητά τους, τώρα που θα επαίρονται στα παράθυρα, για την «άμεμπτη» στάση τους με τις καθαρές – κατόπιν εορτής βέβαια- αποφάσεις!
Για άλλη μία φορά δικαιούμαστε, λόγω ελλιπούς ερμηνείας, να σκεφτούμε ότι αυτή δεν είναι η Βουλή των Ελλήνων. Ένα τεράστιο «εξαγνιστήριο» παθών, αμαρτιών και ύποπτων σχεδίων είναι. Για μικρούς και μεγάλους. Για ταπεινούς ψηφοφόρους «πελάτες» αλλά και για ανώτερους «πρίγκιπες» που τα επιχειρηματικά τους σχέδια δεν χωρούν στα ασφυκτικά όρια της «Ψωροκώσταινας» που κυβερνούν…
